about love

it has been a while since the last time that i have written in public. throwing your thoughts out loud in public is difficult, especially if you have so many things on your mind to say or share, not finding the right way yet to express them and at the same time making yourself vulnerable to friends and enemies, since exposing thoughts and feelings can be used against you later. but thoughts are merely reflections of the inner mind, like mine that don’t have any significance in anybody's life, except for the ones who really and truly care : my close ones and of course, myself.

it will be my last post on this korea blog, i am saying farewell to my being-far-away-from-everybody-in-korea. this episode has come to an end, this period of my life where i choose to be on myself and on my own, which doens't mean necessarily that i felt that alone or lonesome, but still it was a period in my life that i was most of the times just on my own. because i needed that space and time. even though being surrounded by a bunch of jolly students, teachers and koreans, my friends in a world capital called seoul, i was on my own, since i closed myself down to get back to the core of myself and to reflect, and partly also to flee away from what i could't understand nor accept : the fact that i got disappointed in love and people the past few years, as well realizing myself waking up from some kind of dream world or illusion, created by myself in the positivity and naivety that i kind of possessed since childhood. because i was brought up in a loving and warm family and because i loved my partner, family, people and life in general. there were ups and downs in life like in anybody else’s, as for the rest life was beautiful and satisfying for me in general. i don’t think i ever wanted anything more than the happiness of my family and closest friends, especially my partner. and last but not least : i also just wanted to do my best being myself as the person that i am.

it is strange, to realize how you have grown up, just in a few years under changing environment, shifting circumstances and by being confronted with different situations in life, different people, other continents, … so many other opinions and life styles against which you can reflect yourself, to reevaluate your own values, truths and moreover your way of thinking about life… it’s personal growth… i have never been very open to change my 'point of view' if it’s concerned about ‘life’, since a ‘point of view’ is not something you just take over from someone else, nor is it symbolizing the overall truth; your point of view expresses what values you stand for, expresses the core of who you are. some may call me stubborn, but i rather call it some kind of 'idealism' or 'romanticism' or 'naivety'...or even ‘stupidity’, depending on how you see it. but still that kind of thinking kept me going on all those years, it was the inner source for my positivity as well the force that kept me concurring all kinds of difficulties in life, facing loss and death, to separation and despair. people don't have to follow my mind of thinking, but it does keep you hopeful and strong. sometimes it's hard to explain the way you are, especially if you have the feeling that not many people share that same kind of spirit or mind set. luckily it's just 'not many people' instead of 'none', for which i am grateful to have known them, still know them and hope to get to know them. for those were the ones who backed me up, still backing me up in times like these when i felt and feel kind of 'homeless' without direction after separation.

- in the meantime i treated myself 4 delicious 'werther's original caramelts' and a nice cup of warm green tea :-) - i am sitting in my brother's room, while mum is sleeping in the next room. i always feel at peace when coming back to this house. this cozy little house that we bought almost 2 years ago, and that i renovated with my own bare hands somewhere between the korean episodes... there are not many things of which i find myself saying to be proud of, since my mother taught me that modesty is the best way to goodness, salvation, and a little bit blabla…, as well she taught me to be good without any expectations of getting it back... that being altruist is a good cause of life... but still, the only thing i wanted to accomplish by renovating mum's house, is mum's happiness and peace. for never ever being hunted out of her own ‘home’ again. honestly, i never thought i was able to do that kind of work, during a time of crises in my own personal life at same time. but in fact working in the house, finally made me forget about the things i wanted to avoid as well made my mind clear about things i already knew but that i refused to admit. i can only say one thing about that period in the dust : it was love that brought me that far in the first place, because my mum deserved the best and coziest house ever - of course that's just a subjective interpretation - a house filled with the positivity of love. like all those years she has been the best mother that she could be, for my sister and brother, me … and for all those who consider her as surrogate mother.

some don't know or can’t even imagine, how hard it has been and sometimes still is, to be a single parent family, once you lose your partner on whom you've always relied financially as well as emotionally, that a large mental gap of emptiness and despair is facing you – not even talking about the practical loneliness in the rest of your daily life. but again, it was her love for us as her children that made her strong, made her making the most right decisions there was to be made, and made her doing the best she could, so us, being her children wouldn't have a hard life without a father.
nobody can even imagine, how hard is has been on her, when narrow-minded people looked down on her once she lost her husband to death after illness. knowing that in the so called hypocrite chinese community of which we are all part of, there are men amongst her generation and sadly enough women as well, who look down on women and consider them as ‘no status’ once you don't have a husband. by death or even by divorce, the latter which is even considered as some ‘crime’ by few of her generation… but even if you will remarry, you will still have ‘no status’, since you are supposed to be 'loyal' to your former husband. but of course, this bias only counts for 'women' as – the matter of course - there are different rules for men, unwritten by a male society and generally more accepted with or without the grins and common male shoulder pats. and i am still not a feminist if that's what most people think of me. i am still one of those who is too stubborn to understand it, since there is no thinkable defendable logical reason behind that thought… pardon me for my frank female typical overemotional behavior !

