Bij momenten sta je wel eens even stil, om terug te kijken hoe het was geweest, de weg ertussen evaluerende, om te komen tot hoe je nu bent geworden. Soms kan je wel eens teleurgesteld zijn rond jezelf, dan weer niet, maar hoe je draait of keert, tijd blijft vliegen en een terugweg is er niet... Je kan alleen maar leren uit je verleden.
Nu het tussen herst en winter is, heb ik eindelijk wat rust na een aantal drukke weken achter de rug. Vandaag heb ik voor de les een speech gedaan over mijn meest 'rewarding experience' in mijn leven, zo even kan ik niet meer op het juiste woord in het Nederlands komen... bij momenten ben ik zelf wel in de war, als je actief 4 talen tegelijkertijd gebruikt... Het ging over de renovatie van mijn moeders woning in Deurne, afgelopen lente en zomer, net voor ik naar Korea terugkeerde, een tijd van bezinning, hard werken, maar ook van veel plezier en vooral voldoening. Plezier, omdat het werken gepaard ging met voor mij een belangrijk doel om na te streven : mijn moeder finaal haar eigen huisje realiseren, zodat ze nooit meer hoeft te verhuizen. Een warm huisje, waar ze mensen ontvangen kan, haar kookkunsten kan uitleven, alsook gewoon in de zetel rustig in slaap vallen kan, zonder zich nog ooit veel zorgen te maken rond haar toekomst. Een rustig huisje, waar ze de dingen kan doen waar ze altijd van heeft kunnen dromen,, een mooi huisje waar haar kinderen altijd graag terug naar zullen toekomen.
Dit is voor mij, een van mijn meest 'trotse' realisaties in mijn leven. Waardoor ik nu terug rustig mijn eigen leven verder kan oppikken, en voor mezelf en mijn toekomst leven kan... met de gedachte na de periode Korea - hopelijk wijzer en rijper - voorgoed naar thuisland België terug te keren.
Het is herfst in Korea. Het is mijn tweede herfst hier in Korea. Vandaag was een fijne zij het wel regenachtige dag geweest, mijn speech was achter de rug, mijn groepswerk op school rond een enquete was plezant geweest en nu zo goed als achter de rug. Eindeiljk tijd om te doen wat ik hier moet doen : tijd voor mezelf om te blokken voor de komende examens.
Maar ook tijd voor mezelf, om wat van deze veranderende jaargetijden te genieten. Hmmm... al is het hier wel fijn, ik mis thuis toch wel. Met Kerst ben ik weer terug. Dan is iedereen terug samen. Het zal een intense maar fijne Kerst en Nieuwjaar wezen. Anders dan andere keren, maar daardoor niet perse minder.
Met de jaren, ben ik toch eigenlijk niet echt veel veranderd denk ik. Nog altijd probeer ik te geloven in het goede van de mensen, al ben ik een paar keer serieus ontgoocheld geweest, maar je kan hier maar uit leren. Toch blijf je in se altijd wel een beetje dezelfde soort 'mens'. Het 'mensje' zoals je was, zoals je het meest 'echt' was toen je klein was. Gebeurtenissen in het leven, maken je soms die echtheid in je mens zijn, vergeten...
Jezelf zijn kunnen zijn, is deels vooral dat 'kleine' toen nog onbezonnen mensje in alle vrijheid nog te kunnen zijn, hoe oud je ook wordt in het leven. Dat kleine 'mensje' te kunnen zijn, als volwassene, zij het wel een beetje bijgeschaafd. Zo heb ik mezelf eigenlijk het liefst. Beetje dromerig en verstrooid, bang bij momenten, dan weer dapper als een ridder, vaak wel positief, vrolijk, zelfs koppig bij momenten zonder het zelf te weten.
Ik hoop dit kleine mensje te kunnen blijven, mijn leven lang, zonder haar uit het oog te verliezen. Tot na het moment dat mijn haren van grijs naar wit zullen gaan... :-)
