Just came back from outside from a walk around Korea University Campus, a nice walk I tend to do whenever I feel like having some fresh air to make my brains work again. What was supposed to be a nice silent walk with my thoughts somewhere floating between the uni's dormitories and trees, a bright shining sun making the temperature go up to 30 degrees - and yet still didn't find any time to buy some nice shorts or skirts to show my funny legs ;-) - was interrupted by the sight of people heading to and coming from the direction I was heading to. Strangely enough, even though I am not that perceptive when I am outside as some of my friends always remind me - I found the people walking around me a bit different from the ones I am used to see in our Uni environment, let's so some people that looked a bit more extraordinary than the average one... Arriving at my point of destination, half way my walk, in front of the football stadium I saw some nice stands outside, selling food and beverages and a long long loOOOng row of youngstArs standing in line to... to do what? There must be some kind of concert going on, I thought and then I saw the sign board with "슈퍼스타k2" meaning "SuperStar k2"... didn't really need to guess the meaning of it, did I? Well apparently today was the audition day for people who want to risk their face on the stage, and one amongst all of them, will soon be famous and standing in the spotlights with the other Korean famous people... Well, nice sight, but lot's of very young people, carrying guitar, high heels, mini skirts and shorts, legs, legs, leEEEgs... it might help though to convince the jury, I thought, maybe 0,1 percent ;p...
Everybody with their own dreams... but commercializing superstarism... I don't know what to think about it. For some it might be the way out of their boring lifedom, for some it's like hell of no privacy, but most people enjoy stardom, isn't it? Well, at least I am only concerned about my studies, as I know I will never be famous, as long as I am famous among my own family consisting of people that you can count one one hand :-)... Hehe. It's 30 degrees celsius, and for Koreans it's hard labor to wait outside in the sun, some might even get brown legs from waiting whole day outside.
Anyhow, FIGHTING for the courageous ones, because I continued my walk, passed some application forms - would I? naaahhh - some guitarists and long silky hair like maybe future Korean superstars, a girl with long nice legs on heels at least 15cm high, a guy who was talking about the audition to his friend on his way back - but man, .. is he even a man ? I wondered because of the way he was waving his arms like an excited girly girl and like he was holding his handbag - scusi - men's bag... I already felt defeminized by the look at him... or was I just jealous of his smooth, pale white foundation powdered face? Yes, it must have been that ;p
Too bad, I didn't took my camera with me. But I did took picture with cell phone.. uploading it is another matter, just enjoyed my banana that I bought on my way to groceries - crossing some punk hair style Korean guy - and a yogurt. Tonight I am going to enjoy a delicious red bean ice bar - yUmmY, while the "SuperStars in spe" show the best of themselves to get praised or completely humiliated by the jury...
Diving back with my head in books, I am fantasizing about... well, I think I might make a chance for the next SuperStudK !! Fingers crossed, Aja Aja FIGHTING !! :)
Sunday, June 06, 2010
Saturday, May 22, 2010
jeonju in de zon en regen
eventjes mijn postje van gisteren gepost. een leuke koffieshop onder de zovelen, hier midden in jeonju hanok (traditionele koreaanse huisjes) village. in seoul heb je die ook, maar jeonju staat wel bekend volgens mij als en van de grootste bewaarde gehelen, alsook centrum van tradiotionele arts and crafts werken als koreaanse papierkunst, pottenbakkerij, textielkunst, lakwerkkunst, etc...
het is aan het regenen, vergeleken met gisteren totaal ander weer. wel beetje jammer dat ik door de regen moet stappen, maar de historische setting maakt het weer beter, straks naar toeristencentrum om gids en plan te vragen.
gisteren ben ik goed en wel aangekomen, zij het wel laat, taxi bepakt richting mijn plaats van bestemming : jeonju's eerste bibimbap DJ festival temidden van jeonju hanok village. plaats van het podium was de voormalige conficiaanse school die al podium diende voor de openluchtconcerten van traditionele en hedendaagse muzikanten, alsook een mix van traditionele koreaanse pansori met reaggae... prachtige voorstellingen en het publiek, jong en oud, alsook ouders met kinderen die jolig stonden te dansen. de sfeer was enorm relaxed, alsook omgeven door de historische setting, prachtig. miste wel wat gezelschap, maar meestal vind ik het niet zo erg, alleen te dansen. maar alleen was het ook niet echt, mensen de meedansen, er is altijd wel interactie, maar die non-verbaal is en voortspringt vanuit een roes van euforie.
wat mij het meeste bijblijf, zijn de beelden van jonge gezinnen. doet me deugd, dat ook families nog steeds meedoen aan dergelijke festiviteiten... ergens hoop ik dat ook ooit. zo te zijn. te blijven zoals ik ben, of ik student, echtgenote, vriendin, dochter of zus zou zijn,... ergens hoop ik dat ik niet teveel verander door de ervaringen der tijd. alsook vooral niet verbitterd raak door gebeurtenissen die wat minder waren in het leven.
korea heeft mijn ogen geopend, alsook mij terug in contact gebracht met wie ik oorspronkelijk was, maar het heeft me ook doen inzien, wat er wel en niet meer was.
het blijft wat hele tijd verder regenen vandaag. ik wil nog zoveel schrijven, want schrijven brengt mijn gedachten weer in verbinding met thuis. misschien overal waar ik naartoe ga, ik draag mijn thuis altijd wel mee. ergens ben ik altijd wel zo geweest.
tijd. tijd is eigenlijk zoiets kostbaar, iets dat je niet met geld kunt kopen. hoe ouder je wordt, hoe vlugger de tijd gaat, alsook hoe minder makkelijk het is deze met andere mensen te delen. maar tijd... tijd breng ik het liefste door met de mensen die ik liefheb. er is voor mij niets anders. tijd... is zodanig kostbaar, dat je deze verstandig moet spenderen. dit is geen fatalistische gedachte, integendeel, het is leidraad in het leven. omdat je in het leven dat je leeft, eenmaal op zoek blijft, naar die ene iemand die je uiteindelijk rust zal brengen in het leven. met wie je je tijd of anders gezegd je leven wilt delen. wat is er meer dan dat? niets ! buiten voor mij dan, vanuit de liefde die je voor elkaar voelt, er nieuw leven ontstaat :-)
tijd om in te pakken... de regen te trotseren. afkomstig zijn van belgië heeft zo zijn voordelen. we zijn de regen wat gewoon, al is het maar fietsen in kahwe richting werk. vandaag heb ik mijn trein pas laat, rond 21.30... want alles was weer uitverkocht voor het verlengd weekend hier. gelukkig toch dat ik gisteren in het station van jeonju direct mijn tickets terug heb geboekt. maar eigenlijk, had ik dit wel kunnen vermijden, als ik een week op voorhand had kunnen reserveren. hehe.
