Thuis in Korea

Hmmm... kon het weer niet laten... ik heb weer 'kimbab' uitgehaald voor amper 2000 KRW.. twee op futomaki lijkende koreanse zeewierrollen met allerlei kleurrijke ingrediënten ertussen... YUMMIE YUMMIE soms is het gewoon supermakkelijk : de plek waar ik nu woon is gewoon pal in het centrum van het studentenleven van Korea University, bepakt met koffieshops, winkeltjes, kraampjes, zelfs een kebabzaak, maar vooral eettentjes gaande van traditioneel koreaans eten en fastfood tot fusion spaghetti-sushi toestanden... Hmmm... ik kan niet beter wensen. Alsook is de achterpoort van de school op amper 2 minuten stappen van mijn studio'ke wat me dan weer veel tijd bespaart...

Ja tijd... tijd loopt hier rap in Korea, althans mijn tijd. Deze week heb ik amper tijd gehad om te studeren, deels door mijn parttime job - deels door het verhuis en de opkuis van mijn studio'ke, deels omdat ik nog moe was van het weekend... Ik denk soms teveel na in plaats van dingen gewoon te doen... toch wel een contrast als je weet dat ik bij momenten enorm impulsief kan zijn en gewoon op reis kan vertrekken zonder enige voorbereiding. Waarom moet ik altijd zo het ene uiterste en het andere uiterste zijn? Nochtans is middelmaat wel aangenaam om mee te leven... niet? Hehehe....

Zonet eventjes naar buiten geweest... ik slaap al 3 weken met een deken en kussen zonder bijhorende slopen, alsook is de matras waarop ik slaap, slooploos... Wel elke dag gedacht dat het eindelijk eens tijd is om wat lakens te gaan kopen, maar nooit van gekomen. Vandaag had ik wel tijd, want op dinsdag en donderdagnamiddag en -avond werk ik niet, dus een wandelingetje gemaakt... - ondertussen is mijn kimbab jammer genoeg op... hmmm... het smaakt weer naar meer ;p
Oorspronkelijk wilde ik het mezelf makkelijk maken door in Homeplus - een supermarkt zoals carrefour of gb - mijn lakens te kopen, maar merkte al meteen dat de prijzen van een matrashoes alleen al een 30.000 KRW kosten, wat in Korea wel duur is. Zelfs in België heb je betere prijzen. Ja, Homeplus kan wel handig zijn, maar eigenlijk is het een beetje een 'up to scale' shoppingplaats voor Koreanen die wat meer verdienen dan de gewone man van de straat... en gemaakt voor buitenlanders natuurlijk. Je komt gewoon binnen, neemt karretje, laadt het vol, voor je het weet heb je al meer dan 100€ aan spullen gekocht, zonder maar een woord Koreaans te moeten spreken, met uitzondering te antwoorden op de vraag of je een spaarkaart hebt...
Dus heb ik vandaag gewoon besloten, wat kleine straatjes in de buurt af te wandelen en bij de plaatselijke 'dekenwinkel' iets te kopen. Wat moet je erbij voorstellen? Wel, wat in België een uitstalraam kan wezen, is hier een winkeltje waar de plaatselijke winkelier zijn spullen op zeer kleine oppervlakte ingenieus bij elkaar stapelt in de hoop dat er iemand langs komt om iets te kopen. Het gaat niet goed met de economie, zo ook in Korea, dus als men per dag al iets verkocht krijgt, mag men al blij zijn.

Bovendien heb ik een taktiek gevonden : als buitenlandse student wordt je vaak wel in het zak gezet en worden vaak dingen duurder verkocht dan ze eigenlijk zijn, maar kan je het de mensen kwalijk nemen, dat wij zogezegd 'rijke' mensen zijn? Niet. Wat je dan kan doen, is gewoon een limiet stellen, wat ik vandaag dan heb gedaan. Ik had niet meer dan 30.000 KRW op zak en vroeg de mevrouw of ze beddegoed had. Liet ze me meteen een matrashoes zien van 40.000 KRW. Misschien trok ik wel een wanhopig gezicht van 'dit is toch wel wat duur voor een student als ik', waarop ze vanzelf zei dat er ook goedkopere dingen waren. Dus heb ik gewoon gevraagd of ze voor mij voor 30.000 KRW een matrassenhoes, dekenhoes en 2 kussenslopen kon bijeenzoeken, want meer had ik niet bij. Ondertussen was het wat rommeliger geworden in het kamertje aan de straat dat amper 7 vierkante meters telde - dekens en lakens overal gespreid, in de hoop mij iets verkocht te kunnen krijgen. Vriendelijk waren ze wel... hehe... die mensen. En de mevrouw was ook mooi opgemaakt, al verkocht ze maar beddegoed, in Korea is het een gewoonte, zelfs als je gewoon maar de straat op gaat, oud of jong, dat je jezelf moet verzorgen. Ik zie er soms als een zwerfster uit, bij momenten, vooral als mijn haren naar alle kanten pluizen als ik weer in alle haast op laatste moment naar school ren ;-p