i have never understood why people judge people who have never done anything wrong, when fate and luck were just not on their side. my mum is one of the most decent people i know – and will ever know - walking around on this earth, knowing that she still listens to her own parents' words without even 'talking back', and she is a fine lady who just beautifully passed her 60's a few days ago. as i also know her stories from her childhood, which were – how do i put this without being insulting – quite charming but 'boring', since she never played any prank or never disobeyed, as well was she known of never ever being spanked by her grandparents nor her parents, since she was the most obedient and passive child ever - at least in her home town called ‘kok po’. of course when i don’t idealize her in our everyday life, like every human being, she has her flaws and frustrations, her small bits of being unreasonable - at least that's how i saw it when i was in full puberty so maybe it was me being rebellious - but they vanish with the years as my mum has grown herself as well resulting in the whole beautiful person as she is. she makes me want to become at least half the person she is. without her, i would not have been here, nor would i have gone through these past few years in one piece and writing you all this. so it is love again that is the force behind life. my mother’s love to continue life, my life.

and to get back to the cozy house that i am living in right now... this house was of course not only made by myself and my bare hands, that would just be too much credit on my behalf... this house was also the result of all those hands that came helping us around, when i didn't expect it nor even asked for it, since i was and i am still too stubborn to ask for help – living in my own illusion wanting to be a 'super' daughter, wife, sister, friend... though i already gave up the possibility to fly ;-)) - or my stubbornness to be a perfectionist in all the things i do, since my mother taught me always to ‘do your best in whatever you do’, which i apparently adopted a little bit too literally since i was a child. so instead of me being chased by my parents to get 'behind' my books for studying when young, i was rather chased to get rid of my books, since i got too nerdy and nuts doing nothing but … studying… result of a child’s interpretation on the words ‘obligation to your parents to study well’. those words were pure logic in my mind. so there you have it ;-p i resemble my mum who was an obedient maybe boring child who took everything too seriously, haha. so here i admit it : i am a study nerd, perfectionist, control freak and so on… i don’t even know what more to say, but allow me just to be proud of it ?
more important than all that, i am a person who's loving and caring. like my mum. and like my friends whose helping hands have lifted up my weight last year, building this nest for my mother, a place that will always remember me of the pureness of friendship that was the source behind the spirit of this house. so... this friendship, is called love again, but in a different and more universal way. it's the genuine love and altruism that people share for one another, without expecting something back except for the mere happiness of the person who’s the receiver. and maybe it’s the remembrance of this spirit that always gives me peace and comfort when i need it the most, and that’s providing my mum her force to still be the best mum she can be in this cozy tiny house.

being away from the ones you love, has been one of the hardest things in my life. thinking back about it, it still hurts, but i have decided to gradually leave that feeling behind, since i decided to come back to my roots from where i have grown into the person that i have become and am right now at this very moment. fortunately not only back to my roots but also in the small episode while away, while i thought i lost love forever, i found true love through other people back again; by meeting people who meant and still mean a great deal for me : two people who fell in love by fate and in full trust of each other, and who till spread the words of love through the persons as they are, the songs they write and sing together :-). and moreover, by just being with them and watching them together, working as a team through ups and downs, feeling their mutual love, made me feel like i used to feel : happy in believing that this kind of love does exist and is not surreal. it just depends on the kind of people who are ‘loving’. love between partners is unconditionally – even though it is a cliché that reinvents itself every time all over again - except for this one condition : the giving is true, honest and selfishless, and the receiving is open and in full trust without fear : a balance. and in that sense, friendship can be unconditional too : that there is no expectations in return except for the other's happiness and the intention of goodness being the source of it.

all that might sound very naïve again, very idealistic, whilst i proclaim that i have grown and learned from different experiences with all kinds of people the past few years. even then i think it's still not naive to believe that it's possible to be like that. and it all starts within your own world, in your own self, spreading it to the ones that are most valuable to you and sometimes it spreads unconditionally altruistically to a stranger on your way that you might never meet again. this is the core of goodness in people, guided by a universal thing called love. whether it's love for your partner, or friends, or people in general.. there are - that's what i believe - people who must be in the same kind of mind set. otherwise i would not know, whether it's worth to be on this little planet any longer, to procreate and put children on earth, cause i don't believe that this world - that sometimes seems to get more and more wasted by individualism, selfishness, greediness or all that can be put under the ‘seven sins’ -.i can’t believe that this world is ruled by people who don’t share goodness for one another. in believe that good and bad will be in balance for sure, but the good will prevail just a bit more since the bad will only destroy while the good allows to grow. but everybody can see it in their own way. and the surroundings will judge, and fate will judge, or even god under what name ever he or she might exist - god might be a woman, you never know ;-p