maar zo heeft alles zijn voor- en nadelen in het leven. volgens mij is het leven in balans. wat je geeft, krijg je ook terug. al is het niet direct. de mindere tijden die je beleeft, zullen altijd wel gevolgd worden door betere tijden, al is het niet direct. het enige wat vereist is, dat je oprecht van uit je hart kan leven, alsook jezelf kan onder ogen komen, niet jezelf voor de gek houdend. het enige wat vereist is, oprecht te leven.
goed, genoeg gerust voor eventjes, alsook ging ik mijn gedachten laten rusten voor het weekend ... tijd om te vertrekken terug :-)
het is aan het regenen, vergeleken met gisteren totaal ander weer. wel beetje jammer dat ik door de regen moet stappen, maar de historische setting maakt het weer beter, straks naar toeristencentrum om gids en plan te vragen.
gisteren ben ik goed en wel aangekomen, zij het wel laat, taxi bepakt richting mijn plaats van bestemming : jeonju's eerste bibimbap DJ festival temidden van jeonju hanok village. plaats van het podium was de voormalige conficiaanse school die al podium diende voor de openluchtconcerten van traditionele en hedendaagse muzikanten, alsook een mix van traditionele koreaanse pansori met reaggae... prachtige voorstellingen en het publiek, jong en oud, alsook ouders met kinderen die jolig stonden te dansen. de sfeer was enorm relaxed, alsook omgeven door de historische setting, prachtig. miste wel wat gezelschap, maar meestal vind ik het niet zo erg, alleen te dansen. maar alleen was het ook niet echt, mensen de meedansen, er is altijd wel interactie, maar die non-verbaal is en voortspringt vanuit een roes van euforie.
wat mij het meeste bijblijf, zijn de beelden van jonge gezinnen. doet me deugd, dat ook families nog steeds meedoen aan dergelijke festiviteiten... ergens hoop ik dat ook ooit. zo te zijn. te blijven zoals ik ben, of ik student, echtgenote, vriendin, dochter of zus zou zijn,... ergens hoop ik dat ik niet teveel verander door de ervaringen der tijd. alsook vooral niet verbitterd raak door gebeurtenissen die wat minder waren in het leven.
korea heeft mijn ogen geopend, alsook mij terug in contact gebracht met wie ik oorspronkelijk was, maar het heeft me ook doen inzien, wat er wel en niet meer was.
het blijft wat hele tijd verder regenen vandaag. ik wil nog zoveel schrijven, want schrijven brengt mijn gedachten weer in verbinding met thuis. misschien overal waar ik naartoe ga, ik draag mijn thuis altijd wel mee. ergens ben ik altijd wel zo geweest.
tijd. tijd is eigenlijk zoiets kostbaar, iets dat je niet met geld kunt kopen. hoe ouder je wordt, hoe vlugger de tijd gaat, alsook hoe minder makkelijk het is deze met andere mensen te delen. maar tijd... tijd breng ik het liefste door met de mensen die ik liefheb. er is voor mij niets anders. tijd... is zodanig kostbaar, dat je deze verstandig moet spenderen. dit is geen fatalistische gedachte, integendeel, het is leidraad in het leven. omdat je in het leven dat je leeft, eenmaal op zoek blijft, naar die ene iemand die je uiteindelijk rust zal brengen in het leven. met wie je je tijd of anders gezegd je leven wilt delen. wat is er meer dan dat? niets ! buiten voor mij dan, vanuit de liefde die je voor elkaar voelt, er nieuw leven ontstaat :-)
tijd om in te pakken... de regen te trotseren. afkomstig zijn van belgië heeft zo zijn voordelen. we zijn de regen wat gewoon, al is het maar fietsen in kahwe richting werk. vandaag heb ik mijn trein pas laat, rond 21.30... want alles was weer uitverkocht voor het verlengd weekend hier. gelukkig toch dat ik gisteren in het station van jeonju direct mijn tickets terug heb geboekt. maar eigenlijk, had ik dit wel kunnen vermijden, als ik een week op voorhand had kunnen reserveren. hehe.
maar zo heeft alles zijn voor- en nadelen in het leven. volgens mij is het leven in balans. wat je geeft, krijg je ook terug. al is het niet direct. de mindere tijden die je beleeft, zullen altijd wel gevolgd worden door betere tijden, al is het niet direct. het enige wat vereist is, dat je oprecht van uit je hart kan leven, alsook jezelf kan onder ogen komen, niet jezelf voor de gek houdend. het enige wat vereist is, oprecht te leven.
goed, genoeg gerust voor eventjes, alsook ging ik mijn gedachten laten rusten voor het weekend ... tijd om te vertrekken terug :-)
op de trein naar jeonju
het is weer zover. het heeft toch weer meer dan een jaar geduurd, eer ik terug in een soort van impuls op reis wil gaan, onvoorbereid, zonder gids deze keer, mijn camelbak ingepakt om zo licht mogelijk te reizen. zit momenteel op de gewone dagelijkse trein, de rit zal naar jeonju leiden. een rit die een dikke 3,5 uur zal duren, op verschillende plekken in het land stoppende, westwaarts richting binnenland zuid-korea. ik wist niet of ik uiteindelijk seoul ging verlaten dit weekend, uiteindelijk misschien zoiets van gisternavond beslist, zou ik of zou ik niet... alsook de mogelijke moeilijkheden die je onderweg kan tegenkomen als je als vrouw alleen reist. maar al bij al vergeken met andere landen, is het redelijk veilig reizen als vrouw, je moet alleen oppassen voor de door soju bezatte ajeosshi's, en zelfs dan, zijn die maar 1 op de 100 gevallen gewelddadig.