Resultaat : misschien wel een beetje kitschy en niet allemaal zo mooi bij elkaar passend, het heeft wel zijn charmes, mijn hartjes beklede beddegoed - past goed bij het behang trouwens - hehe... - maar het herinnert me aan heel het aankoopproces dat ik heb doorlopen, door gewoon te babbelen met de gewone dagdagelijkse mensen. Eigenlijk doe ik het wel heel graag, gewoon spulletjes of eten kopen bij de gewone winkeliers, omdat het leven al hard genoeg is zo hier in Korea. Zoals overal ter wereld, komen ketenwinkels meer en meer voor, en steeds meer is het moeilijker voor de kleine zelfstandige om overeind te blijven in deze immer globaliserende wereld.

Misschien is mijn hart wel een beetje oud en nostalgisch. Nochtans voel ik me heel jong. Maar ik geniet enorm van menselijk contact. Mensen doen gewoon hun best, om hun leven uit te bouwen alsook geld te verdienen, om rond te komen, hun kinderen te voeden en misschien wel iets voor zichzelf ook. Mensen proberen gewoon hun best te doen een leven uit te bouwen, misschien wel om een droom te realiseren. Zo hoop ik dat ik vandaag toch iets goeds heb kunnen doen... door bij de plaatselijke winkelier iets te kopen. De lakens hebben hun charme, omdat ze met de hand gemaakt zijn door de verkopers zelf. Geen enkel laken is hetzelfde. De lakens doen mij denken aan hoe hard leven in Korea soms kan zijn, zoals elders in Azië ook wel kan zijn. Toch harder dan het leven die wij gewoon zijn in Europa.

Eerlijk gezegd, ik heb eigenlijk nog altijd teveel betaald voor Koreaanse normen, maar ik leer elke dag weer een beetje bij. In plaats van bij een supermarkt mijn beddegoed te kopen, heb ik voor dezelfde prijs iets meer waardevol kunnen krijgen, alsook twee mensen toch gelukkig gemaakt, drie mensen mij incluis :-). Heb ook nog eventjes een babbeltje geslagen met de madam, toen de koop rond was, dat ik eerst naar de supermarkt wilde gaan, maar uiteindelijk toch van gedachten was veranderd.

Hmm. Eind goed, al goed. Weer een zorg minder. Kan weer comfortabel slapen. In een omgeving van roze bloempjes, kitschy hartjes en kleurrijke ruitjes. Wat kan iemand als mij nog meer wensen dan stilaan een eigen 'thuis' te maken?


Thuis. Ik mis thuis. Ik mis mijn moeder nog het meest van iedereen. Ik mis haar eten, haar ellenlange verhalen die ik soms voor de zoveelste keer hoor, zij het wel altijd wel een beetje veranderd, waardoor ik me soms afvraag in hoeverre mate zij haar fantasie de loop laat gaan... Alles wat hier normaal is in Korea... doet mij denken aan 'thuis'. Aan de gewone mensen in mijn leven. Gewoon, maar mensen die bijzonder zijn voor mij. Ik mis jullie. Enorm...

Eindelijk gesetteld

Eindelijk !! Aan mijn bureautje op mijn eigen plekje in Seoul... dat groter is dan 2 op 2. Na een weekje Korea merkte ik eigenlijk dat ik het niet een jaar lang ging volhouden op een kamertje dat zo groot was als 2 kleine bedden, mijn bewegingsruimte zo groot als wat in België een wc kan zijn, bovendien nog muren zo dun dat je als het ware zelfs de ademhaling van je buur kan horen - en ik die geregeld belt - lees fluistert - naar de andere kant van de wereld - heb al van bij de eerste dag voor een boze buurvrouw gezorgd...