i started out writing this entry, because i was sad about a lot of things that i have heard lately, as well about a lot of things that has passed. i was sad because of the losses made, that i was not stronger than i hoped for. but maybe, you can get only stronger by falling and getting up again, and by learning from experience in life whether they're from yourself or others. i was angry at people who pretended to be someone they were not. as well i got angry at myself, that i have lived in an illusion because i have always tried my best to be the best i could. i was angry not defending the ones that should be defended, instead i bended over to people that were not worth it, even though the intentions were good. it’s like spoiling your own child by being good without limits. but even that doesn't make you invulnerable to people who don't spare anyone when they are badmouthing without mercy. some people lack on self introspection. it is sad, but it is true. it is the reality of people who don’t look at themselves first, before judging others. it is the reality of people who can’t put themselves in the place of the other, by lack of empathy. i don’t claim that i do better… but i know and i do claim that i do my best to introspect. because this is my growth.

so now... i let it be. i let it go. i don’t have much spare energy left for nonsense. i still care about what touches me, cause that's the way i am, but i will be braver from now on as for the judgments of others. between the mass of rubbish that is thrown at you, you have to filter the recyclables that can become useful to you. but some things that appear as presents, while in fact deceptive and useless as they are, i will just put them away as trash.
because i know who i am. and where i come from. as well i know who is surrounding me. and where i am heading to. i don’t want to be afraid any more to stand in my shoes as the person that i am. nor do i want to explain any longer about how and who i am. since i have just been the same as always. and some know me and some don’t. that’s it.

even though i got disappointed, hurt and disillusioned in recent past, i never gave up on the concept of love, in whatever sense. once you have really loved someone and have been loved, i don't believe that it stops. it procreates or changes its meaning. through experience i became less naive, trusting my intuition better, which i should have done way earlier, but still...through growth i became better in seeing through true intentions as well as accepting some people as they are. it’s a learning process.

i believe that the universe is always in balance. as well as your own personal life balance. the more happier you are, the more you can feel the same amount of despair as well. if you live a moderate happy life, your unhappiness will be more or less the same amount. if you sum it all up, in the end it’s all in balance. and all is fair, though some things might seem unfair at first sight.
i have been through tremendous happiness in my life, as well as despair, but still in my opinion life is getting better, fuller and richer within time. even though it’s in balance, my personal view on it is more to the positive side without claiming to be the perfect optimist. there are always more worst case scenarios to fear as well better dream visions to pursue. but i am satisfied with what’s present after a right amount of mourning about some losses in the past. you learn from it. to detach from what’s sad.
i have experienced despair in the first period of my life - even though i have never consciously considered it like that, just in the aftermath. i lived the most wonderful years i had with my former husband, family and friends. those times are still precious to me and the present and future won’t change those thoughts. those are the times i will cherish at a safe place. like the times when my mother talks about my dad, the same daily stories over and over again : their life and love stories.

i lost my dad more than ten years ago. devastating. i separated from my husband last year. even more devastating. but instead from that same person i gained my best friend again, since i have known and loved him for so long. and out of the blue i found true love again in a friend who's been unconditionally next to me all the time when that latter happened. there are not many but just a few who understand the true meaning of all this. but the fact is that there’s not so much to understand or explain about it when you share the same mind set together.

so it is time for a change. it’s time for a new start in life. a new chance and opportunity to grow.

it’s still the same core, with people shifting in the surroundings, but it remains my own precious life :-)

Wanna be a SuperStarK2-day ?

Just came back from outside from a walk around Korea University Campus, a nice walk I tend to do whenever I feel like having some fresh air to make my brains work again. What was supposed to be a nice silent walk with my thoughts somewhere floating between the uni's dormitories and trees, a bright shining sun making the temperature go up to 30 degrees - and yet still didn't find any time to buy some nice shorts or skirts to show my funny legs ;-) - was interrupted by the sight of people heading to and coming from the direction I was heading to. Strangely enough, even though I am not that perceptive when I am outside as some of my friends always remind me - I found the people walking around me a bit different from the ones I am used to see in our Uni environment, let's so some people that looked a bit more extraordinary than the average one... Arriving at my point of destination, half way my walk, in front of the football stadium I saw some nice stands outside, selling food and beverages and a long long loOOOng row of youngstArs standing in line to... to do what? There must be some kind of concert going on, I thought and then I saw the sign board with "슈퍼스타k2" meaning "SuperStar k2"... didn't really need to guess the meaning of it, did I? Well apparently today was the audition day for people who want to risk their face on the stage, and one amongst all of them, will soon be famous and standing in the spotlights with the other Korean famous people... Well, nice sight, but lot's of very young people, carrying guitar, high heels, mini skirts and shorts, legs, legs, leEEEgs... it might help though to convince the jury, I thought, maybe 0,1 percent ;p...