het is niet de eerste keer nochtans, dat ik hier op reis ben op mezelf. reizen, heb ik gedaan om verschillende redenen. nu is het reizen om mijn 1000 en 1 gedachten af te zetten, en terug met volle moed te beginnen aan de tweede helft van het semester. midden juni is het weer final examens...
de trein doet me een beetje denken aan de oude treinen in belgië, degene waar de deuren nog niet automatisch opengaan en waar je aan een hendel moet trekken of duwen voor die opengaat.... hier gaan de deuren wel automatisch open ;-). ik zit naast een schattig koreaans jongetje van denk ik iets van 6 jaar... hij zat daarnet op zijn moeders schoot. nee het zijn niet de koreaanse mannen die ik aantrekkelijk vind, het zijn de koreaanse kindjes die mijn hart doen smelten, of zijn het gewoon niet gewoon alle kindjes? laat staan dat ik nog altijd verbaasd ben over het feit dat beiden mijn zusje en broertje al volwassenen zijn en de tijd dat ik hen gewoon in mijn armen omhoog kon gooien, lijkt toch niet zo veraf nochtans. het jongetje is wel beleefd opgevoed, want hij zei goeiedag toen hij naast me zat. moeder ziet er ook heel lief uit... moeder, zoals moeders horen te zijn alsook hoe kinderen dromen over hoe een moeder zou moeten zijn. of hoe ik toch ook mag zeggen over mijn eigen moeder : ja ik heb een hele lieve moeder. of hoe ik later zou willen worden : een moeder waar de kinderen zich veilig en warm bij voelen, een moeder hopelijk zoals de onze :-) ... wat mis ik de plek waar ik thuis dien te horen ineens ...
onbevoorreid reizen heeft zijn voor- als nadelen. voordelen is dat er niet veel voorbereidingswerk aan vooraf is gegaan, behalve dat je rap moet inpakken. ik heb mee : ondergoed voor een nacht, tandenborstel en mini tandpasta en mini dagcreme, een extra sportvestje voor als het koud wordt; ah ja, mijn notebook natuurlijk. ondertussen besef ik dat ik washandje, gezichtswatjes, kam, regenjas vergeten ben in te pakken. eerlijk gezegd kon ik het ook niet laten dan een boek mee te nemen met... koreaanse vocabulaire, zwitsers zakmes, fototoestel, flesje water, een pak sodakoekjes, beetje tissues, pennenzak en memoboekje voor aantekeningen; dus heel licht gepakt, alsof ik gewoon naar school ga. mijn bergschoentjes waarmee ik de yosemity peak met li jen laatste zomer heb beklommen, alsook de schoenen die mij hier in korea naar meerder plekken hebben meegevoerd, alsook de schoenen die mijn bende vrienden vergezelden toen zij in amerika op bezoek kwamen. de schoenen die mij altijd veilig weg en terug brachten :-)
onbevoorreid reizen is spannend, er wordt niets beslist wat je juist gaat doen, enkel leg je je bestemming vast, of soms zelfs niet, bepaal je gewoon een windrichting afhankelijk van je gemoed. buiten de ene keer dat ik helemaal vastzat in een provinciaal stadje 2 uur ten zuiden van busan, zo'n twee jaar geleden en ik bijna niet meer richting seoul kon terugkeren om de eerste schooldag te halen, een telefoon zonder batterij, zo ook voor mijn fotocamera.
buiten dit, is er nooit echt veel stress geweest bij mij wat onbevoorreid reizen betreft, met uitzondering van vandaag, dat er geen treinen tot 6h avond richting jeonju zouden rijden. ik zag gans mijn plan, plan is wat veel gezegd, mijn intentie om richting jeonju te gaan in het water vallen en dacht zelfs, dan kan ik beter naar huis gaan om te studeren, of zou ik toch een andere bestemming kiezen?
had nog eens het uithangsbord met de vertrektijden nog eens te goed bekeken, en er waren wel plaatsen richting jeonju, maar dat waren staanplaatsen. dus terug richting het loket - vandaag was het trouwens bijzonder druk omdat het een feestdag is, de verjaardag van boeddha - en een ticket richting jeonju op de gewone trein gekregen, zij het wel dat ik maar 50 minuten mag zitten - nu dus - en dat ik voor de resterende 2,5 uur ga moeten staan in de ingang. hopelijk hebben ze daar toch een klapstoeltje zoals in belgië. wij houden nu stil in station suwon, een beetje ten zuiden van seoul, bekend voor zijn themapark van traditionele lemen woningen alsook voor zijn fort en verdedigingsmuren. hier ben ik een keer op daguitstap geweest, net voordat mijn derde level begon herst 2008.
reizen. ik heb sinds dat ik sinds vorige herst terug ben in korea, niet meer gedurfd echt alleen te reizen, misschien omdat ik er ook teveel aan denk wat er allemaal kan gebeuren, al kan ik zeggen dat ik tot nog toe veel geluk heb gehad, of misschien zag ik niet in dat het zo erg was. ik moet nu gewoon voorzichtiger zijn. alsook de mensen die om mij geven niet zo ongerust maken, zelfs al kan het bij mij soms niet zoveel kwaad.
de trein begint al aardig vol te zitten, alsook begint het beeld van steen, beton en asfalt stilaan over te gaan in deze van groen, water, rijstvelden en bergen. het is gek. hoe vrijheid soms gewoon in je hoofd kan zitten, alsook de beperkingen die je jezelf kan opleggen, alsook de schrik die je jezelf aanjaagt. het zit misschien allemaal in het hoofdje. maar eens je die barriere overwint, dan lukt het weer terug, een stap in de wereld te zetten, grenzen te verleggen, jezelf terug uit te dagen. nochtans had ik me voorgenomenn niet meer alleen te reizen, maar ik had dit weekend toch enorm behoefte na een aantal weken hard werken, erop uit te gaan. gewoon mijn eigen tijd te kunnen leven, zonder meer. en keer mijn hoofd uit te boeken.
