Smakelijk einde

Wheeheeeeheeee !!! Draadloos gratis internet op Incheon Airport en plaatsje gevonden dichtbij een stekker ook nog... Toch iets dat een beetje meevalt deze week, hehe... Eigenlijk viel de ganse week wel best mee, klagen mag ik niet, zij het dat ik sinds vrijdagavond redelijk ziek ben geworden.

Hoe is het allemaal zover gekomen, denk ik toch? Soms denk ik toch niet dat ik echt overdrijf met weinig slapen of mezelf te veel oververmoeien, sommigen beweren wat anders, maar als ik denk dat het gaat, dan gaat het, maar dan bij momenten gaat het ineens niet meer. Zo plots, boempatat, zo werkt mijn systeem klaarblijkelijk.

Laatste tijd is het weer enorm druk geweest in dit kleine leventje van mij in Seoul. Eerst en vooral was het op werk een heksenketel bij momenten omwille van het winnen van de documentaire Iron Crows van regisseur Park Bong-Nam in de Midlength Competition op het International Documentary Film Festival Amsterdam 2009. Groot nieuws, voor een klein landje als Korea, dat sinds enkele jaren met Koreaanse films als deze van Park Chan-Wook en Kim Ki-duk een plaatsje op de westerse cinemaschermen heeft kunnen veroveren, maar nog steeds, niet overpopulair. Groot nieuws voor een landje als Korea, om voor de eerste keer in de geschiedenis zijn documentaires buiten het thuisfront te laten zien en per toeval dan ook nog een eerste prijs binnen te halen. Groot nieuws voor een bedrijfje als CreativEAST waar ik als freelancer ben begonnen, eerst om een bevriende producer uit de nood te helpen, maar nu begint het al wat serieuzer te worden...
De wereld van de media is me een beetje vreemd, en heb weer veel dingen bijgeleerd, in eerste instantie je prive en werk gescheiden te houden en in tweede instantie beide voeten op de grond te houden. De weg naar beroemde mensen is immens kort, als je het ineens zo bekijkt en wat ik heb gemerkt is dat beroemde mensen vaak maar het 'product' zijn van wat managers en producers van hen maken... Het lijkt alsof deze mensen soms 'geleefd' worden. Wat meer interessant is voor mij, zijn de mensen die echt creëren, zoals regisseurs, omdat deze mensen echt bezig zijn met het creëren van iets : het maken van een film, fictief of echt en er gans hun leven aan wijden. Producers? Die zorgen voor het geld natuurlijk, alsook de contacten en hoe de film het best verkocht wordt of aan de markt wordt gebracht.
Fancy feestjes op het bedrijf zijn er al geweest, ik heb er eentje van mogen meemaken, en ik blijf bij dat eentje, want uiteindelijk komt alles toch neer op 'networking' tussen mensen, vooral tv-mensen... niet mijn ding dus.

Wat is mijn ding dan wel? Contacten 'anoniem' onderhouden met mensen, zonder de mensen te moeten ontmoeten levenden lijve, per mail of telefoon, hahaha. En vertaalwerk schommelende tussen Nederlands-Engels-Koreaans. Iets wat ik gelukkig graag doe. Verder filmfestival applicaties en contact opnemen met festival organisatoren. Wat ook leuk is, bedrijfslunchjes of -diners die betaald worden door het bedrijf... dat is ook wel leuk :-).

Wat heb ik in deze periode geleerd? Iets wat ik tot noch toe nooit goed in ben geweest : assertief zijn bij momenten en ten gepasten tijde 'neen' leren zeggen. 'Neen' als ik vind dat bepaalde dingen voor mij niet prioritair zijn ten opzichte van wat ik in eerste instantie ben komen doen in Korea : mijn Koreaanse studie...

.... tijd om te boarden... mijn stekkertje uitpluggen vooraleer er iemand over struikelt....

blij dat ik richting thuis vlieg... jippie hey :-)

Winterse melancholie

Einde van het semester weer in zicht... Zaterdag vandaag, maar ook vandaag zoals vorige week in de ochtend les gehad, omdat we in het begin van het semester een week uitstel les hadden gekregen omwille van preventie rond H1N1-virus... Zoals in meesta Aziatische landen, kan men hierom nogal paniekerig doen, wat ik paar weken terug nog eens heb ondervonden, toen het gerucht liep dat iemand van onze klas hiernaast het virus had opgelopen en voor de 'midterms' examens terug was gekomen om mee te doen... Resultaat was dat hij terug naar huis werd gestuurd en bleek na onderzoek in het ziekenhuis toch vals alarm te zijn... Zoals ik wel dacht ;-)

Ja, tijd vliegt weer snel. Ben aan het wachten op mijn pizzaatje in de wok, uit de diepvries genomen en bij gebrek aan microgolf moet het zo maar. Hopen dat de bodem maar niet blakerzwart wordt. Winter is ondertussen aangekomen voorgoed in dit land, vorige week hadden we nog zachte temperaturen, met de koude droge wind in het land, lijkt alles rond 0 graden net 5 graden lager. Ten zuiden van de Hangang (de Han rivier die Seoul in twee delen splitst) heb ik al gehoord dat het sneeuwde.

