Ontdekking

Het is weer een tijdje geleden dat ik iets heb gepost. Eigenlijk heb ik voorbije weken wel vele gedachten gehad om op te schrijven, mede te delen, maar op een of andere manier vliegen die gedachten dan weer zo voorbij. Denken is makkelijker en vlugger dan schrijven, hoewel ik ook wel capabel ben om gewoon mijn gedachten neer te typen, zoals het uit dat hoofdje van mijn komt. Grammatica regels en zo... dat is dan wat anders als ik zo schrijf.

Heb eventjes pauze genomen van mijn blok. Het is weer het einde van het semester en de examens zijn weer in zicht. Heb laatste tijd zoals ik altijd wel doe, goed gestudeerd, maar gedachten hier en daar en piekeringen hier en daar helpen me niet echt vooruit om te concentreren op de leerstof, laat staan dat ik iemand ben niet die goed is in 'ontspannen', omdat ik al van, kleins af gewoon ben lange uren aan een stuk te studeren. Als je jong bent, lukt dat nog wel, maar aangezien ik ondertussen 30 gepasseerd ben, moet ik ook wel toegeven dat je hersenen niet meer zo werken, zoals toen. Gezien ook de levenservaringen, indrukken, beelden, gedachten, zorgen die je met je al levende in je geheugen opslaat... De RAM van een pc, geraakt bij momenten ook wel overbelast, als je van tijd tot tijd nutteloze werkende programma's niet delete zodat je weer wat meer ruimte maakt voor hetgeen dat moet werken.


Ondertussen is het weer lente aan het worden in Korea. Ben blij dat de winter aan het terugtrekken is, want eerlijk gezegd is de winter de periode waarop ik mij het meeste 'blue' voel. Weinig zon, koud, sneeuw is wel fijn maar het is fijner als mensen er niet opstappen en dan helemaal verbrodden tot bruinachtige moes van een modderpoelen...


Ja, lente is in het land en van tijd tot tijd naar buiten gaan doet deugd. Zonet eventjes terug van een half uurtje wandeling op de campus, en een keertje helemaal het gebouw dat ik bewoon eens afgewandeld, blijkbaar hebben we een dakterras !! Ik woon hier al een half jaar en ik zie nu pas dat we een dakterras hebben !!! Over letterliijke kortzichtigheid gesproken.


Heb gemerkt, dat ik eigenlijk doordat ik teveel in mijn gedachten bezig ben, dat ik soms visueel heel veel dingen niet zie, of niet op dingen op kom, waar normale mensen wel aan denken. Of dat ik op het dakterras zag, hoe gezellig rommelig de omgeving van onze universiteit is, alsook hoe dicht ons gebouw op vogelvlucht met de gebouwen van de universiteit staat.


Ja, ik ga wat meer pauzes nemen op dat dakterras - zij het wel met kiezeltjes bestrooid, af en daar dat wat rondwandelen, ademen, zonlicht opnemen, zodat mijn hersenen weer zuurstof krijgen.

Hmmm. Ik mis thuis, maar het lukt steeds beter om met die gevoelens om te gaan. Het is nu de periode van bezinning voor mij, alsook een beetje tijd te nemen voor mezelf, om achter te laten wat ik moet achter laten, en terug bijeen te zoeken wat rest van wie ik ben.

Soms is het moeilijk, achterlaten. Vooral als het over liefde gaat. Want hoe kan je liefde echt achterlaten, als je ooit zoveel van iemand hebt gehouden? Misschien is iedereen daar anders in, maar ik begrijp mensen soms niet, hoe ze van het ene moment naar het andere, hun ooit geliefde kunnen haten of gewoon zelfs gevoelloos zijn tot op het bot, als je al een hele tijd lang met elkaar samen bent geweest, mooie momenten hebt gedeeld, alsook vooral het belangrijskte 'lief' hebt gehad... Blijft er van die liefde, dan geen liefde meer over, maar dan in een andere vorm?

Zijn wij mensen soms zo geëvolueerd, in deze haastige en haast soms individualistische samenleving, dat wij soms vergeten, wat het inhoudt om echt om iemand te geven, alsook dat het geven om iemand, en er moeite doen voor die iemand, dat het onvoorwaardelijk ergens mag zijn, dat je er niet altijd iets voor in de plaats voor moet verwachten? Zijn wij als mensen vergeten, hoe onze ouders onvoorwaardelijk van ons hielden, alsook ons leven hebben gegeven, in liefde opgevoed, bezorgd om zijn geweest, ... zijn we vergeten hoe we die dingen allemaal moeten doorgeven?

Toegegeven, het is niet iedereen meegegeven, dat weet ik ook wel. Ook niet iedere familie is hetzelfde, dat weet ik ook wel. Maar een mens kan altijd leren, van de mensen, familie of niet, die om hen geven, om hieruit te leren, hoe het wel anders kan.

Hmm... noem mij maar nog eens een idealist of een romanticus, ik weet eigenlijk niet beter dan te zijn, zoals ik ben. Met alle emo-gevolgen van dien ;-)

Goed dit gezegd zijnde, ga ik terug achter mijn boeken kruipen. Hmm. Ik hou van de lente. Het mag nog rapper komen van mij.

Meer nog, ik tel af tot het moment, dat ik terug onder mijn geliefden ben. Thuis in België, bij mijn familie :-). Maar ondertussen, zal ik hier ook leven, het beste van maken, want ook dat is wat mijn opdracht is hier. Hetgeen door te geven, wat ik heb meegekregen in het leven, waarvoor ik dankbaar ben... Een stukje meer menselijkheid :-)