Al is het niet mijn eerste keer dat ik in Seoul woon, deze keer dacht ik niet meer op Crimson House te wonen, simpel omwille van de reden dat daar geen keuken was om te koken, en bovendien duur voor wat je krijgt, maar comfortabel is het wel, omdat je dan tussen vooral buitenlanders woont... Een mens moet toch wat afwisseling hebben, dus heb ik deze keer voor een woonst gekozen voor gewone Koreaanse studenten : een kotje dat amper 240.000 koreaanse won kostte - hier een kleine 140€... Ik geef het toe... ik deed het voor het geld ;p... met alle gevolgen van dien. Ik voel me enorm beperkt in fysische, maar ook mentale vrijheid... En dat voor een redelijk beweeglijk iemand.

Maar een mens leert uit zijn fouten dus heb ik besloten een andere plek te zoeken en geluk dat ik had, had ik in de tweede week al een mooi nieuw studio'ke gevonden van een Singaporiaans meisje dat haar contract wilde afzeggen omdat ze iets goedkoper wilde zoeken. Ze had al maanden gewacht op bericht, maar niemand reageerde op haar advertentie, eens te meer omdat men in Korea als je een eigen 'plek' huurt, de huisbazen vaak een waarborg vragen dat bijna 10x de prijs is van de maandelijkse huurprijs... Waarborgen van 5.000.000 koreaanse won tot 10.000.000 koreaanse won zijn geen uitzondering, en worden in tegenstelling tot in België niet op een geblokkeerde rekening geplaatst. De eigenaars mogen met dat geld gedurende de loop van het contract investeren, op voorwaarde natuurlijk dat je het geld terugkrijgt, na verloop van het contract, en natuurlijk zit daar het addertje, dat het soms wel kan gebeuren dat de huurbaas geen goede investering heeft gedaan en dan ben je je geld kwijt... ??? Ja, zover wil ik gewoon nog niet denken, ik geloof wel dat ik het terug zal krijgen.

Net toen ik dacht dat alle zorgen van de baan waren wat betreft househunting in Seoul, kreeg ik net afgelopen vrijdag te horen dat de overdracht niet door kon gaan en dat het meisje haar contract moest uitwonen. Geen zicht op een andere plek dus.

Om een lang verhaal kort te maken : uiteindelijk heb ik in het weekend nog eens gezocht naar een aantal studio's via een 'makelaar'... als je dat zo kan noemen : een tweetal gepensioneerde Koreaanse mannen die de zaak runden, lieten me een tweetal kamers zien, waarvan eentje niet duidelijk wanneer deze vrijkwam en de andere duurder was dan mijn maximumprijs van 500.000 koreaanse won en bovendien donker en domp en zonder rechtstreekse ramen... dan nog liever mijn kleine isolatiecel van een kamertje :-)... Op weg naar huisbezichtiging kreeg ik wel een mandarijntje voor onderweg, vriendelijk was hij wel, die 'ajeosshi'... Bijna, bijna had ik toch een contract aan mijn benen toen ik merkte dat de huisbazin van het eerste studio'ke al in de makelaarsoffice zat te wachten op bevestiging. Rap zijn ze wel, die 'ajeosshi's' en 'ajumma's'... haha... Ben uiteindelijk op geen van de studio's ingegaan, omdat ik er geen goed gevoel bij had? En gelukkig was Alan er om me tegen te houden... hij was ondertussen voor zijn vakantie zaterdag toegekomen in Korea, op weg naar Hong Kong.

Uiteindelijk kwamen we de huisbazin tegen toen ik terug naar mijn kot ging en vroeg ik haar of zij niet toevallig ook studio's verhuurde, en ja hoor :-))!! zij verhuurde ook studio's op de 4de en 5de verdieping van het gebouw waar ik woonde... Had ik dat op voorhand geweten ;p


Dus eind goed al goed : ik zit nu op dat studioke, met eigen keukentje, frigo, een echt bed, badkamertje en vooral ruimte !.. Het behangpapier valt hier ook super mee, heb net mijn eerste potje noodles gemaakt hier, ondertussen kan ik heen en weer tussen mijn 2 op 2 kamer en mijn studio'ke, omdat ik mijn kamer nog heb lopen tot volgende week maandag.