Deze week toch wel een drukke week geweest, met parttime werken en studeren en voorbereiding op mijn examens, vandaag nog les, volgende week dinsdag zal alles achter de rug zijn.

Kwil weer zoveel vertellen, maar het zal weer veel te veel worden. Maar belangrijkste gedachten toch : hmmm... binnenkort kan ik weer van mama's eten genieten, alsook de gezelschap van mijn dierbaarste mensen rondom mij heen. Alleen in het buitenland wonen, kan ik zeggen, leuk is wel anders, maar het went wel :-) Het stelt je in staat meer op je eigen benen te staan, alsook flexibelere met situaties te leren omgaan, alsook positief te blijven in het leven, wat er ook voor je deur komt te staan.

In het buitenland wonen, lijkt voor velen en droom, en soms ook is het dit wel, maar men vergeet dat aan alles wat goed is, ook een keerzijde heeft. Zo is alles in het leven, alleen wilt men dit soms niet inzien.... Het gras is altijd groener aan de andere kant van de heuvel, maar wie weet heeft men ook veel moeite gedaan om dit zo groen en mooi te houden... In mijn mening, voor wat, hoort wat.

Hmmmm... blij dat het weer winter is. Tijd om lekker in huisje te kruipen, onder een deken en lekker weg te zakken in dromenland, liefst met een lekkere kop warme choco of soep naast je, en dicht bij je geliefde. Maar ook zonder overleef ik dit wel op dit moment.

Mooie momenten zullen altijd wel blijven komen, alsook dat mooie momenten in je geheugen niet zullen vergaan. Koesteren zal ik ze, de mooie momenten in mijn leven.. het is winterse melancholie dat ik voel.

Hmm. Pizzaatje uit mijn wokje halen. Pizza met 'goguma' zoete aardappel. Mijn favoriet. Ja, dat hebben ze enkel in Korea. Zoete aardappels in overvloed. Alleen daarom al, ben ik dol op dit land. Omdat zoiets simpels gewaardeerd kan worden hier.

Eet smakelijk. En voor mij bloktijd nu !! Aja, Aja, fighting !!!

Rust tussen herst en winter

Tijd vliegt. Wie kent dat gevoel nu niet? Hoe langer je leeft, hoe meer dit gevoel je hebt... zelfs mijn broertje die ondertussen een volwassene is geworden - ik als grote zus nog altijd ontkennende - heb ik dit zelfs horen zeggen. Tijd vliegt.
Bij momenten sta je wel eens even stil, om terug te kijken hoe het was geweest, de weg ertussen evaluerende, om te komen tot hoe je nu bent geworden. Soms kan je wel eens teleurgesteld zijn rond jezelf, dan weer niet, maar hoe je draait of keert, tijd blijft vliegen en een terugweg is er niet... Je kan alleen maar leren uit je verleden.



Nu het tussen herst en winter is, heb ik eindelijk wat rust na een aantal drukke weken achter de rug. Vandaag heb ik voor de les een speech gedaan over mijn meest 'rewarding experience' in mijn leven, zo even kan ik niet meer op het juiste woord in het Nederlands komen... bij momenten ben ik zelf wel in de war, als je actief 4 talen tegelijkertijd gebruikt... Het ging over de renovatie van mijn moeders woning in Deurne, afgelopen lente en zomer, net voor ik naar Korea terugkeerde, een tijd van bezinning, hard werken, maar ook van veel plezier en vooral voldoening. Plezier, omdat het werken gepaard ging met voor mij een belangrijk doel om na te streven : mijn moeder finaal haar eigen huisje realiseren, zodat ze nooit meer hoeft te verhuizen. Een warm huisje, waar ze mensen ontvangen kan, haar kookkunsten kan uitleven, alsook gewoon in de zetel rustig in slaap vallen kan, zonder zich nog ooit veel zorgen te maken rond haar toekomst. Een rustig huisje, waar ze de dingen kan doen waar ze altijd van heeft kunnen dromen,, een mooi huisje waar haar kinderen altijd graag terug naar zullen toekomen.

Dit is voor mij, een van mijn meest 'trotse' realisaties in mijn leven. Waardoor ik nu terug rustig mijn eigen leven verder kan oppikken, en voor mezelf en mijn toekomst leven kan... met de gedachte na de periode Korea - hopelijk wijzer en rijper - voorgoed naar thuisland België terug te keren.