reizen in een land, bevordert natuurlijk ook het gebruik van de taal. ik heb mezelf dan meteen ook reislectuur aangeschaft... in het koreaans in pocket editie een boekje over 'geluk in de kleine dingen' vanuit boeddhistisch standpunt, een ander wat 'liefde' in verschillende vormen kan betekenen. leuke aan korea is, is dat ze zoveel boeken hebben alsook mooi gelayout en geïllustreerd. misschien is dat typisch aan azië... alles is hier in overvloed aanwezig. ook dat heeft zijn voor- en nadelen. je zou al goed moeten weten wat je wilt, wil je niet verward raken tussen al dat overvloed. laatste jaren merk ik, met al dat heen en weer reizen en verhuizen, dat het materiële vervaagt en het enige dat overblijft zjin mijn gevoelens en gedachten, alsook mijn ervaringen. het is bijna tijd om op te staan... de komende 2,5 uur, hopelijk hou ik het wat vol. en voeten niet te zeer en niet te moe om dan nog rond te trekken.
enfin. de rit is alleszins ingezet. de rest volgt als vanzelf ... hoop ik ... het voelt aan zoals de eerste keer, eigenlijk nog meer dan de eerste keer. het lijkt alsof ik me nog groener voel dan 2 jaar terug. misschien omdat ik ook wat ben gegroeid de laatste jaren, alsook bewuster ben geworden van mijn omgeving, die groter zou moeten zijn dan de cirkel van 2m diameter. ik heb ook gehoord, dat mijn gewaarwording van mijn omgeving, redelijk beperkt is. misschien omdat ik altijd in mijn gedachten heb geleefd... zoals ik schrijf.
geen verwachtingen, enkel een bestemming, en de rest volgt vanzelf... hoop ik... want deze keer geen gids bij de hand, maar wel beter gewapend met de taal van het land ;-)
Saturday, March 13, 2010
Lente overdag, winter in de nacht
Op een of andere manier, heb ik altijd veel gedachten als ik aan het blokken ben. Over efficiëntie gesproken. Net terug even van wat frisse lucht happen van ons dakterras. Soms vergeet je hoe deugd het doet, dat zonnetje op je gezicht, alsof je een batterijtje bent die op zonne-energie kan werken. Volgens mij werk ik zo ook wel een beetje. Wie houdt er nu niet van de zon, misschien uitzondering van de meeste Aziaten, toch wat hun gezicht betreft... witter dan wit mag het zijn. Wit... dan denk ik weer meteen aan bleekmiddelen en witter dan wit wasmiddelen zoals Dash en Ariël... haha...
Als de lente op komst is, iedereen kent dat gevoel wel. Het gevoel van een verlangen naar warmte, vakantie maar vooral mensen rondom je heen, tijd spenderen met mensen die je liefhebt, of gewoon ergens zitten een koffie of biertje pakken. Lente-geluiden. Je kent dat wel. Het geluid van een vliegtuig die in de verte over de lucht scheert en een witte streep op de helderblauwe canvas achterlaat. Lente-geluiden. Het geluid en geroezemoes van mensen die terug naar buiten komen, kinderen die spelen, een stad die stilaan terug ontwaakt, blaadjes die uit hun knoppen komen, het geruis van de wind door de planten die stilaan terug tot leven komen, het gelach van jonge vrouwen die genieten van de aandacht van mannen, moeders die naar hun kinderen roepen in de verte...o
Lente-geluiden, ik word er sentimenteel en melancholisch van. Het verlangen naar iemand, om die momenten met iemand te kunnen delen.
Soms besef ik weer dat ik in Seoul leef, een kleiner onderdeel in een groter geheel dat ik ben. Zo iedere dag een 'dagelijks' leven terug leven, het doet deugd, de regelmaat. Het maakt dat je niet teveel meer moet denken in welke richting je moet wandelen. Toch, in dat dagelijks leven blijf ik toch altijd weer verwonderd stilstaan als ik iets nieuw ontdek, als is het maar dat je van bovenuit dat dakterras een mogelijke binnenweg hebt gevonden, waardoor ik voortaan hopelijk op tijd in de les kom ;-).
Leven. Hoe een mens ook leeft. Een mens is gemaakt om momenten te delen, althans mijn standpunt. Om gedachten te delen, om vreugde te delen, alsook verdriet en pijn.
Op dat dakterras zonet... dat moment, had ik graag met jullie willen delen. Welk leven ik ook leef, dat ik mensen met mij meedraag, waar ik ook ga. Het leven op jezelf, heeft weinig zin. Want besta je dan? Als je toch maar op je eentje bent?
Maar ik was eigenlijk niet alleen op dat terras. De twee zoontjes van de huisbaas waren aan het experimenteren in de zon, met een vergrootglas. Je moet het niet raden : ja, ja, een klein brandje stichten zonder wetenschap van de moeder ;-).
De tijd van het klein, avontuurlijk en onbezonnen zijn. Soms verlang ik er terug naar. Maar tegelijkertijd ben ik ook blij, dat ik bij momenten dat meisje terug gevonden heb :-)
Als de lente op komst is, iedereen kent dat gevoel wel. Het gevoel van een verlangen naar warmte, vakantie maar vooral mensen rondom je heen, tijd spenderen met mensen die je liefhebt, of gewoon ergens zitten een koffie of biertje pakken. Lente-geluiden. Je kent dat wel. Het geluid van een vliegtuig die in de verte over de lucht scheert en een witte streep op de helderblauwe canvas achterlaat. Lente-geluiden. Het geluid en geroezemoes van mensen die terug naar buiten komen, kinderen die spelen, een stad die stilaan terug ontwaakt, blaadjes die uit hun knoppen komen, het geruis van de wind door de planten die stilaan terug tot leven komen, het gelach van jonge vrouwen die genieten van de aandacht van mannen, moeders die naar hun kinderen roepen in de verte...o
Lente-geluiden, ik word er sentimenteel en melancholisch van. Het verlangen naar iemand, om die momenten met iemand te kunnen delen.
Soms besef ik weer dat ik in Seoul leef, een kleiner onderdeel in een groter geheel dat ik ben. Zo iedere dag een 'dagelijks' leven terug leven, het doet deugd, de regelmaat. Het maakt dat je niet teveel meer moet denken in welke richting je moet wandelen. Toch, in dat dagelijks leven blijf ik toch altijd weer verwonderd stilstaan als ik iets nieuw ontdek, als is het maar dat je van bovenuit dat dakterras een mogelijke binnenweg hebt gevonden, waardoor ik voortaan hopelijk op tijd in de les kom ;-).