Everybody with their own dreams... but commercializing superstarism... I don't know what to think about it. For some it might be the way out of their boring lifedom, for some it's like hell of no privacy, but most people enjoy stardom, isn't it? Well, at least I am only concerned about my studies, as I know I will never be famous, as long as I am famous among my own family consisting of people that you can count one one hand :-)... Hehe. It's 30 degrees celsius, and for Koreans it's hard labor to wait outside in the sun, some might even get brown legs from waiting whole day outside.

Anyhow, FIGHTING for the courageous ones, because I continued my walk, passed some application forms - would I? naaahhh - some guitarists and long silky hair like maybe future Korean superstars, a girl with long nice legs on heels at least 15cm high, a guy who was talking about the audition to his friend on his way back - but man, .. is he even a man ? I wondered because of the way he was waving his arms like an excited girly girl and like he was holding his handbag - scusi - men's bag... I already felt defeminized by the look at him... or was I just jealous of his smooth, pale white foundation powdered face? Yes, it must have been that ;p

Too bad, I didn't took my camera with me. But I did took picture with cell phone.. uploading it is another matter, just enjoyed my banana that I bought on my way to groceries - crossing some punk hair style Korean guy - and a yogurt. Tonight I am going to enjoy a delicious red bean ice bar - yUmmY, while the "SuperStars in spe" show the best of themselves to get praised or completely humiliated by the jury...

Diving back with my head in books, I am fantasizing about... well, I think I might make a chance for the next SuperStudK !! Fingers crossed, Aja Aja FIGHTING !! :)

jeonju in de zon en regen

eventjes mijn postje van gisteren gepost. een leuke koffieshop onder de zovelen, hier midden in jeonju hanok (traditionele koreaanse huisjes) village. in seoul heb je die ook, maar jeonju staat wel bekend volgens mij als en van de grootste bewaarde gehelen, alsook centrum van tradiotionele arts and crafts werken als koreaanse papierkunst, pottenbakkerij, textielkunst, lakwerkkunst, etc...

het is aan het regenen, vergeleken met gisteren totaal ander weer. wel beetje jammer dat ik door de regen moet stappen, maar de historische setting maakt het weer beter, straks naar toeristencentrum om gids en plan te vragen.

gisteren ben ik goed en wel aangekomen, zij het wel laat, taxi bepakt richting mijn plaats van bestemming : jeonju's eerste bibimbap DJ festival temidden van jeonju hanok village. plaats van het podium was de voormalige conficiaanse school die al podium diende voor de openluchtconcerten van traditionele en hedendaagse muzikanten, alsook een mix van traditionele koreaanse pansori met reaggae... prachtige voorstellingen en het publiek, jong en oud, alsook ouders met kinderen die jolig stonden te dansen. de sfeer was enorm relaxed, alsook omgeven door de historische setting, prachtig. miste wel wat gezelschap, maar meestal vind ik het niet zo erg, alleen te dansen. maar alleen was het ook niet echt, mensen de meedansen, er is altijd wel interactie, maar die non-verbaal is en voortspringt vanuit een roes van euforie.

wat mij het meeste bijblijf, zijn de beelden van jonge gezinnen. doet me deugd, dat ook families nog steeds meedoen aan dergelijke festiviteiten... ergens hoop ik dat ook ooit. zo te zijn. te blijven zoals ik ben, of ik student, echtgenote, vriendin, dochter of zus zou zijn,... ergens hoop ik dat ik niet teveel verander door de ervaringen der tijd. alsook vooral niet verbitterd raak door gebeurtenissen die wat minder waren in het leven.

korea heeft mijn ogen geopend, alsook mij terug in contact gebracht met wie ik oorspronkelijk was, maar het heeft me ook doen inzien, wat er wel en niet meer was.

het blijft wat hele tijd verder regenen vandaag. ik wil nog zoveel schrijven, want schrijven brengt mijn gedachten weer in verbinding met thuis. misschien overal waar ik naartoe ga, ik draag mijn thuis altijd wel mee. ergens ben ik altijd wel zo geweest.