Een contract tekenen in het Koreaans is niet altijd even gemakkelijk, maar ik geloof dat mijn huisbazin wel van goede wil is en mij er niet in wil luizen... Desnoods, koop ik haar om met wat Belgische chocolaatjes ;-)


Voor de eerste keer sinds lang, voel ik terug dat ik een 'eigen' plek heb, waar ik ook in de wereld ben beland de laatste 2 jaren. Voor de eerste keer, voel ik me een keertje 'thuis' ergens. 'Mijn' thuis. Een plek waar ik graag terug kom. En vrij kan zijn, om te bewegen, te praten, te koken, mezelf te ontwikkelen, muziek te luisteren, lichaamsbeweging te doen, luidop studeren,...
Voorlopig zal ik hier een tijdje blijven in Seoul, om mijn studies Koreaans af te maken en daarna voorgoed te settelen. Het zal mijn laatste verre reis zijn ooit, ver weg van mijn geliefden, ver weg van mijn vrienden. Ver weg van mijn familie. Wat de meesten misschien niet weten, is dat niet alles in mijn leven, zomaar een vrije keuze is geweest, en al wat avontuur lijkt, ook voorafgegaan is door wat moeilijkere paden om zover te raken. Ik laat me drijven door het lot, zeg maar.... en bij momenten stuur ik dat ook wat bij door te luisteren naar bepaalde tekens op mijn levensweg...

Het gras lijkt misschien altijd wel groener aan de andere kant van de heuvel, maar vaak weet men niet dat men ook wel moeite moet doen om het gras zo groen te houden... Of men wil het gewoon niet zien.

Ieders leven is op zich wel uniek denk ik. Maar al bij al, althans voor mij, wil ik na nog een jaartje weg, gewoon een rustig leven leiden, met de liefde van mijn leven :-).

Tijd om te studeren nu. Ik heb amper iets kunnen doen deze week. Gecombineerd met werken is studeren wel soms vermoeiend. Maar het loont de moeite :-). Ik ga ervoor !! Voor een meer zelfstandiger, wijzere en sterkere LT :-)) Aja, aja, FIGHTING !!!

Muziek en dans

Het is middag in Seoul.... deze week belooft een mooie week te worden, zonnig en temperaturen rond 18 tot 20 graden overdag... Ik zit nog steeds in mijn kamertje van 2 op 2, maar heb ondertussen al een studiootje gevonden waar ik normaal gezien eind volgende week kan intrekken... Het raampje van mijn kot is klein, maar net groot genoeg om frisse lucht binnen te krijgen. De middag zon schijnt bescheiden door het vuile glas op mijn bureautje, het is rustig buiten, eindelijk eens een 'vrije' namiddag...

Net terug van de introductiemeeting voor mijn Salmulnori-club activiteit : elke vrijdag in de namiddag een 3-tal uren het aanleren van bespelen van traditionele Koreaanse percussie-instrumenten... :-)... Eigenlijk wilde ik dit jaar traditionele Koreaanse dans-cursus volgen op school, maar omwille van praktische redenen ging dat niet door, alsook zou de toneelclub teveel tijd vergen van mijn vrije tijd, waardoor ik andere dingen niet zou kunnen doen. Maar percussie, zo een keer in de week, zie ik heel goed zitten :-). Fijne aan de namiddagactiviteiten hier is dat je ook met leerlingen van de andere niveaus Koreaans kunt kennis maken en tenminste hebben we allemaal een ding gemeen en dat is : liefde voor ritme en dans. Ja, ik zie het wel zitten, deze naschoolse activiteiten.... Percussie is eigenlijk wel echt mijn ding. Ritme is echt wel mijn ding :-).


Ondertussen heb ik ook terug contact opgenomen met mijn dansschool waar ik vorig jaar ben dansen geweest : Trust Dance Company... een klein maar heel aangenaam dansgezelschap, ook de enige in Korea die actief bezig is met contact improvisatie alsook hedendaagse dans en bij momenten zelfs een mengeling tussen theater en dans. Voor mij is het vooral mijn leerkracht die mij stimuleert te dansen... kan haar moeilijk in een woord beschrijven, buiten dat ze een pracht van een hart heeft... een hart vol liefde voor haar medemensen, bescheiden en een ongelooflijk mooie en rustige uitstraling. Als je haar ziet dansen, is ze helemaal zichzelf. Geen kapsones, geen vragen rond hoe ze zal overkomen, gewoon in volle overgave vanuit het binnenste van haar... bewegen.... alsof dansen haar tweede aard is. De manier waarop ik haar heb leren kennen mijn leerkracht van de dansschool, is ook een apart verhaal, en gaat een jaartje terug, maar daarover ook een andere keer... Soms speelt het lot mensen wel parten, welke weg ze op gaan... althans heb ik laatst heel sterk dit gevoel... een goed gevoel :-).

