op de trein naar jeonju

het is weer zover. het heeft toch weer meer dan een jaar geduurd, eer ik terug in een soort van impuls op reis wil gaan, onvoorbereid, zonder gids deze keer, mijn camelbak ingepakt om zo licht mogelijk te reizen. zit momenteel op de gewone dagelijkse trein, de rit zal naar jeonju leiden. een rit die een dikke 3,5 uur zal duren, op verschillende plekken in het land stoppende, westwaarts richting binnenland zuid-korea. ik wist niet of ik uiteindelijk seoul ging verlaten dit weekend, uiteindelijk misschien zoiets van gisternavond beslist, zou ik of zou ik niet... alsook de mogelijke moeilijkheden die je onderweg kan tegenkomen als je als vrouw alleen reist. maar al bij al vergeken met andere landen, is het redelijk veilig reizen als vrouw, je moet alleen oppassen voor de door soju bezatte ajeosshi's, en zelfs dan, zijn die maar 1 op de 100 gevallen gewelddadig.

het is niet de eerste keer nochtans, dat ik hier op reis ben op mezelf. reizen, heb ik gedaan om verschillende redenen. nu is het reizen om mijn 1000 en 1 gedachten af te zetten, en terug met volle moed te beginnen aan de tweede helft van het semester. midden juni is het weer final examens...


de trein doet me een beetje denken aan de oude treinen in belgië, degene waar de deuren nog niet automatisch opengaan en waar je aan een hendel moet trekken of duwen voor die opengaat.... hier gaan de deuren wel automatisch open ;-). ik zit naast een schattig koreaans jongetje van denk ik iets van 6 jaar... hij zat daarnet op zijn moeders schoot. nee het zijn niet de koreaanse mannen die ik aantrekkelijk vind, het zijn de koreaanse kindjes die mijn hart doen smelten, of zijn het gewoon niet gewoon alle kindjes? laat staan dat ik nog altijd verbaasd ben over het feit dat beiden mijn zusje en broertje al volwassenen zijn en de tijd dat ik hen gewoon in mijn armen omhoog kon gooien, lijkt toch niet zo veraf nochtans. het jongetje is wel beleefd opgevoed, want hij zei goeiedag toen hij naast me zat. moeder ziet er ook heel lief uit... moeder, zoals moeders horen te zijn alsook hoe kinderen dromen over hoe een moeder zou moeten zijn. of hoe ik toch ook mag zeggen over mijn eigen moeder : ja ik heb een hele lieve moeder. of hoe ik later zou willen worden : een moeder waar de kinderen zich veilig en warm bij voelen, een moeder hopelijk zoals de onze :-) ... wat mis ik de plek waar ik thuis dien te horen ineens ...

onbevoorreid reizen heeft zijn voor- als nadelen. voordelen is dat er niet veel voorbereidingswerk aan vooraf is gegaan, behalve dat je rap moet inpakken. ik heb mee : ondergoed voor een nacht, tandenborstel en mini tandpasta en mini dagcreme, een extra sportvestje voor als het koud wordt; ah ja, mijn notebook natuurlijk. ondertussen besef ik dat ik washandje, gezichtswatjes, kam, regenjas vergeten ben in te pakken. eerlijk gezegd kon ik het ook niet laten dan een boek mee te nemen met... koreaanse vocabulaire, zwitsers zakmes, fototoestel, flesje water, een pak sodakoekjes, beetje tissues, pennenzak en memoboekje voor aantekeningen; dus heel licht gepakt, alsof ik gewoon naar school ga. mijn bergschoentjes waarmee ik de yosemity peak met li jen laatste zomer heb beklommen, alsook de schoenen die mij hier in korea naar meerder plekken hebben meegevoerd, alsook de schoenen die mijn bende vrienden vergezelden toen zij in amerika op bezoek kwamen. de schoenen die mij altijd veilig weg en terug brachten :-)