tijd. tijd is eigenlijk zoiets kostbaar, iets dat je niet met geld kunt kopen. hoe ouder je wordt, hoe vlugger de tijd gaat, alsook hoe minder makkelijk het is deze met andere mensen te delen. maar tijd... tijd breng ik het liefste door met de mensen die ik liefheb. er is voor mij niets anders. tijd... is zodanig kostbaar, dat je deze verstandig moet spenderen. dit is geen fatalistische gedachte, integendeel, het is leidraad in het leven. omdat je in het leven dat je leeft, eenmaal op zoek blijft, naar die ene iemand die je uiteindelijk rust zal brengen in het leven. met wie je je tijd of anders gezegd je leven wilt delen. wat is er meer dan dat? niets ! buiten voor mij dan, vanuit de liefde die je voor elkaar voelt, er nieuw leven ontstaat :-)

tijd om in te pakken... de regen te trotseren. afkomstig zijn van belgië heeft zo zijn voordelen. we zijn de regen wat gewoon, al is het maar fietsen in kahwe richting werk. vandaag heb ik mijn trein pas laat, rond 21.30... want alles was weer uitverkocht voor het verlengd weekend hier. gelukkig toch dat ik gisteren in het station van jeonju direct mijn tickets terug heb geboekt. maar eigenlijk, had ik dit wel kunnen vermijden, als ik een week op voorhand had kunnen reserveren. hehe.

maar zo heeft alles zijn voor- en nadelen in het leven. volgens mij is het leven in balans. wat je geeft, krijg je ook terug. al is het niet direct. de mindere tijden die je beleeft, zullen altijd wel gevolgd worden door betere tijden, al is het niet direct. het enige wat vereist is, dat je oprecht van uit je hart kan leven, alsook jezelf kan onder ogen komen, niet jezelf voor de gek houdend. het enige wat vereist is, oprecht te leven.

goed, genoeg gerust voor eventjes, alsook ging ik mijn gedachten laten rusten voor het weekend ... tijd om te vertrekken terug :-)

op de trein naar jeonju

het is weer zover. het heeft toch weer meer dan een jaar geduurd, eer ik terug in een soort van impuls op reis wil gaan, onvoorbereid, zonder gids deze keer, mijn camelbak ingepakt om zo licht mogelijk te reizen. zit momenteel op de gewone dagelijkse trein, de rit zal naar jeonju leiden. een rit die een dikke 3,5 uur zal duren, op verschillende plekken in het land stoppende, westwaarts richting binnenland zuid-korea. ik wist niet of ik uiteindelijk seoul ging verlaten dit weekend, uiteindelijk misschien zoiets van gisternavond beslist, zou ik of zou ik niet... alsook de mogelijke moeilijkheden die je onderweg kan tegenkomen als je als vrouw alleen reist. maar al bij al vergeken met andere landen, is het redelijk veilig reizen als vrouw, je moet alleen oppassen voor de door soju bezatte ajeosshi's, en zelfs dan, zijn die maar 1 op de 100 gevallen gewelddadig.

het is niet de eerste keer nochtans, dat ik hier op reis ben op mezelf. reizen, heb ik gedaan om verschillende redenen. nu is het reizen om mijn 1000 en 1 gedachten af te zetten, en terug met volle moed te beginnen aan de tweede helft van het semester. midden juni is het weer final examens...


de trein doet me een beetje denken aan de oude treinen in belgië, degene waar de deuren nog niet automatisch opengaan en waar je aan een hendel moet trekken of duwen voor die opengaat.... hier gaan de deuren wel automatisch open ;-). ik zit naast een schattig koreaans jongetje van denk ik iets van 6 jaar... hij zat daarnet op zijn moeders schoot. nee het zijn niet de koreaanse mannen die ik aantrekkelijk vind, het zijn de koreaanse kindjes die mijn hart doen smelten, of zijn het gewoon niet gewoon alle kindjes? laat staan dat ik nog altijd verbaasd ben over het feit dat beiden mijn zusje en broertje al volwassenen zijn en de tijd dat ik hen gewoon in mijn armen omhoog kon gooien, lijkt toch niet zo veraf nochtans. het jongetje is wel beleefd opgevoed, want hij zei goeiedag toen hij naast me zat. moeder ziet er ook heel lief uit... moeder, zoals moeders horen te zijn alsook hoe kinderen dromen over hoe een moeder zou moeten zijn. of hoe ik toch ook mag zeggen over mijn eigen moeder : ja ik heb een hele lieve moeder. of hoe ik later zou willen worden : een moeder waar de kinderen zich veilig en warm bij voelen, een moeder hopelijk zoals de onze :-) ... wat mis ik de plek waar ik thuis dien te horen ineens ...