Leven. Hoe een mens ook leeft. Een mens is gemaakt om momenten te delen, althans mijn standpunt. Om gedachten te delen, om vreugde te delen, alsook verdriet en pijn.
Op dat dakterras zonet... dat moment, had ik graag met jullie willen delen. Welk leven ik ook leef, dat ik mensen met mij meedraag, waar ik ook ga. Het leven op jezelf, heeft weinig zin. Want besta je dan? Als je toch maar op je eentje bent?
Maar ik was eigenlijk niet alleen op dat terras. De twee zoontjes van de huisbaas waren aan het experimenteren in de zon, met een vergrootglas. Je moet het niet raden : ja, ja, een klein brandje stichten zonder wetenschap van de moeder ;-).
De tijd van het klein, avontuurlijk en onbezonnen zijn. Soms verlang ik er terug naar. Maar tegelijkertijd ben ik ook blij, dat ik bij momenten dat meisje terug gevonden heb :-)
Saturday, March 06, 2010
Ontdekking
Het is weer een tijdje geleden dat ik iets heb gepost. Eigenlijk heb ik voorbije weken wel vele gedachten gehad om op te schrijven, mede te delen, maar op een of andere manier vliegen die gedachten dan weer zo voorbij. Denken is makkelijker en vlugger dan schrijven, hoewel ik ook wel capabel ben om gewoon mijn gedachten neer te typen, zoals het uit dat hoofdje van mijn komt. Grammatica regels en zo... dat is dan wat anders als ik zo schrijf.
Heb eventjes pauze genomen van mijn blok. Het is weer het einde van het semester en de examens zijn weer in zicht. Heb laatste tijd zoals ik altijd wel doe, goed gestudeerd, maar gedachten hier en daar en piekeringen hier en daar helpen me niet echt vooruit om te concentreren op de leerstof, laat staan dat ik iemand ben niet die goed is in 'ontspannen', omdat ik al van, kleins af gewoon ben lange uren aan een stuk te studeren. Als je jong bent, lukt dat nog wel, maar aangezien ik ondertussen 30 gepasseerd ben, moet ik ook wel toegeven dat je hersenen niet meer zo werken, zoals toen. Gezien ook de levenservaringen, indrukken, beelden, gedachten, zorgen die je met je al levende in je geheugen opslaat... De RAM van een pc, geraakt bij momenten ook wel overbelast, als je van tijd tot tijd nutteloze werkende programma's niet delete zodat je weer wat meer ruimte maakt voor hetgeen dat moet werken.
Ondertussen is het weer lente aan het worden in Korea. Ben blij dat de winter aan het terugtrekken is, want eerlijk gezegd is de winter de periode waarop ik mij het meeste 'blue' voel. Weinig zon, koud, sneeuw is wel fijn maar het is fijner als mensen er niet opstappen en dan helemaal verbrodden tot bruinachtige moes van een modderpoelen...
Ja, lente is in het land en van tijd tot tijd naar buiten gaan doet deugd. Zonet eventjes terug van een half uurtje wandeling op de campus, en een keertje helemaal het gebouw dat ik bewoon eens afgewandeld, blijkbaar hebben we een dakterras !! Ik woon hier al een half jaar en ik zie nu pas dat we een dakterras hebben !!! Over letterliijke kortzichtigheid gesproken.
Heb gemerkt, dat ik eigenlijk doordat ik teveel in mijn gedachten bezig ben, dat ik soms visueel heel veel dingen niet zie, of niet op dingen op kom, waar normale mensen wel aan denken. Of dat ik op het dakterras zag, hoe gezellig rommelig de omgeving van onze universiteit is, alsook hoe dicht ons gebouw op vogelvlucht met de gebouwen van de universiteit staat.
Ja, ik ga wat meer pauzes nemen op dat dakterras - zij het wel met kiezeltjes bestrooid, af en daar dat wat rondwandelen, ademen, zonlicht opnemen, zodat mijn hersenen weer zuurstof krijgen.
Hmmm. Ik mis thuis, maar het lukt steeds beter om met die gevoelens om te gaan. Het is nu de periode van bezinning voor mij, alsook een beetje tijd te nemen voor mezelf, om achter te laten wat ik moet achter laten, en terug bijeen te zoeken wat rest van wie ik ben.
Soms is het moeilijk, achterlaten. Vooral als het over liefde gaat. Want hoe kan je liefde echt achterlaten, als je ooit zoveel van iemand hebt gehouden? Misschien is iedereen daar anders in, maar ik begrijp mensen soms niet, hoe ze van het ene moment naar het andere, hun ooit geliefde kunnen haten of gewoon zelfs gevoelloos zijn tot op het bot, als je al een hele tijd lang met elkaar samen bent geweest, mooie momenten hebt gedeeld, alsook vooral het belangrijskte 'lief' hebt gehad... Blijft er van die liefde, dan geen liefde meer over, maar dan in een andere vorm?
Zijn wij mensen soms zo geëvolueerd, in deze haastige en haast soms individualistische samenleving, dat wij soms vergeten, wat het inhoudt om echt om iemand te geven, alsook dat het geven om iemand, en er moeite doen voor die iemand, dat het onvoorwaardelijk ergens mag zijn, dat je er niet altijd iets voor in de plaats voor moet verwachten? Zijn wij als mensen vergeten, hoe onze ouders onvoorwaardelijk van ons hielden, alsook ons leven hebben gegeven, in liefde opgevoed, bezorgd om zijn geweest, ... zijn we vergeten hoe we die dingen allemaal moeten doorgeven?
Toegegeven, het is niet iedereen meegegeven, dat weet ik ook wel. Ook niet iedere familie is hetzelfde, dat weet ik ook wel. Maar een mens kan altijd leren, van de mensen, familie of niet, die om hen geven, om hieruit te leren, hoe het wel anders kan.
Hmm... noem mij maar nog eens een idealist of een romanticus, ik weet eigenlijk niet beter dan te zijn, zoals ik ben. Met alle emo-gevolgen van dien ;-)
Goed dit gezegd zijnde, ga ik terug achter mijn boeken kruipen. Hmm. Ik hou van de lente. Het mag nog rapper komen van mij.