Het is herfst in Korea. Het is mijn tweede herfst hier in Korea. Vandaag was een fijne zij het wel regenachtige dag geweest, mijn speech was achter de rug, mijn groepswerk op school rond een enquete was plezant geweest en nu zo goed als achter de rug. Eindeiljk tijd om te doen wat ik hier moet doen : tijd voor mezelf om te blokken voor de komende examens.

Maar ook tijd voor mezelf, om wat van deze veranderende jaargetijden te genieten. Hmmm... al is het hier wel fijn, ik mis thuis toch wel. Met Kerst ben ik weer terug. Dan is iedereen terug samen. Het zal een intense maar fijne Kerst en Nieuwjaar wezen. Anders dan andere keren, maar daardoor niet perse minder.

Met de jaren, ben ik toch eigenlijk niet echt veel veranderd denk ik. Nog altijd probeer ik te geloven in het goede van de mensen, al ben ik een paar keer serieus ontgoocheld geweest, maar je kan hier maar uit leren. Toch blijf je in se altijd wel een beetje dezelfde soort 'mens'. Het 'mensje' zoals je was, zoals je het meest 'echt' was toen je klein was. Gebeurtenissen in het leven, maken je soms die echtheid in je mens zijn, vergeten...

Jezelf zijn kunnen zijn, is deels vooral dat 'kleine' toen nog onbezonnen mensje in alle vrijheid nog te kunnen zijn, hoe oud je ook wordt in het leven. Dat kleine 'mensje' te kunnen zijn, als volwassene, zij het wel een beetje bijgeschaafd. Zo heb ik mezelf eigenlijk het liefst. Beetje dromerig en verstrooid, bang bij momenten, dan weer dapper als een ridder, vaak wel positief, vrolijk, zelfs koppig bij momenten zonder het zelf te weten.

Ik hoop dit kleine mensje te kunnen blijven, mijn leven lang, zonder haar uit het oog te verliezen. Tot na het moment dat mijn haren van grijs naar wit zullen gaan... :-)

Thuis in Korea

Hmmm... kon het weer niet laten... ik heb weer 'kimbab' uitgehaald voor amper 2000 KRW.. twee op futomaki lijkende koreanse zeewierrollen met allerlei kleurrijke ingrediënten ertussen... YUMMIE YUMMIE soms is het gewoon supermakkelijk : de plek waar ik nu woon is gewoon pal in het centrum van het studentenleven van Korea University, bepakt met koffieshops, winkeltjes, kraampjes, zelfs een kebabzaak, maar vooral eettentjes gaande van traditioneel koreaans eten en fastfood tot fusion spaghetti-sushi toestanden... Hmmm... ik kan niet beter wensen. Alsook is de achterpoort van de school op amper 2 minuten stappen van mijn studio'ke wat me dan weer veel tijd bespaart...

Ja tijd... tijd loopt hier rap in Korea, althans mijn tijd. Deze week heb ik amper tijd gehad om te studeren, deels door mijn parttime job - deels door het verhuis en de opkuis van mijn studio'ke, deels omdat ik nog moe was van het weekend... Ik denk soms teveel na in plaats van dingen gewoon te doen... toch wel een contrast als je weet dat ik bij momenten enorm impulsief kan zijn en gewoon op reis kan vertrekken zonder enige voorbereiding. Waarom moet ik altijd zo het ene uiterste en het andere uiterste zijn? Nochtans is middelmaat wel aangenaam om mee te leven... niet? Hehehe....

Zonet eventjes naar buiten geweest... ik slaap al 3 weken met een deken en kussen zonder bijhorende slopen, alsook is de matras waarop ik slaap, slooploos... Wel elke dag gedacht dat het eindelijk eens tijd is om wat lakens te gaan kopen, maar nooit van gekomen. Vandaag had ik wel tijd, want op dinsdag en donderdagnamiddag en -avond werk ik niet, dus een wandelingetje gemaakt... - ondertussen is mijn kimbab jammer genoeg op... hmmm... het smaakt weer naar meer ;p
Oorspronkelijk wilde ik het mezelf makkelijk maken door in Homeplus - een supermarkt zoals carrefour of gb - mijn lakens te kopen, maar merkte al meteen dat de prijzen van een matrashoes alleen al een 30.000 KRW kosten, wat in Korea wel duur is. Zelfs in België heb je betere prijzen. Ja, Homeplus kan wel handig zijn, maar eigenlijk is het een beetje een 'up to scale' shoppingplaats voor Koreanen die wat meer verdienen dan de gewone man van de straat... en gemaakt voor buitenlanders natuurlijk. Je komt gewoon binnen, neemt karretje, laadt het vol, voor je het weet heb je al meer dan 100€ aan spullen gekocht, zonder maar een woord Koreaans te moeten spreken, met uitzondering te antwoorden op de vraag of je een spaarkaart hebt...
Dus heb ik vandaag gewoon besloten, wat kleine straatjes in de buurt af te wandelen en bij de plaatselijke 'dekenwinkel' iets te kopen. Wat moet je erbij voorstellen? Wel, wat in België een uitstalraam kan wezen, is hier een winkeltje waar de plaatselijke winkelier zijn spullen op zeer kleine oppervlakte ingenieus bij elkaar stapelt in de hoop dat er iemand langs komt om iets te kopen. Het gaat niet goed met de economie, zo ook in Korea, dus als men per dag al iets verkocht krijgt, mag men al blij zijn.