onbevoorreid reizen heeft zijn voor- als nadelen. voordelen is dat er niet veel voorbereidingswerk aan vooraf is gegaan, behalve dat je rap moet inpakken. ik heb mee : ondergoed voor een nacht, tandenborstel en mini tandpasta en mini dagcreme, een extra sportvestje voor als het koud wordt; ah ja, mijn notebook natuurlijk. ondertussen besef ik dat ik washandje, gezichtswatjes, kam, regenjas vergeten ben in te pakken. eerlijk gezegd kon ik het ook niet laten dan een boek mee te nemen met... koreaanse vocabulaire, zwitsers zakmes, fototoestel, flesje water, een pak sodakoekjes, beetje tissues, pennenzak en memoboekje voor aantekeningen; dus heel licht gepakt, alsof ik gewoon naar school ga. mijn bergschoentjes waarmee ik de yosemity peak met li jen laatste zomer heb beklommen, alsook de schoenen die mij hier in korea naar meerder plekken hebben meegevoerd, alsook de schoenen die mijn bende vrienden vergezelden toen zij in amerika op bezoek kwamen. de schoenen die mij altijd veilig weg en terug brachten :-)

onbevoorreid reizen is spannend, er wordt niets beslist wat je juist gaat doen, enkel leg je je bestemming vast, of soms zelfs niet, bepaal je gewoon een windrichting afhankelijk van je gemoed. buiten de ene keer dat ik helemaal vastzat in een provinciaal stadje 2 uur ten zuiden van busan, zo'n twee jaar geleden en ik bijna niet meer richting seoul kon terugkeren om de eerste schooldag te halen, een telefoon zonder batterij, zo ook voor mijn fotocamera.
buiten dit, is er nooit echt veel stress geweest bij mij wat onbevoorreid reizen betreft, met uitzondering van vandaag, dat er geen treinen tot 6h avond richting jeonju zouden rijden. ik zag gans mijn plan, plan is wat veel gezegd, mijn intentie om richting jeonju te gaan in het water vallen en dacht zelfs, dan kan ik beter naar huis gaan om te studeren, of zou ik toch een andere bestemming kiezen?
had nog eens het uithangsbord met de vertrektijden nog eens te goed bekeken, en er waren wel plaatsen richting jeonju, maar dat waren staanplaatsen. dus terug richting het loket - vandaag was het trouwens bijzonder druk omdat het een feestdag is, de verjaardag van boeddha - en een ticket richting jeonju op de gewone trein gekregen, zij het wel dat ik maar 50 minuten mag zitten - nu dus - en dat ik voor de resterende 2,5 uur ga moeten staan in de ingang. hopelijk hebben ze daar toch een klapstoeltje zoals in belgië. wij houden nu stil in station suwon, een beetje ten zuiden van seoul, bekend voor zijn themapark van traditionele lemen woningen alsook voor zijn fort en verdedigingsmuren. hier ben ik een keer op daguitstap geweest, net voordat mijn derde level begon herst 2008.


reizen. ik heb sinds dat ik sinds vorige herst terug ben in korea, niet meer gedurfd echt alleen te reizen, misschien omdat ik er ook teveel aan denk wat er allemaal kan gebeuren, al kan ik zeggen dat ik tot nog toe veel geluk heb gehad, of misschien zag ik niet in dat het zo erg was. ik moet nu gewoon voorzichtiger zijn. alsook de mensen die om mij geven niet zo ongerust maken, zelfs al kan het bij mij soms niet zoveel kwaad.

de trein begint al aardig vol te zitten, alsook begint het beeld van steen, beton en asfalt stilaan over te gaan in deze van groen, water, rijstvelden en bergen. het is gek. hoe vrijheid soms gewoon in je hoofd kan zitten, alsook de beperkingen die je jezelf kan opleggen, alsook de schrik die je jezelf aanjaagt. het zit misschien allemaal in het hoofdje. maar eens je die barriere overwint, dan lukt het weer terug, een stap in de wereld te zetten, grenzen te verleggen, jezelf terug uit te dagen. nochtans had ik me voorgenomenn niet meer alleen te reizen, maar ik had dit weekend toch enorm behoefte na een aantal weken hard werken, erop uit te gaan. gewoon mijn eigen tijd te kunnen leven, zonder meer. en keer mijn hoofd uit te boeken.

reizen in een land, bevordert natuurlijk ook het gebruik van de taal. ik heb mezelf dan meteen ook reislectuur aangeschaft... in het koreaans in pocket editie een boekje over 'geluk in de kleine dingen' vanuit boeddhistisch standpunt, een ander wat 'liefde' in verschillende vormen kan betekenen. leuke aan korea is, is dat ze zoveel boeken hebben alsook mooi gelayout en geïllustreerd. misschien is dat typisch aan azië... alles is hier in overvloed aanwezig. ook dat heeft zijn voor- en nadelen. je zou al goed moeten weten wat je wilt, wil je niet verward raken tussen al dat overvloed. laatste jaren merk ik, met al dat heen en weer reizen en verhuizen, dat het materiële vervaagt en het enige dat overblijft zjin mijn gevoelens en gedachten, alsook mijn ervaringen. het is bijna tijd om op te staan... de komende 2,5 uur, hopelijk hou ik het wat vol. en voeten niet te zeer en niet te moe om dan nog rond te trekken.