onbevoorreid reizen is spannend, er wordt niets beslist wat je juist gaat doen, enkel leg je je bestemming vast, of soms zelfs niet, bepaal je gewoon een windrichting afhankelijk van je gemoed. buiten de ene keer dat ik helemaal vastzat in een provinciaal stadje 2 uur ten zuiden van busan, zo'n twee jaar geleden en ik bijna niet meer richting seoul kon terugkeren om de eerste schooldag te halen, een telefoon zonder batterij, zo ook voor mijn fotocamera.
buiten dit, is er nooit echt veel stress geweest bij mij wat onbevoorreid reizen betreft, met uitzondering van vandaag, dat er geen treinen tot 6h avond richting jeonju zouden rijden. ik zag gans mijn plan, plan is wat veel gezegd, mijn intentie om richting jeonju te gaan in het water vallen en dacht zelfs, dan kan ik beter naar huis gaan om te studeren, of zou ik toch een andere bestemming kiezen?
had nog eens het uithangsbord met de vertrektijden nog eens te goed bekeken, en er waren wel plaatsen richting jeonju, maar dat waren staanplaatsen. dus terug richting het loket - vandaag was het trouwens bijzonder druk omdat het een feestdag is, de verjaardag van boeddha - en een ticket richting jeonju op de gewone trein gekregen, zij het wel dat ik maar 50 minuten mag zitten - nu dus - en dat ik voor de resterende 2,5 uur ga moeten staan in de ingang. hopelijk hebben ze daar toch een klapstoeltje zoals in belgië. wij houden nu stil in station suwon, een beetje ten zuiden van seoul, bekend voor zijn themapark van traditionele lemen woningen alsook voor zijn fort en verdedigingsmuren. hier ben ik een keer op daguitstap geweest, net voordat mijn derde level begon herst 2008.


reizen. ik heb sinds dat ik sinds vorige herst terug ben in korea, niet meer gedurfd echt alleen te reizen, misschien omdat ik er ook teveel aan denk wat er allemaal kan gebeuren, al kan ik zeggen dat ik tot nog toe veel geluk heb gehad, of misschien zag ik niet in dat het zo erg was. ik moet nu gewoon voorzichtiger zijn. alsook de mensen die om mij geven niet zo ongerust maken, zelfs al kan het bij mij soms niet zoveel kwaad.

de trein begint al aardig vol te zitten, alsook begint het beeld van steen, beton en asfalt stilaan over te gaan in deze van groen, water, rijstvelden en bergen. het is gek. hoe vrijheid soms gewoon in je hoofd kan zitten, alsook de beperkingen die je jezelf kan opleggen, alsook de schrik die je jezelf aanjaagt. het zit misschien allemaal in het hoofdje. maar eens je die barriere overwint, dan lukt het weer terug, een stap in de wereld te zetten, grenzen te verleggen, jezelf terug uit te dagen. nochtans had ik me voorgenomenn niet meer alleen te reizen, maar ik had dit weekend toch enorm behoefte na een aantal weken hard werken, erop uit te gaan. gewoon mijn eigen tijd te kunnen leven, zonder meer. en keer mijn hoofd uit te boeken.

reizen in een land, bevordert natuurlijk ook het gebruik van de taal. ik heb mezelf dan meteen ook reislectuur aangeschaft... in het koreaans in pocket editie een boekje over 'geluk in de kleine dingen' vanuit boeddhistisch standpunt, een ander wat 'liefde' in verschillende vormen kan betekenen. leuke aan korea is, is dat ze zoveel boeken hebben alsook mooi gelayout en geïllustreerd. misschien is dat typisch aan azië... alles is hier in overvloed aanwezig. ook dat heeft zijn voor- en nadelen. je zou al goed moeten weten wat je wilt, wil je niet verward raken tussen al dat overvloed. laatste jaren merk ik, met al dat heen en weer reizen en verhuizen, dat het materiële vervaagt en het enige dat overblijft zjin mijn gevoelens en gedachten, alsook mijn ervaringen. het is bijna tijd om op te staan... de komende 2,5 uur, hopelijk hou ik het wat vol. en voeten niet te zeer en niet te moe om dan nog rond te trekken.


enfin. de rit is alleszins ingezet. de rest volgt als vanzelf ... hoop ik ... het voelt aan zoals de eerste keer, eigenlijk nog meer dan de eerste keer. het lijkt alsof ik me nog groener voel dan 2 jaar terug. misschien omdat ik ook wat ben gegroeid de laatste jaren, alsook bewuster ben geworden van mijn omgeving, die groter zou moeten zijn dan de cirkel van 2m diameter. ik heb ook gehoord, dat mijn gewaarwording van mijn omgeving, redelijk beperkt is. misschien omdat ik altijd in mijn gedachten heb geleefd... zoals ik schrijf.
geen verwachtingen, enkel een bestemming, en de rest volgt vanzelf... hoop ik... want deze keer geen gids bij de hand, maar wel beter gewapend met de taal van het land ;-)