Meer nog, ik tel af tot het moment, dat ik terug onder mijn geliefden ben. Thuis in België, bij mijn familie :-). Maar ondertussen, zal ik hier ook leven, het beste van maken, want ook dat is wat mijn opdracht is hier. Hetgeen door te geven, wat ik heb meegekregen in het leven, waarvoor ik dankbaar ben... Een stukje meer menselijkheid :-)
Heb eventjes pauze genomen van mijn blok. Het is weer het einde van het semester en de examens zijn weer in zicht. Heb laatste tijd zoals ik altijd wel doe, goed gestudeerd, maar gedachten hier en daar en piekeringen hier en daar helpen me niet echt vooruit om te concentreren op de leerstof, laat staan dat ik iemand ben niet die goed is in 'ontspannen', omdat ik al van, kleins af gewoon ben lange uren aan een stuk te studeren. Als je jong bent, lukt dat nog wel, maar aangezien ik ondertussen 30 gepasseerd ben, moet ik ook wel toegeven dat je hersenen niet meer zo werken, zoals toen. Gezien ook de levenservaringen, indrukken, beelden, gedachten, zorgen die je met je al levende in je geheugen opslaat... De RAM van een pc, geraakt bij momenten ook wel overbelast, als je van tijd tot tijd nutteloze werkende programma's niet delete zodat je weer wat meer ruimte maakt voor hetgeen dat moet werken.
Ondertussen is het weer lente aan het worden in Korea. Ben blij dat de winter aan het terugtrekken is, want eerlijk gezegd is de winter de periode waarop ik mij het meeste 'blue' voel. Weinig zon, koud, sneeuw is wel fijn maar het is fijner als mensen er niet opstappen en dan helemaal verbrodden tot bruinachtige moes van een modderpoelen...
Ja, lente is in het land en van tijd tot tijd naar buiten gaan doet deugd. Zonet eventjes terug van een half uurtje wandeling op de campus, en een keertje helemaal het gebouw dat ik bewoon eens afgewandeld, blijkbaar hebben we een dakterras !! Ik woon hier al een half jaar en ik zie nu pas dat we een dakterras hebben !!! Over letterliijke kortzichtigheid gesproken.
Heb gemerkt, dat ik eigenlijk doordat ik teveel in mijn gedachten bezig ben, dat ik soms visueel heel veel dingen niet zie, of niet op dingen op kom, waar normale mensen wel aan denken. Of dat ik op het dakterras zag, hoe gezellig rommelig de omgeving van onze universiteit is, alsook hoe dicht ons gebouw op vogelvlucht met de gebouwen van de universiteit staat.
Ja, ik ga wat meer pauzes nemen op dat dakterras - zij het wel met kiezeltjes bestrooid, af en daar dat wat rondwandelen, ademen, zonlicht opnemen, zodat mijn hersenen weer zuurstof krijgen.
Hmmm. Ik mis thuis, maar het lukt steeds beter om met die gevoelens om te gaan. Het is nu de periode van bezinning voor mij, alsook een beetje tijd te nemen voor mezelf, om achter te laten wat ik moet achter laten, en terug bijeen te zoeken wat rest van wie ik ben.
Soms is het moeilijk, achterlaten. Vooral als het over liefde gaat. Want hoe kan je liefde echt achterlaten, als je ooit zoveel van iemand hebt gehouden? Misschien is iedereen daar anders in, maar ik begrijp mensen soms niet, hoe ze van het ene moment naar het andere, hun ooit geliefde kunnen haten of gewoon zelfs gevoelloos zijn tot op het bot, als je al een hele tijd lang met elkaar samen bent geweest, mooie momenten hebt gedeeld, alsook vooral het belangrijskte 'lief' hebt gehad... Blijft er van die liefde, dan geen liefde meer over, maar dan in een andere vorm?
Zijn wij mensen soms zo geëvolueerd, in deze haastige en haast soms individualistische samenleving, dat wij soms vergeten, wat het inhoudt om echt om iemand te geven, alsook dat het geven om iemand, en er moeite doen voor die iemand, dat het onvoorwaardelijk ergens mag zijn, dat je er niet altijd iets voor in de plaats voor moet verwachten? Zijn wij als mensen vergeten, hoe onze ouders onvoorwaardelijk van ons hielden, alsook ons leven hebben gegeven, in liefde opgevoed, bezorgd om zijn geweest, ... zijn we vergeten hoe we die dingen allemaal moeten doorgeven?
Toegegeven, het is niet iedereen meegegeven, dat weet ik ook wel. Ook niet iedere familie is hetzelfde, dat weet ik ook wel. Maar een mens kan altijd leren, van de mensen, familie of niet, die om hen geven, om hieruit te leren, hoe het wel anders kan.
Hmm... noem mij maar nog eens een idealist of een romanticus, ik weet eigenlijk niet beter dan te zijn, zoals ik ben. Met alle emo-gevolgen van dien ;-)
Goed dit gezegd zijnde, ga ik terug achter mijn boeken kruipen. Hmm. Ik hou van de lente. Het mag nog rapper komen van mij.
Meer nog, ik tel af tot het moment, dat ik terug onder mijn geliefden ben. Thuis in België, bij mijn familie :-). Maar ondertussen, zal ik hier ook leven, het beste van maken, want ook dat is wat mijn opdracht is hier. Hetgeen door te geven, wat ik heb meegekregen in het leven, waarvoor ik dankbaar ben... Een stukje meer menselijkheid :-)
Tuesday, February 09, 2010
En ik dacht dat er een truck voorbijkwam... 3.0
Gek... Vandaag rond 6 uur voelde ik het gebouw van mijn kot een 5-tal seconden trillen alsof er een enorme truck voorbij kwam gereden - blijkbaar denk ik dat wel vaker als gebouwen bewegen...Ik dacht nog even 'Nee, in Seoul toch niet'... en toch... nu hoor ik op het nieuws van de radio dat er inderdaad een kleine aardbeving was geweest hier in Seoul, schaal 3.0. Eigenlijk zeer klein, vergeleken met de schaal die ik heb meegemaakt toen in California in 2007. Klein zeker vergeleken met de desastreuze aardbeving in Haïti onlangs, klein maar toch voelbaar.
