Smakelijk einde

Wheeheeeeheeee !!! Draadloos gratis internet op Incheon Airport en plaatsje gevonden dichtbij een stekker ook nog... Toch iets dat een beetje meevalt deze week, hehe... Eigenlijk viel de ganse week wel best mee, klagen mag ik niet, zij het dat ik sinds vrijdagavond redelijk ziek ben geworden.

Hoe is het allemaal zover gekomen, denk ik toch? Soms denk ik toch niet dat ik echt overdrijf met weinig slapen of mezelf te veel oververmoeien, sommigen beweren wat anders, maar als ik denk dat het gaat, dan gaat het, maar dan bij momenten gaat het ineens niet meer. Zo plots, boempatat, zo werkt mijn systeem klaarblijkelijk.

Laatste tijd is het weer enorm druk geweest in dit kleine leventje van mij in Seoul. Eerst en vooral was het op werk een heksenketel bij momenten omwille van het winnen van de documentaire Iron Crows van regisseur Park Bong-Nam in de Midlength Competition op het International Documentary Film Festival Amsterdam 2009. Groot nieuws, voor een klein landje als Korea, dat sinds enkele jaren met Koreaanse films als deze van Park Chan-Wook en Kim Ki-duk een plaatsje op de westerse cinemaschermen heeft kunnen veroveren, maar nog steeds, niet overpopulair. Groot nieuws voor een landje als Korea, om voor de eerste keer in de geschiedenis zijn documentaires buiten het thuisfront te laten zien en per toeval dan ook nog een eerste prijs binnen te halen. Groot nieuws voor een bedrijfje als CreativEAST waar ik als freelancer ben begonnen, eerst om een bevriende producer uit de nood te helpen, maar nu begint het al wat serieuzer te worden...
De wereld van de media is me een beetje vreemd, en heb weer veel dingen bijgeleerd, in eerste instantie je prive en werk gescheiden te houden en in tweede instantie beide voeten op de grond te houden. De weg naar beroemde mensen is immens kort, als je het ineens zo bekijkt en wat ik heb gemerkt is dat beroemde mensen vaak maar het 'product' zijn van wat managers en producers van hen maken... Het lijkt alsof deze mensen soms 'geleefd' worden. Wat meer interessant is voor mij, zijn de mensen die echt creëren, zoals regisseurs, omdat deze mensen echt bezig zijn met het creëren van iets : het maken van een film, fictief of echt en er gans hun leven aan wijden. Producers? Die zorgen voor het geld natuurlijk, alsook de contacten en hoe de film het best verkocht wordt of aan de markt wordt gebracht.
Fancy feestjes op het bedrijf zijn er al geweest, ik heb er eentje van mogen meemaken, en ik blijf bij dat eentje, want uiteindelijk komt alles toch neer op 'networking' tussen mensen, vooral tv-mensen... niet mijn ding dus.

Wat is mijn ding dan wel? Contacten 'anoniem' onderhouden met mensen, zonder de mensen te moeten ontmoeten levenden lijve, per mail of telefoon, hahaha. En vertaalwerk schommelende tussen Nederlands-Engels-Koreaans. Iets wat ik gelukkig graag doe. Verder filmfestival applicaties en contact opnemen met festival organisatoren. Wat ook leuk is, bedrijfslunchjes of -diners die betaald worden door het bedrijf... dat is ook wel leuk :-).

Wat heb ik in deze periode geleerd? Iets wat ik tot noch toe nooit goed in ben geweest : assertief zijn bij momenten en ten gepasten tijde 'neen' leren zeggen. 'Neen' als ik vind dat bepaalde dingen voor mij niet prioritair zijn ten opzichte van wat ik in eerste instantie ben komen doen in Korea : mijn Koreaanse studie...

.... tijd om te boarden... mijn stekkertje uitpluggen vooraleer er iemand over struikelt....

blij dat ik richting thuis vlieg... jippie hey :-)