enfin. de rit is alleszins ingezet. de rest volgt als vanzelf ... hoop ik ... het voelt aan zoals de eerste keer, eigenlijk nog meer dan de eerste keer. het lijkt alsof ik me nog groener voel dan 2 jaar terug. misschien omdat ik ook wat ben gegroeid de laatste jaren, alsook bewuster ben geworden van mijn omgeving, die groter zou moeten zijn dan de cirkel van 2m diameter. ik heb ook gehoord, dat mijn gewaarwording van mijn omgeving, redelijk beperkt is. misschien omdat ik altijd in mijn gedachten heb geleefd... zoals ik schrijf.
geen verwachtingen, enkel een bestemming, en de rest volgt vanzelf... hoop ik... want deze keer geen gids bij de hand, maar wel beter gewapend met de taal van het land ;-)

Lente overdag, winter in de nacht

Op een of andere manier, heb ik altijd veel gedachten als ik aan het blokken ben. Over efficiëntie gesproken. Net terug even van wat frisse lucht happen van ons dakterras. Soms vergeet je hoe deugd het doet, dat zonnetje op je gezicht, alsof je een batterijtje bent die op zonne-energie kan werken. Volgens mij werk ik zo ook wel een beetje. Wie houdt er nu niet van de zon, misschien uitzondering van de meeste Aziaten, toch wat hun gezicht betreft... witter dan wit mag het zijn. Wit... dan denk ik weer meteen aan bleekmiddelen en witter dan wit wasmiddelen zoals Dash en Ariël... haha...

Als de lente op komst is, iedereen kent dat gevoel wel. Het gevoel van een verlangen naar warmte, vakantie maar vooral mensen rondom je heen, tijd spenderen met mensen die je liefhebt, of gewoon ergens zitten een koffie of biertje pakken. Lente-geluiden. Je kent dat wel. Het geluid van een vliegtuig die in de verte over de lucht scheert en een witte streep op de helderblauwe canvas achterlaat. Lente-geluiden. Het geluid en geroezemoes van mensen die terug naar buiten komen, kinderen die spelen, een stad die stilaan terug ontwaakt, blaadjes die uit hun knoppen komen, het geruis van de wind door de planten die stilaan terug tot leven komen, het gelach van jonge vrouwen die genieten van de aandacht van mannen, moeders die naar hun kinderen roepen in de verte...o

Lente-geluiden, ik word er sentimenteel en melancholisch van. Het verlangen naar iemand, om die momenten met iemand te kunnen delen.

Soms besef ik weer dat ik in Seoul leef, een kleiner onderdeel in een groter geheel dat ik ben. Zo iedere dag een 'dagelijks' leven terug leven, het doet deugd, de regelmaat. Het maakt dat je niet teveel meer moet denken in welke richting je moet wandelen. Toch, in dat dagelijks leven blijf ik toch altijd weer verwonderd stilstaan als ik iets nieuw ontdek, als is het maar dat je van bovenuit dat dakterras een mogelijke binnenweg hebt gevonden, waardoor ik voortaan hopelijk op tijd in de les kom ;-).

Leven. Hoe een mens ook leeft. Een mens is gemaakt om momenten te delen, althans mijn standpunt. Om gedachten te delen, om vreugde te delen, alsook verdriet en pijn.

Op dat dakterras zonet... dat moment, had ik graag met jullie willen delen. Welk leven ik ook leef, dat ik mensen met mij meedraag, waar ik ook ga. Het leven op jezelf, heeft weinig zin. Want besta je dan? Als je toch maar op je eentje bent?

Maar ik was eigenlijk niet alleen op dat terras. De twee zoontjes van de huisbaas waren aan het experimenteren in de zon, met een vergrootglas. Je moet het niet raden : ja, ja, een klein brandje stichten zonder wetenschap van de moeder ;-).

De tijd van het klein, avontuurlijk en onbezonnen zijn. Soms verlang ik er terug naar. Maar tegelijkertijd ben ik ook blij, dat ik bij momenten dat meisje terug gevonden heb :-)

Ontdekking

Het is weer een tijdje geleden dat ik iets heb gepost. Eigenlijk heb ik voorbije weken wel vele gedachten gehad om op te schrijven, mede te delen, maar op een of andere manier vliegen die gedachten dan weer zo voorbij. Denken is makkelijker en vlugger dan schrijven, hoewel ik ook wel capabel ben om gewoon mijn gedachten neer te typen, zoals het uit dat hoofdje van mijn komt. Grammatica regels en zo... dat is dan wat anders als ik zo schrijf.