Vandaag en gisteren heb ik net mijn mid-terms examen afgelegd voor niveau 4. Vergeleken met niveau 3 is het examen toch een stuk moeilijker geworden. Vooral voor de luistertest heb ik een aantal dingen gewoon moeten gokken, omdat ik het gewoon niet verstond bij momenten. Maar nu ben ik best wel blij, want ik heb via de Koreaanse radio 'verstaanbaar' vernomen dat er een aardbeving was vandaag in Seoul, dus helemaal slecht met mijn luistervaardigheden gaat het ook weer niet.
Een nieuw begin. Wanneer er in het leven iets niet loopt zoals je verwacht, zijn er verschillende manieren om er mee om te gaan. Leren aanvaarden de werkelijkheid zoals het is, is een ding. Ermee leren omgaan de werkelijkheid is een ander ding. Ermee leren omgaan en verwerken, alsook veranderen, je manier van kijken, je manier van werken, je manier van denken op een manier zodat je beter vooruit geraakt in het leven.
Leren. Het leven is voortdurend blijven leren van je fouten en van elkaars gemaakte fouten. Omdat een mens anders niet groeit als hij of zij altijd hetzelfde blijft. Dat is toch wat ik heb ondervonden. Als het niet zo ging het examen, dan zou er wel een reden zijn. Eerder dan de reden te steken op dat het te moeilijk was geweest, dacht ik hoe ik beter zou kunnen studeren of een andere manier zodat ik volgende keer betere resultaten haal... Ja, ja, woorden van een blokbeest, haha. Neen, woorden van iemand die vooruit wil geraken in haar leven al werkende aan haarzelf.
Hmm.. Ja ! Laten we dapper door het leven gaan, en welke moeilijkheden ook overwinnen. Als je diep in je hart oprecht iets wilt, zonder de anderen opzettelijke schade toe te brengen; als je echt het beste voor hebt met iedereen diep in je hart... dan geloof ik en blijf ik geloven dat alles goed komt met iedereen :-).
Aan de mensen thuis in België : ik mis jullie enorm ! Aan een aantal mensen in de USA : ook !
Mijn kamer is een puinhoop, niet van de aardbeving, maar het resultaat van een aantal dagen blokken zonder enige zorg voor allerlei rondslingerende objecten ;-).
Het is weer bijna nacht in Seoul. Ik ben rustiger dan ooit. Blij dat ik weer weet in welke richting mijn leven aan het gaan is.
Een dikke knuffel. Tot gauw iedereen !
Vandaag en gisteren heb ik net mijn mid-terms examen afgelegd voor niveau 4. Vergeleken met niveau 3 is het examen toch een stuk moeilijker geworden. Vooral voor de luistertest heb ik een aantal dingen gewoon moeten gokken, omdat ik het gewoon niet verstond bij momenten. Maar nu ben ik best wel blij, want ik heb via de Koreaanse radio 'verstaanbaar' vernomen dat er een aardbeving was vandaag in Seoul, dus helemaal slecht met mijn luistervaardigheden gaat het ook weer niet.
Een nieuw begin. Wanneer er in het leven iets niet loopt zoals je verwacht, zijn er verschillende manieren om er mee om te gaan. Leren aanvaarden de werkelijkheid zoals het is, is een ding. Ermee leren omgaan de werkelijkheid is een ander ding. Ermee leren omgaan en verwerken, alsook veranderen, je manier van kijken, je manier van werken, je manier van denken op een manier zodat je beter vooruit geraakt in het leven.
Leren. Het leven is voortdurend blijven leren van je fouten en van elkaars gemaakte fouten. Omdat een mens anders niet groeit als hij of zij altijd hetzelfde blijft. Dat is toch wat ik heb ondervonden. Als het niet zo ging het examen, dan zou er wel een reden zijn. Eerder dan de reden te steken op dat het te moeilijk was geweest, dacht ik hoe ik beter zou kunnen studeren of een andere manier zodat ik volgende keer betere resultaten haal... Ja, ja, woorden van een blokbeest, haha. Neen, woorden van iemand die vooruit wil geraken in haar leven al werkende aan haarzelf.
Hmm.. Ja ! Laten we dapper door het leven gaan, en welke moeilijkheden ook overwinnen. Als je diep in je hart oprecht iets wilt, zonder de anderen opzettelijke schade toe te brengen; als je echt het beste voor hebt met iedereen diep in je hart... dan geloof ik en blijf ik geloven dat alles goed komt met iedereen :-).
Aan de mensen thuis in België : ik mis jullie enorm ! Aan een aantal mensen in de USA : ook !
Mijn kamer is een puinhoop, niet van de aardbeving, maar het resultaat van een aantal dagen blokken zonder enige zorg voor allerlei rondslingerende objecten ;-).
Het is weer bijna nacht in Seoul. Ik ben rustiger dan ooit. Blij dat ik weer weet in welke richting mijn leven aan het gaan is.
Een dikke knuffel. Tot gauw iedereen !
Monday, December 14, 2009
Smakelijk einde
Wheeheeeeheeee !!! Draadloos gratis internet op Incheon Airport en plaatsje gevonden dichtbij een stekker ook nog... Toch iets dat een beetje meevalt deze week, hehe... Eigenlijk viel de ganse week wel best mee, klagen mag ik niet, zij het dat ik sinds vrijdagavond redelijk ziek ben geworden.
Hoe is het allemaal zover gekomen, denk ik toch? Soms denk ik toch niet dat ik echt overdrijf met weinig slapen of mezelf te veel oververmoeien, sommigen beweren wat anders, maar als ik denk dat het gaat, dan gaat het, maar dan bij momenten gaat het ineens niet meer. Zo plots, boempatat, zo werkt mijn systeem klaarblijkelijk.