Bovendien heb ik een taktiek gevonden : als buitenlandse student wordt je vaak wel in het zak gezet en worden vaak dingen duurder verkocht dan ze eigenlijk zijn, maar kan je het de mensen kwalijk nemen, dat wij zogezegd 'rijke' mensen zijn? Niet. Wat je dan kan doen, is gewoon een limiet stellen, wat ik vandaag dan heb gedaan. Ik had niet meer dan 30.000 KRW op zak en vroeg de mevrouw of ze beddegoed had. Liet ze me meteen een matrashoes zien van 40.000 KRW. Misschien trok ik wel een wanhopig gezicht van 'dit is toch wel wat duur voor een student als ik', waarop ze vanzelf zei dat er ook goedkopere dingen waren. Dus heb ik gewoon gevraagd of ze voor mij voor 30.000 KRW een matrassenhoes, dekenhoes en 2 kussenslopen kon bijeenzoeken, want meer had ik niet bij. Ondertussen was het wat rommeliger geworden in het kamertje aan de straat dat amper 7 vierkante meters telde - dekens en lakens overal gespreid, in de hoop mij iets verkocht te kunnen krijgen. Vriendelijk waren ze wel... hehe... die mensen. En de mevrouw was ook mooi opgemaakt, al verkocht ze maar beddegoed, in Korea is het een gewoonte, zelfs als je gewoon maar de straat op gaat, oud of jong, dat je jezelf moet verzorgen. Ik zie er soms als een zwerfster uit, bij momenten, vooral als mijn haren naar alle kanten pluizen als ik weer in alle haast op laatste moment naar school ren ;-p

Resultaat : misschien wel een beetje kitschy en niet allemaal zo mooi bij elkaar passend, het heeft wel zijn charmes, mijn hartjes beklede beddegoed - past goed bij het behang trouwens - hehe... - maar het herinnert me aan heel het aankoopproces dat ik heb doorlopen, door gewoon te babbelen met de gewone dagdagelijkse mensen. Eigenlijk doe ik het wel heel graag, gewoon spulletjes of eten kopen bij de gewone winkeliers, omdat het leven al hard genoeg is zo hier in Korea. Zoals overal ter wereld, komen ketenwinkels meer en meer voor, en steeds meer is het moeilijker voor de kleine zelfstandige om overeind te blijven in deze immer globaliserende wereld.

Misschien is mijn hart wel een beetje oud en nostalgisch. Nochtans voel ik me heel jong. Maar ik geniet enorm van menselijk contact. Mensen doen gewoon hun best, om hun leven uit te bouwen alsook geld te verdienen, om rond te komen, hun kinderen te voeden en misschien wel iets voor zichzelf ook. Mensen proberen gewoon hun best te doen een leven uit te bouwen, misschien wel om een droom te realiseren. Zo hoop ik dat ik vandaag toch iets goeds heb kunnen doen... door bij de plaatselijke winkelier iets te kopen. De lakens hebben hun charme, omdat ze met de hand gemaakt zijn door de verkopers zelf. Geen enkel laken is hetzelfde. De lakens doen mij denken aan hoe hard leven in Korea soms kan zijn, zoals elders in Azië ook wel kan zijn. Toch harder dan het leven die wij gewoon zijn in Europa.

Eerlijk gezegd, ik heb eigenlijk nog altijd teveel betaald voor Koreaanse normen, maar ik leer elke dag weer een beetje bij. In plaats van bij een supermarkt mijn beddegoed te kopen, heb ik voor dezelfde prijs iets meer waardevol kunnen krijgen, alsook twee mensen toch gelukkig gemaakt, drie mensen mij incluis :-). Heb ook nog eventjes een babbeltje geslagen met de madam, toen de koop rond was, dat ik eerst naar de supermarkt wilde gaan, maar uiteindelijk toch van gedachten was veranderd.

Hmm. Eind goed, al goed. Weer een zorg minder. Kan weer comfortabel slapen. In een omgeving van roze bloempjes, kitschy hartjes en kleurrijke ruitjes. Wat kan iemand als mij nog meer wensen dan stilaan een eigen 'thuis' te maken?


