Muziek en dans

Het is middag in Seoul.... deze week belooft een mooie week te worden, zonnig en temperaturen rond 18 tot 20 graden overdag... Ik zit nog steeds in mijn kamertje van 2 op 2, maar heb ondertussen al een studiootje gevonden waar ik normaal gezien eind volgende week kan intrekken... Het raampje van mijn kot is klein, maar net groot genoeg om frisse lucht binnen te krijgen. De middag zon schijnt bescheiden door het vuile glas op mijn bureautje, het is rustig buiten, eindelijk eens een 'vrije' namiddag...

Net terug van de introductiemeeting voor mijn Salmulnori-club activiteit : elke vrijdag in de namiddag een 3-tal uren het aanleren van bespelen van traditionele Koreaanse percussie-instrumenten... :-)... Eigenlijk wilde ik dit jaar traditionele Koreaanse dans-cursus volgen op school, maar omwille van praktische redenen ging dat niet door, alsook zou de toneelclub teveel tijd vergen van mijn vrije tijd, waardoor ik andere dingen niet zou kunnen doen. Maar percussie, zo een keer in de week, zie ik heel goed zitten :-). Fijne aan de namiddagactiviteiten hier is dat je ook met leerlingen van de andere niveaus Koreaans kunt kennis maken en tenminste hebben we allemaal een ding gemeen en dat is : liefde voor ritme en dans. Ja, ik zie het wel zitten, deze naschoolse activiteiten.... Percussie is eigenlijk wel echt mijn ding. Ritme is echt wel mijn ding :-).


Ondertussen heb ik ook terug contact opgenomen met mijn dansschool waar ik vorig jaar ben dansen geweest : Trust Dance Company... een klein maar heel aangenaam dansgezelschap, ook de enige in Korea die actief bezig is met contact improvisatie alsook hedendaagse dans en bij momenten zelfs een mengeling tussen theater en dans. Voor mij is het vooral mijn leerkracht die mij stimuleert te dansen... kan haar moeilijk in een woord beschrijven, buiten dat ze een pracht van een hart heeft... een hart vol liefde voor haar medemensen, bescheiden en een ongelooflijk mooie en rustige uitstraling. Als je haar ziet dansen, is ze helemaal zichzelf. Geen kapsones, geen vragen rond hoe ze zal overkomen, gewoon in volle overgave vanuit het binnenste van haar... bewegen.... alsof dansen haar tweede aard is. De manier waarop ik haar heb leren kennen mijn leerkracht van de dansschool, is ook een apart verhaal, en gaat een jaartje terug, maar daarover ook een andere keer... Soms speelt het lot mensen wel parten, welke weg ze op gaan... althans heb ik laatst heel sterk dit gevoel... een goed gevoel :-).

Het heeft me toch wel 2 weken gevergd om de moed bijeen te rapen, te bellen en te vragen of ik nog altijd kon inschrijven voor de dansklassen omdat deze ondertussen begonnen waren voor ik toekwam in Korea.... en omdat het ondertussen al een jaar geleden is. Vreemd hoe je soms in bepaalde extreme situaties moet terechtkomen voordat je definitief een beslissing pakt rond iets dat je eigenlijk altijd hebt willen doen, maar nooit durfde gewoon uit schrik, of gewoon omdat je denkt dat je het niet kan... Gelukkig ben ik er weer rap terug uit geraakt... en kan ik de draad binnenkort terug oppikken. De leerkracht heeft mij maandag teruggebeld om te komen dansen, dus ik zal het ook doen. De laatste woorden die ze mij heeft achtergelaten toen ik een jaar geleden afscheid van haar nam was dat ze hoopte dat ik ooit nog terug zou komen, en wat langer in Korea kon blijven... Omdat ze het gevoel had dat ik binnen haar danscompany thuishoorde.. Niet dat ik goed dansen kan, maar wel omdat ik kan dansen vanuit mijn binnenste... en dat is eigenlijk wel een goed punt. Dat is misschien wel het enige wat ik kan, in dansen, want techniek en andere dingen... dat heb ik nooit aangeleerd.. en misschien zal het nu wel tijd zijn om hiervan werk te maken...

Ja, mijn tijd is hier wel goed gevuld. Druk met de lessen, huiswerk maken, groepswerkjes doen en ja... ik heb ondertussen ook een parttime job gevonden om mijn kot, een meer bepaald mijn duurdere studiootje met badkamertje en keukentje te betalen... Maar hierover ga ik het een andere keer hebben.

Het gaat nu wel terug goed met me. Mijn hartje is rustig. Ik mis thuis alleen wel een beetje... veel misschien. Maar gelukkig ben ik in december terug. Om terug onder mijn geliefde, mijn familie en vrienden Kerst en Nieuwjaar te vieren. Kijk er naar uit :-).. Maar ook hier leven en op mijn eentje echt zelfstandig terug zijn... is van dag tot dag een enorme ervaring en avontuur, hoe moeilijk soms ook, een periode dat ik niet snel zal vergeten... :-) Een dikke knuffel allemaal !!!