Lente overdag, winter in de nacht

Op een of andere manier, heb ik altijd veel gedachten als ik aan het blokken ben. Over efficiëntie gesproken. Net terug even van wat frisse lucht happen van ons dakterras. Soms vergeet je hoe deugd het doet, dat zonnetje op je gezicht, alsof je een batterijtje bent die op zonne-energie kan werken. Volgens mij werk ik zo ook wel een beetje. Wie houdt er nu niet van de zon, misschien uitzondering van de meeste Aziaten, toch wat hun gezicht betreft... witter dan wit mag het zijn. Wit... dan denk ik weer meteen aan bleekmiddelen en witter dan wit wasmiddelen zoals Dash en Ariël... haha...

Als de lente op komst is, iedereen kent dat gevoel wel. Het gevoel van een verlangen naar warmte, vakantie maar vooral mensen rondom je heen, tijd spenderen met mensen die je liefhebt, of gewoon ergens zitten een koffie of biertje pakken. Lente-geluiden. Je kent dat wel. Het geluid van een vliegtuig die in de verte over de lucht scheert en een witte streep op de helderblauwe canvas achterlaat. Lente-geluiden. Het geluid en geroezemoes van mensen die terug naar buiten komen, kinderen die spelen, een stad die stilaan terug ontwaakt, blaadjes die uit hun knoppen komen, het geruis van de wind door de planten die stilaan terug tot leven komen, het gelach van jonge vrouwen die genieten van de aandacht van mannen, moeders die naar hun kinderen roepen in de verte...o

Lente-geluiden, ik word er sentimenteel en melancholisch van. Het verlangen naar iemand, om die momenten met iemand te kunnen delen.

Soms besef ik weer dat ik in Seoul leef, een kleiner onderdeel in een groter geheel dat ik ben. Zo iedere dag een 'dagelijks' leven terug leven, het doet deugd, de regelmaat. Het maakt dat je niet teveel meer moet denken in welke richting je moet wandelen. Toch, in dat dagelijks leven blijf ik toch altijd weer verwonderd stilstaan als ik iets nieuw ontdek, als is het maar dat je van bovenuit dat dakterras een mogelijke binnenweg hebt gevonden, waardoor ik voortaan hopelijk op tijd in de les kom ;-).

Leven. Hoe een mens ook leeft. Een mens is gemaakt om momenten te delen, althans mijn standpunt. Om gedachten te delen, om vreugde te delen, alsook verdriet en pijn.

Op dat dakterras zonet... dat moment, had ik graag met jullie willen delen. Welk leven ik ook leef, dat ik mensen met mij meedraag, waar ik ook ga. Het leven op jezelf, heeft weinig zin. Want besta je dan? Als je toch maar op je eentje bent?

Maar ik was eigenlijk niet alleen op dat terras. De twee zoontjes van de huisbaas waren aan het experimenteren in de zon, met een vergrootglas. Je moet het niet raden : ja, ja, een klein brandje stichten zonder wetenschap van de moeder ;-).

De tijd van het klein, avontuurlijk en onbezonnen zijn. Soms verlang ik er terug naar. Maar tegelijkertijd ben ik ook blij, dat ik bij momenten dat meisje terug gevonden heb :-)