Thuis. Ik mis thuis. Ik mis mijn moeder nog het meest van iedereen. Ik mis haar eten, haar ellenlange verhalen die ik soms voor de zoveelste keer hoor, zij het wel altijd wel een beetje veranderd, waardoor ik me soms afvraag in hoeverre mate zij haar fantasie de loop laat gaan... Alles wat hier normaal is in Korea... doet mij denken aan 'thuis'. Aan de gewone mensen in mijn leven. Gewoon, maar mensen die bijzonder zijn voor mij. Ik mis jullie. Enorm...

Eindelijk gesetteld

Eindelijk !! Aan mijn bureautje op mijn eigen plekje in Seoul... dat groter is dan 2 op 2. Na een weekje Korea merkte ik eigenlijk dat ik het niet een jaar lang ging volhouden op een kamertje dat zo groot was als 2 kleine bedden, mijn bewegingsruimte zo groot als wat in België een wc kan zijn, bovendien nog muren zo dun dat je als het ware zelfs de ademhaling van je buur kan horen - en ik die geregeld belt - lees fluistert - naar de andere kant van de wereld - heb al van bij de eerste dag voor een boze buurvrouw gezorgd...

Al is het niet mijn eerste keer dat ik in Seoul woon, deze keer dacht ik niet meer op Crimson House te wonen, simpel omwille van de reden dat daar geen keuken was om te koken, en bovendien duur voor wat je krijgt, maar comfortabel is het wel, omdat je dan tussen vooral buitenlanders woont... Een mens moet toch wat afwisseling hebben, dus heb ik deze keer voor een woonst gekozen voor gewone Koreaanse studenten : een kotje dat amper 240.000 koreaanse won kostte - hier een kleine 140€... Ik geef het toe... ik deed het voor het geld ;p... met alle gevolgen van dien. Ik voel me enorm beperkt in fysische, maar ook mentale vrijheid... En dat voor een redelijk beweeglijk iemand.

Maar een mens leert uit zijn fouten dus heb ik besloten een andere plek te zoeken en geluk dat ik had, had ik in de tweede week al een mooi nieuw studio'ke gevonden van een Singaporiaans meisje dat haar contract wilde afzeggen omdat ze iets goedkoper wilde zoeken. Ze had al maanden gewacht op bericht, maar niemand reageerde op haar advertentie, eens te meer omdat men in Korea als je een eigen 'plek' huurt, de huisbazen vaak een waarborg vragen dat bijna 10x de prijs is van de maandelijkse huurprijs... Waarborgen van 5.000.000 koreaanse won tot 10.000.000 koreaanse won zijn geen uitzondering, en worden in tegenstelling tot in België niet op een geblokkeerde rekening geplaatst. De eigenaars mogen met dat geld gedurende de loop van het contract investeren, op voorwaarde natuurlijk dat je het geld terugkrijgt, na verloop van het contract, en natuurlijk zit daar het addertje, dat het soms wel kan gebeuren dat de huurbaas geen goede investering heeft gedaan en dan ben je je geld kwijt... ??? Ja, zover wil ik gewoon nog niet denken, ik geloof wel dat ik het terug zal krijgen.

Net toen ik dacht dat alle zorgen van de baan waren wat betreft househunting in Seoul, kreeg ik net afgelopen vrijdag te horen dat de overdracht niet door kon gaan en dat het meisje haar contract moest uitwonen. Geen zicht op een andere plek dus.

Om een lang verhaal kort te maken : uiteindelijk heb ik in het weekend nog eens gezocht naar een aantal studio's via een 'makelaar'... als je dat zo kan noemen : een tweetal gepensioneerde Koreaanse mannen die de zaak runden, lieten me een tweetal kamers zien, waarvan eentje niet duidelijk wanneer deze vrijkwam en de andere duurder was dan mijn maximumprijs van 500.000 koreaanse won en bovendien donker en domp en zonder rechtstreekse ramen... dan nog liever mijn kleine isolatiecel van een kamertje :-)... Op weg naar huisbezichtiging kreeg ik wel een mandarijntje voor onderweg, vriendelijk was hij wel, die 'ajeosshi'... Bijna, bijna had ik toch een contract aan mijn benen toen ik merkte dat de huisbazin van het eerste studio'ke al in de makelaarsoffice zat te wachten op bevestiging. Rap zijn ze wel, die 'ajeosshi's' en 'ajumma's'... haha... Ben uiteindelijk op geen van de studio's ingegaan, omdat ik er geen goed gevoel bij had? En gelukkig was Alan er om me tegen te houden... hij was ondertussen voor zijn vakantie zaterdag toegekomen in Korea, op weg naar Hong Kong.