Het heeft me toch wel 2 weken gevergd om de moed bijeen te rapen, te bellen en te vragen of ik nog altijd kon inschrijven voor de dansklassen omdat deze ondertussen begonnen waren voor ik toekwam in Korea.... en omdat het ondertussen al een jaar geleden is. Vreemd hoe je soms in bepaalde extreme situaties moet terechtkomen voordat je definitief een beslissing pakt rond iets dat je eigenlijk altijd hebt willen doen, maar nooit durfde gewoon uit schrik, of gewoon omdat je denkt dat je het niet kan... Gelukkig ben ik er weer rap terug uit geraakt... en kan ik de draad binnenkort terug oppikken. De leerkracht heeft mij maandag teruggebeld om te komen dansen, dus ik zal het ook doen. De laatste woorden die ze mij heeft achtergelaten toen ik een jaar geleden afscheid van haar nam was dat ze hoopte dat ik ooit nog terug zou komen, en wat langer in Korea kon blijven... Omdat ze het gevoel had dat ik binnen haar danscompany thuishoorde.. Niet dat ik goed dansen kan, maar wel omdat ik kan dansen vanuit mijn binnenste... en dat is eigenlijk wel een goed punt. Dat is misschien wel het enige wat ik kan, in dansen, want techniek en andere dingen... dat heb ik nooit aangeleerd.. en misschien zal het nu wel tijd zijn om hiervan werk te maken...

Ja, mijn tijd is hier wel goed gevuld. Druk met de lessen, huiswerk maken, groepswerkjes doen en ja... ik heb ondertussen ook een parttime job gevonden om mijn kot, een meer bepaald mijn duurdere studiootje met badkamertje en keukentje te betalen... Maar hierover ga ik het een andere keer hebben.

Het gaat nu wel terug goed met me. Mijn hartje is rustig. Ik mis thuis alleen wel een beetje... veel misschien. Maar gelukkig ben ik in december terug. Om terug onder mijn geliefde, mijn familie en vrienden Kerst en Nieuwjaar te vieren. Kijk er naar uit :-).. Maar ook hier leven en op mijn eentje echt zelfstandig terug zijn... is van dag tot dag een enorme ervaring en avontuur, hoe moeilijk soms ook, een periode dat ik niet snel zal vergeten... :-) Een dikke knuffel allemaal !!!

I Tuoi Fiori

Lieve mensen... eigenlijk dacht ik iets te schrijven over het voorbije weekend, gevuld met fijne dingen in mijn dagdagelijkse leven.... om niemand ongerust over me te laten maken, dat het goed met me gaat.
Zelfs mijn kamertje van 2 op 2 valt wel mee.

Maar bij momenten, kunnen dingen uit het verleden plots weer opduiken. En vraag je je af hoe je hiermee moet omgaan...

Vandaag ben ik opgestaan, met bepaalde muziek in mijn hoofd. Deze ochtend was het nog een mythische lied uit de film 'Princess Mononoke' van Miyazaki... En nu speelt dit liedje zich af in mijn hoofd van Etta Scollo 'I Tuoi Fiori'... Hieraan uitleg geven zou me teveel vergen. Maar de dramatiek ervan delen.. dat gaat nog net.
Prachtig gezongen trouwens, gaat door gans je lijf heen. Vreemd hoe bepaalde liedjes je doen denken aan bepaalde delen uit je leven. Goed dat ik probeer vooruit te kijken. En bij momenten ook andere liedjes in mijn hoofd afspelen.

Geniet... of geef je over... of...
....

Terug in Korea... derde keer... goeie keer :-)

Eindelijk komt het ervan. Mijn eerste blogje sinds ik voor derde keer hier terug ben in Korea... Niet veel is veranderd, de mensen zijn nog dezelfde mensen, de straten zijn hier amper veranderd om en rond Korea University, enkel ik ben veranderd... hopelijk weer wat wijzer en ouder al zeker, wat standvastiger in het leven staande, ga ik dit nieuw semester tegemoet...

Heb heel lang zitten nadenken, waarover ik ging schrijven, zelfs in welke taal ik ging schrijven, vandaar dit voortdurende uitstel, maar misschien moet ik gewoon maar schrijven als het in mij opkomt... Zit hier op mijn kot van amper 2x2, dus amper 4 vierkante meters, waarin juist een bed en een bureau passen, en de rest wat in België zo groot is al een wc, mijn bewegingsruimte binnen de kamer...