Laatste tijd is het weer enorm druk geweest in dit kleine leventje van mij in Seoul. Eerst en vooral was het op werk een heksenketel bij momenten omwille van het winnen van de documentaire Iron Crows van regisseur Park Bong-Nam in de Midlength Competition op het International Documentary Film Festival Amsterdam 2009. Groot nieuws, voor een klein landje als Korea, dat sinds enkele jaren met Koreaanse films als deze van Park Chan-Wook en Kim Ki-duk een plaatsje op de westerse cinemaschermen heeft kunnen veroveren, maar nog steeds, niet overpopulair. Groot nieuws voor een landje als Korea, om voor de eerste keer in de geschiedenis zijn documentaires buiten het thuisfront te laten zien en per toeval dan ook nog een eerste prijs binnen te halen. Groot nieuws voor een bedrijfje als CreativEAST waar ik als freelancer ben begonnen, eerst om een bevriende producer uit de nood te helpen, maar nu begint het al wat serieuzer te worden...
De wereld van de media is me een beetje vreemd, en heb weer veel dingen bijgeleerd, in eerste instantie je prive en werk gescheiden te houden en in tweede instantie beide voeten op de grond te houden. De weg naar beroemde mensen is immens kort, als je het ineens zo bekijkt en wat ik heb gemerkt is dat beroemde mensen vaak maar het 'product' zijn van wat managers en producers van hen maken... Het lijkt alsof deze mensen soms 'geleefd' worden. Wat meer interessant is voor mij, zijn de mensen die echt creëren, zoals regisseurs, omdat deze mensen echt bezig zijn met het creëren van iets : het maken van een film, fictief of echt en er gans hun leven aan wijden. Producers? Die zorgen voor het geld natuurlijk, alsook de contacten en hoe de film het best verkocht wordt of aan de markt wordt gebracht.
Fancy feestjes op het bedrijf zijn er al geweest, ik heb er eentje van mogen meemaken, en ik blijf bij dat eentje, want uiteindelijk komt alles toch neer op 'networking' tussen mensen, vooral tv-mensen... niet mijn ding dus.
Wat is mijn ding dan wel? Contacten 'anoniem' onderhouden met mensen, zonder de mensen te moeten ontmoeten levenden lijve, per mail of telefoon, hahaha. En vertaalwerk schommelende tussen Nederlands-Engels-Koreaans. Iets wat ik gelukkig graag doe. Verder filmfestival applicaties en contact opnemen met festival organisatoren. Wat ook leuk is, bedrijfslunchjes of -diners die betaald worden door het bedrijf... dat is ook wel leuk :-).
Wat heb ik in deze periode geleerd? Iets wat ik tot noch toe nooit goed in ben geweest : assertief zijn bij momenten en ten gepasten tijde 'neen' leren zeggen. 'Neen' als ik vind dat bepaalde dingen voor mij niet prioritair zijn ten opzichte van wat ik in eerste instantie ben komen doen in Korea : mijn Koreaanse studie...
.... tijd om te boarden... mijn stekkertje uitpluggen vooraleer er iemand over struikelt....
blij dat ik richting thuis vlieg... jippie hey :-)
Hoe is het allemaal zover gekomen, denk ik toch? Soms denk ik toch niet dat ik echt overdrijf met weinig slapen of mezelf te veel oververmoeien, sommigen beweren wat anders, maar als ik denk dat het gaat, dan gaat het, maar dan bij momenten gaat het ineens niet meer. Zo plots, boempatat, zo werkt mijn systeem klaarblijkelijk.
Laatste tijd is het weer enorm druk geweest in dit kleine leventje van mij in Seoul. Eerst en vooral was het op werk een heksenketel bij momenten omwille van het winnen van de documentaire Iron Crows van regisseur Park Bong-Nam in de Midlength Competition op het International Documentary Film Festival Amsterdam 2009. Groot nieuws, voor een klein landje als Korea, dat sinds enkele jaren met Koreaanse films als deze van Park Chan-Wook en Kim Ki-duk een plaatsje op de westerse cinemaschermen heeft kunnen veroveren, maar nog steeds, niet overpopulair. Groot nieuws voor een landje als Korea, om voor de eerste keer in de geschiedenis zijn documentaires buiten het thuisfront te laten zien en per toeval dan ook nog een eerste prijs binnen te halen. Groot nieuws voor een bedrijfje als CreativEAST waar ik als freelancer ben begonnen, eerst om een bevriende producer uit de nood te helpen, maar nu begint het al wat serieuzer te worden...
De wereld van de media is me een beetje vreemd, en heb weer veel dingen bijgeleerd, in eerste instantie je prive en werk gescheiden te houden en in tweede instantie beide voeten op de grond te houden. De weg naar beroemde mensen is immens kort, als je het ineens zo bekijkt en wat ik heb gemerkt is dat beroemde mensen vaak maar het 'product' zijn van wat managers en producers van hen maken... Het lijkt alsof deze mensen soms 'geleefd' worden. Wat meer interessant is voor mij, zijn de mensen die echt creëren, zoals regisseurs, omdat deze mensen echt bezig zijn met het creëren van iets : het maken van een film, fictief of echt en er gans hun leven aan wijden. Producers? Die zorgen voor het geld natuurlijk, alsook de contacten en hoe de film het best verkocht wordt of aan de markt wordt gebracht.
Fancy feestjes op het bedrijf zijn er al geweest, ik heb er eentje van mogen meemaken, en ik blijf bij dat eentje, want uiteindelijk komt alles toch neer op 'networking' tussen mensen, vooral tv-mensen... niet mijn ding dus.
Wat is mijn ding dan wel? Contacten 'anoniem' onderhouden met mensen, zonder de mensen te moeten ontmoeten levenden lijve, per mail of telefoon, hahaha. En vertaalwerk schommelende tussen Nederlands-Engels-Koreaans. Iets wat ik gelukkig graag doe. Verder filmfestival applicaties en contact opnemen met festival organisatoren. Wat ook leuk is, bedrijfslunchjes of -diners die betaald worden door het bedrijf... dat is ook wel leuk :-).
Wat heb ik in deze periode geleerd? Iets wat ik tot noch toe nooit goed in ben geweest : assertief zijn bij momenten en ten gepasten tijde 'neen' leren zeggen. 'Neen' als ik vind dat bepaalde dingen voor mij niet prioritair zijn ten opzichte van wat ik in eerste instantie ben komen doen in Korea : mijn Koreaanse studie...
.... tijd om te boarden... mijn stekkertje uitpluggen vooraleer er iemand over struikelt....
blij dat ik richting thuis vlieg... jippie hey :-)
Subscribe to:
Posts (Atom)