Uiteindelijk kwamen we de huisbazin tegen toen ik terug naar mijn kot ging en vroeg ik haar of zij niet toevallig ook studio's verhuurde, en ja hoor :-))!! zij verhuurde ook studio's op de 4de en 5de verdieping van het gebouw waar ik woonde... Had ik dat op voorhand geweten ;p


Dus eind goed al goed : ik zit nu op dat studioke, met eigen keukentje, frigo, een echt bed, badkamertje en vooral ruimte !.. Het behangpapier valt hier ook super mee, heb net mijn eerste potje noodles gemaakt hier, ondertussen kan ik heen en weer tussen mijn 2 op 2 kamer en mijn studio'ke, omdat ik mijn kamer nog heb lopen tot volgende week maandag.



Een contract tekenen in het Koreaans is niet altijd even gemakkelijk, maar ik geloof dat mijn huisbazin wel van goede wil is en mij er niet in wil luizen... Desnoods, koop ik haar om met wat Belgische chocolaatjes ;-)


Voor de eerste keer sinds lang, voel ik terug dat ik een 'eigen' plek heb, waar ik ook in de wereld ben beland de laatste 2 jaren. Voor de eerste keer, voel ik me een keertje 'thuis' ergens. 'Mijn' thuis. Een plek waar ik graag terug kom. En vrij kan zijn, om te bewegen, te praten, te koken, mezelf te ontwikkelen, muziek te luisteren, lichaamsbeweging te doen, luidop studeren,...
Voorlopig zal ik hier een tijdje blijven in Seoul, om mijn studies Koreaans af te maken en daarna voorgoed te settelen. Het zal mijn laatste verre reis zijn ooit, ver weg van mijn geliefden, ver weg van mijn vrienden. Ver weg van mijn familie. Wat de meesten misschien niet weten, is dat niet alles in mijn leven, zomaar een vrije keuze is geweest, en al wat avontuur lijkt, ook voorafgegaan is door wat moeilijkere paden om zover te raken. Ik laat me drijven door het lot, zeg maar.... en bij momenten stuur ik dat ook wat bij door te luisteren naar bepaalde tekens op mijn levensweg...

Het gras lijkt misschien altijd wel groener aan de andere kant van de heuvel, maar vaak weet men niet dat men ook wel moeite moet doen om het gras zo groen te houden... Of men wil het gewoon niet zien.

Ieders leven is op zich wel uniek denk ik. Maar al bij al, althans voor mij, wil ik na nog een jaartje weg, gewoon een rustig leven leiden, met de liefde van mijn leven :-).

Tijd om te studeren nu. Ik heb amper iets kunnen doen deze week. Gecombineerd met werken is studeren wel soms vermoeiend. Maar het loont de moeite :-). Ik ga ervoor !! Voor een meer zelfstandiger, wijzere en sterkere LT :-)) Aja, aja, FIGHTING !!!

Muziek en dans

Het is middag in Seoul.... deze week belooft een mooie week te worden, zonnig en temperaturen rond 18 tot 20 graden overdag... Ik zit nog steeds in mijn kamertje van 2 op 2, maar heb ondertussen al een studiootje gevonden waar ik normaal gezien eind volgende week kan intrekken... Het raampje van mijn kot is klein, maar net groot genoeg om frisse lucht binnen te krijgen. De middag zon schijnt bescheiden door het vuile glas op mijn bureautje, het is rustig buiten, eindelijk eens een 'vrije' namiddag...

Net terug van de introductiemeeting voor mijn Salmulnori-club activiteit : elke vrijdag in de namiddag een 3-tal uren het aanleren van bespelen van traditionele Koreaanse percussie-instrumenten... :-)... Eigenlijk wilde ik dit jaar traditionele Koreaanse dans-cursus volgen op school, maar omwille van praktische redenen ging dat niet door, alsook zou de toneelclub teveel tijd vergen van mijn vrije tijd, waardoor ik andere dingen niet zou kunnen doen. Maar percussie, zo een keer in de week, zie ik heel goed zitten :-). Fijne aan de namiddagactiviteiten hier is dat je ook met leerlingen van de andere niveaus Koreaans kunt kennis maken en tenminste hebben we allemaal een ding gemeen en dat is : liefde voor ritme en dans. Ja, ik zie het wel zitten, deze naschoolse activiteiten.... Percussie is eigenlijk wel echt mijn ding. Ritme is echt wel mijn ding :-).


Ondertussen heb ik ook terug contact opgenomen met mijn dansschool waar ik vorig jaar ben dansen geweest : Trust Dance Company... een klein maar heel aangenaam dansgezelschap, ook de enige in Korea die actief bezig is met contact improvisatie alsook hedendaagse dans en bij momenten zelfs een mengeling tussen theater en dans. Voor mij is het vooral mijn leerkracht die mij stimuleert te dansen... kan haar moeilijk in een woord beschrijven, buiten dat ze een pracht van een hart heeft... een hart vol liefde voor haar medemensen, bescheiden en een ongelooflijk mooie en rustige uitstraling. Als je haar ziet dansen, is ze helemaal zichzelf. Geen kapsones, geen vragen rond hoe ze zal overkomen, gewoon in volle overgave vanuit het binnenste van haar... bewegen.... alsof dansen haar tweede aard is. De manier waarop ik haar heb leren kennen mijn leerkracht van de dansschool, is ook een apart verhaal, en gaat een jaartje terug, maar daarover ook een andere keer... Soms speelt het lot mensen wel parten, welke weg ze op gaan... althans heb ik laatst heel sterk dit gevoel... een goed gevoel :-).