Het is wel even wennen terug hier te zijn, mijn spullen uit mijn vorig semester zijn een beetje onbereikbaar geworden, dus moet ik hier alles opnieuw kopen. Ik zit niet meer in het internationale studentenhuis Crimson, waar de kamers redelijk luxe zijn, tegenover het klein geval waar ik nu zit. Nu zit ik op een echte Koreaanse 고시원...gosiwon... studentenkot zeg maar, met een bed, bureautje en stoel, verder gelukkig een keukentje en badkamer gemeenschappelijk, maar toch een beetje klein en crappy naar Europese normen, muren zo dun als het maar kan zijn - volgens mij zijn ze maar gemaakt met stijlen en regels van 6 x 6 cm groot, tussenin niet geïsoleerd, vandaar het zalig geluidstransport -... mijn buurvrouw heeft al geklaagd dat ik te lang babbel in mijn kamer... met mijn overzeese geliefden... fluisteren dus. Heb haar ondertussen wel ontmoet, omdat ik haar niet discrete gebonk op de muur beu was, als er een probleem is, kan je er ook zo over praten, dus ben ik maar echt op zijn Belgisch of beter Nederlands, recht op de man af gegaan, waarop ze blijkbaar onder de indruk was... Koreanen, zoals meeste Aziaten, houden niet zo van rechtstreekse confrontatie, maar ik dacht dat het wel geen kwaad kan, kwestie van de lieve vrede te bewaren in deze met camera's en geheime code aan de voordeur bewaakte gang van allemaal vrouwmensen, of beter meisjesmensen - volgens mij ben ik hier de oudste. En misschien wel de lawaaierigste ;-p

Vandaag heel wat mailtjes gekregen over een mogelijk Yam Cha bijeenkomst van onze gekke bende, waar ik jammer genoeg niet bij kan zijn, wat me wel gestimuleerd heeft heel de dag aan eten te denken. Gisteren heb ik een rijstkoker gekocht, alsook een bureaulampje, en ook eigenlijk een deken en een kussen... dit allemaal doorheen het spitsuur in de metro geloodst met veel bekijks vandien.


Hahaha... Koreanen vinden dit allemaal teveel heisa, zo afzien en heen en weer lopen, behalve misscchien de oudere generatie, maar misschien voel ik meer voeling met deze mensen dan de jongere generatie hier, die eigenlijk hun oorspronkelijk waarden en tradities en zelfs hun traditionele eetgewoonten fantastisch naar de knoppen helpen door 'Amerika' als de ideale samenlevingsvorm na te streven.

Wel, omdat ik vandaag met eten in mijn kop zat, dacht ik 'wat ga ik eten vandaag'... Ik moest en zal eens iets koken hier... dus voor het gemak : noodles met tomaatjes en courgetten, met een vleugje soyasaus erin :-). Vers vanuit mijn panneke.


Wel een beetje sober en misschien allesbehalve culinair wetende dat ik anders wel graag lekkerdere dingen van het vuur haal, maar als ik voor mijzelf kook is de creativiteit vaak wel zoek. Maar ik ga mijn best wel doen, dat is beloofd, om geen maagpijn meer te krijgen van te veel pikante kimchi te eten. De mensen van mijn kot, moeten mijn aanwezigheid nog gewennen : ik draag andere kleren, make-up loos, beetje te bruin, bovendien beetje onhandig ook.
By the way, na mij instant eten van de voorbije dagen, smaken deze zelfgekookte noodles eigenlijk... heerlijk :-).

Voila dan, mijn eerste entry. Niet veel bijzonders, hoewel ik wel vanalles wil vertellen. Mijn pannetje met noodles voor mijn neus, al etende, bloggende... mis ik jullie jongens (en meisjes natuurlijk ;-p) wel. Meer dan jullie denken. Hoe ver ik ook ben gegaan in de wereld, ik heb altijd geweten dat België mijn plekje is, alleen zal het een van de laatste keren zijn dat ik echt wegga, gewoon om mijn studies Koreaans hier af te maken. Omdat ik nu toevallig eens in mijn leven echt wel weet wat ik wil doen, en eindelijk ook de kans krijg het echt te doen... deze kans wil ik niet meer laten gaan, gewoon verder te gaan in talen... en architectuur zal een tijdje op laag pitje komen te staan, maar daarom nog niet volledig uit mijn leven. Wel, ik ga maar verder eten voor het helemaal ijskoud wordt, mijn pannetje.

Zal er hier gewoon het beste van maken en af en toe wat blogjes neerposten, fotokos ook misschien en ik ben tegen december weer terug onder jullie in België... LJ trouwens ook. De bende zal weer verenigd zijn. Eindelijk :-)