Het heeft me toch wel 2 weken gevergd om de moed bijeen te rapen, te bellen en te vragen of ik nog altijd kon inschrijven voor de dansklassen omdat deze ondertussen begonnen waren voor ik toekwam in Korea.... en omdat het ondertussen al een jaar geleden is. Vreemd hoe je soms in bepaalde extreme situaties moet terechtkomen voordat je definitief een beslissing pakt rond iets dat je eigenlijk altijd hebt willen doen, maar nooit durfde gewoon uit schrik, of gewoon omdat je denkt dat je het niet kan... Gelukkig ben ik er weer rap terug uit geraakt... en kan ik de draad binnenkort terug oppikken. De leerkracht heeft mij maandag teruggebeld om te komen dansen, dus ik zal het ook doen. De laatste woorden die ze mij heeft achtergelaten toen ik een jaar geleden afscheid van haar nam was dat ze hoopte dat ik ooit nog terug zou komen, en wat langer in Korea kon blijven... Omdat ze het gevoel had dat ik binnen haar danscompany thuishoorde.. Niet dat ik goed dansen kan, maar wel omdat ik kan dansen vanuit mijn binnenste... en dat is eigenlijk wel een goed punt. Dat is misschien wel het enige wat ik kan, in dansen, want techniek en andere dingen... dat heb ik nooit aangeleerd.. en misschien zal het nu wel tijd zijn om hiervan werk te maken...

Ja, mijn tijd is hier wel goed gevuld. Druk met de lessen, huiswerk maken, groepswerkjes doen en ja... ik heb ondertussen ook een parttime job gevonden om mijn kot, een meer bepaald mijn duurdere studiootje met badkamertje en keukentje te betalen... Maar hierover ga ik het een andere keer hebben.

Het gaat nu wel terug goed met me. Mijn hartje is rustig. Ik mis thuis alleen wel een beetje... veel misschien. Maar gelukkig ben ik in december terug. Om terug onder mijn geliefde, mijn familie en vrienden Kerst en Nieuwjaar te vieren. Kijk er naar uit :-).. Maar ook hier leven en op mijn eentje echt zelfstandig terug zijn... is van dag tot dag een enorme ervaring en avontuur, hoe moeilijk soms ook, een periode dat ik niet snel zal vergeten... :-) Een dikke knuffel allemaal !!!

I Tuoi Fiori

Lieve mensen... eigenlijk dacht ik iets te schrijven over het voorbije weekend, gevuld met fijne dingen in mijn dagdagelijkse leven.... om niemand ongerust over me te laten maken, dat het goed met me gaat.
Zelfs mijn kamertje van 2 op 2 valt wel mee.

Maar bij momenten, kunnen dingen uit het verleden plots weer opduiken. En vraag je je af hoe je hiermee moet omgaan...

Vandaag ben ik opgestaan, met bepaalde muziek in mijn hoofd. Deze ochtend was het nog een mythische lied uit de film 'Princess Mononoke' van Miyazaki... En nu speelt dit liedje zich af in mijn hoofd van Etta Scollo 'I Tuoi Fiori'... Hieraan uitleg geven zou me teveel vergen. Maar de dramatiek ervan delen.. dat gaat nog net.
Prachtig gezongen trouwens, gaat door gans je lijf heen. Vreemd hoe bepaalde liedjes je doen denken aan bepaalde delen uit je leven. Goed dat ik probeer vooruit te kijken. En bij momenten ook andere liedjes in mijn hoofd afspelen.

Geniet... of geef je over... of...
....

Terug in Korea... derde keer... goeie keer :-)

Eindelijk komt het ervan. Mijn eerste blogje sinds ik voor derde keer hier terug ben in Korea... Niet veel is veranderd, de mensen zijn nog dezelfde mensen, de straten zijn hier amper veranderd om en rond Korea University, enkel ik ben veranderd... hopelijk weer wat wijzer en ouder al zeker, wat standvastiger in het leven staande, ga ik dit nieuw semester tegemoet...

Heb heel lang zitten nadenken, waarover ik ging schrijven, zelfs in welke taal ik ging schrijven, vandaar dit voortdurende uitstel, maar misschien moet ik gewoon maar schrijven als het in mij opkomt... Zit hier op mijn kot van amper 2x2, dus amper 4 vierkante meters, waarin juist een bed en een bureau passen, en de rest wat in België zo groot is al een wc, mijn bewegingsruimte binnen de kamer...


Het is wel even wennen terug hier te zijn, mijn spullen uit mijn vorig semester zijn een beetje onbereikbaar geworden, dus moet ik hier alles opnieuw kopen. Ik zit niet meer in het internationale studentenhuis Crimson, waar de kamers redelijk luxe zijn, tegenover het klein geval waar ik nu zit. Nu zit ik op een echte Koreaanse 고시원...gosiwon... studentenkot zeg maar, met een bed, bureautje en stoel, verder gelukkig een keukentje en badkamer gemeenschappelijk, maar toch een beetje klein en crappy naar Europese normen, muren zo dun als het maar kan zijn - volgens mij zijn ze maar gemaakt met stijlen en regels van 6 x 6 cm groot, tussenin niet geïsoleerd, vandaar het zalig geluidstransport -... mijn buurvrouw heeft al geklaagd dat ik te lang babbel in mijn kamer... met mijn overzeese geliefden... fluisteren dus. Heb haar ondertussen wel ontmoet, omdat ik haar niet discrete gebonk op de muur beu was, als er een probleem is, kan je er ook zo over praten, dus ben ik maar echt op zijn Belgisch of beter Nederlands, recht op de man af gegaan, waarop ze blijkbaar onder de indruk was... Koreanen, zoals meeste Aziaten, houden niet zo van rechtstreekse confrontatie, maar ik dacht dat het wel geen kwaad kan, kwestie van de lieve vrede te bewaren in deze met camera's en geheime code aan de voordeur bewaakte gang van allemaal vrouwmensen, of beter meisjesmensen - volgens mij ben ik hier de oudste. En misschien wel de lawaaierigste ;-p

Vandaag heel wat mailtjes gekregen over een mogelijk Yam Cha bijeenkomst van onze gekke bende, waar ik jammer genoeg niet bij kan zijn, wat me wel gestimuleerd heeft heel de dag aan eten te denken. Gisteren heb ik een rijstkoker gekocht, alsook een bureaulampje, en ook eigenlijk een deken en een kussen... dit allemaal doorheen het spitsuur in de metro geloodst met veel bekijks vandien.


Hahaha... Koreanen vinden dit allemaal teveel heisa, zo afzien en heen en weer lopen, behalve misscchien de oudere generatie, maar misschien voel ik meer voeling met deze mensen dan de jongere generatie hier, die eigenlijk hun oorspronkelijk waarden en tradities en zelfs hun traditionele eetgewoonten fantastisch naar de knoppen helpen door 'Amerika' als de ideale samenlevingsvorm na te streven.

Wel, omdat ik vandaag met eten in mijn kop zat, dacht ik 'wat ga ik eten vandaag'... Ik moest en zal eens iets koken hier... dus voor het gemak : noodles met tomaatjes en courgetten, met een vleugje soyasaus erin :-). Vers vanuit mijn panneke.


Wel een beetje sober en misschien allesbehalve culinair wetende dat ik anders wel graag lekkerdere dingen van het vuur haal, maar als ik voor mijzelf kook is de creativiteit vaak wel zoek. Maar ik ga mijn best wel doen, dat is beloofd, om geen maagpijn meer te krijgen van te veel pikante kimchi te eten. De mensen van mijn kot, moeten mijn aanwezigheid nog gewennen : ik draag andere kleren, make-up loos, beetje te bruin, bovendien beetje onhandig ook.
By the way, na mij instant eten van de voorbije dagen, smaken deze zelfgekookte noodles eigenlijk... heerlijk :-).

Voila dan, mijn eerste entry. Niet veel bijzonders, hoewel ik wel vanalles wil vertellen. Mijn pannetje met noodles voor mijn neus, al etende, bloggende... mis ik jullie jongens (en meisjes natuurlijk ;-p) wel. Meer dan jullie denken. Hoe ver ik ook ben gegaan in de wereld, ik heb altijd geweten dat België mijn plekje is, alleen zal het een van de laatste keren zijn dat ik echt wegga, gewoon om mijn studies Koreaans hier af te maken. Omdat ik nu toevallig eens in mijn leven echt wel weet wat ik wil doen, en eindelijk ook de kans krijg het echt te doen... deze kans wil ik niet meer laten gaan, gewoon verder te gaan in talen... en architectuur zal een tijdje op laag pitje komen te staan, maar daarom nog niet volledig uit mijn leven. Wel, ik ga maar verder eten voor het helemaal ijskoud wordt, mijn pannetje.

Zal er hier gewoon het beste van maken en af en toe wat blogjes neerposten, fotokos ook misschien en ik ben tegen december weer terug onder jullie in België... LJ trouwens ook. De bende zal weer verenigd zijn. Eindelijk :-)