Heb eventjes pauze genomen van mijn blok. Het is weer het einde van het semester en de examens zijn weer in zicht. Heb laatste tijd zoals ik altijd wel doe, goed gestudeerd, maar gedachten hier en daar en piekeringen hier en daar helpen me niet echt vooruit om te concentreren op de leerstof, laat staan dat ik iemand ben niet die goed is in 'ontspannen', omdat ik al van, kleins af gewoon ben lange uren aan een stuk te studeren. Als je jong bent, lukt dat nog wel, maar aangezien ik ondertussen 30 gepasseerd ben, moet ik ook wel toegeven dat je hersenen niet meer zo werken, zoals toen. Gezien ook de levenservaringen, indrukken, beelden, gedachten, zorgen die je met je al levende in je geheugen opslaat... De RAM van een pc, geraakt bij momenten ook wel overbelast, als je van tijd tot tijd nutteloze werkende programma's niet delete zodat je weer wat meer ruimte maakt voor hetgeen dat moet werken.


Ondertussen is het weer lente aan het worden in Korea. Ben blij dat de winter aan het terugtrekken is, want eerlijk gezegd is de winter de periode waarop ik mij het meeste 'blue' voel. Weinig zon, koud, sneeuw is wel fijn maar het is fijner als mensen er niet opstappen en dan helemaal verbrodden tot bruinachtige moes van een modderpoelen...


Ja, lente is in het land en van tijd tot tijd naar buiten gaan doet deugd. Zonet eventjes terug van een half uurtje wandeling op de campus, en een keertje helemaal het gebouw dat ik bewoon eens afgewandeld, blijkbaar hebben we een dakterras !! Ik woon hier al een half jaar en ik zie nu pas dat we een dakterras hebben !!! Over letterliijke kortzichtigheid gesproken.


Heb gemerkt, dat ik eigenlijk doordat ik teveel in mijn gedachten bezig ben, dat ik soms visueel heel veel dingen niet zie, of niet op dingen op kom, waar normale mensen wel aan denken. Of dat ik op het dakterras zag, hoe gezellig rommelig de omgeving van onze universiteit is, alsook hoe dicht ons gebouw op vogelvlucht met de gebouwen van de universiteit staat.


Ja, ik ga wat meer pauzes nemen op dat dakterras - zij het wel met kiezeltjes bestrooid, af en daar dat wat rondwandelen, ademen, zonlicht opnemen, zodat mijn hersenen weer zuurstof krijgen.

Hmmm. Ik mis thuis, maar het lukt steeds beter om met die gevoelens om te gaan. Het is nu de periode van bezinning voor mij, alsook een beetje tijd te nemen voor mezelf, om achter te laten wat ik moet achter laten, en terug bijeen te zoeken wat rest van wie ik ben.

Soms is het moeilijk, achterlaten. Vooral als het over liefde gaat. Want hoe kan je liefde echt achterlaten, als je ooit zoveel van iemand hebt gehouden? Misschien is iedereen daar anders in, maar ik begrijp mensen soms niet, hoe ze van het ene moment naar het andere, hun ooit geliefde kunnen haten of gewoon zelfs gevoelloos zijn tot op het bot, als je al een hele tijd lang met elkaar samen bent geweest, mooie momenten hebt gedeeld, alsook vooral het belangrijskte 'lief' hebt gehad... Blijft er van die liefde, dan geen liefde meer over, maar dan in een andere vorm?

Zijn wij mensen soms zo geëvolueerd, in deze haastige en haast soms individualistische samenleving, dat wij soms vergeten, wat het inhoudt om echt om iemand te geven, alsook dat het geven om iemand, en er moeite doen voor die iemand, dat het onvoorwaardelijk ergens mag zijn, dat je er niet altijd iets voor in de plaats voor moet verwachten? Zijn wij als mensen vergeten, hoe onze ouders onvoorwaardelijk van ons hielden, alsook ons leven hebben gegeven, in liefde opgevoed, bezorgd om zijn geweest, ... zijn we vergeten hoe we die dingen allemaal moeten doorgeven?

Toegegeven, het is niet iedereen meegegeven, dat weet ik ook wel. Ook niet iedere familie is hetzelfde, dat weet ik ook wel. Maar een mens kan altijd leren, van de mensen, familie of niet, die om hen geven, om hieruit te leren, hoe het wel anders kan.

Hmm... noem mij maar nog eens een idealist of een romanticus, ik weet eigenlijk niet beter dan te zijn, zoals ik ben. Met alle emo-gevolgen van dien ;-)

Goed dit gezegd zijnde, ga ik terug achter mijn boeken kruipen. Hmm. Ik hou van de lente. Het mag nog rapper komen van mij.

Meer nog, ik tel af tot het moment, dat ik terug onder mijn geliefden ben. Thuis in België, bij mijn familie :-). Maar ondertussen, zal ik hier ook leven, het beste van maken, want ook dat is wat mijn opdracht is hier. Hetgeen door te geven, wat ik heb meegekregen in het leven, waarvoor ik dankbaar ben... Een stukje meer menselijkheid :-)

En ik dacht dat er een truck voorbijkwam... 3.0

Gek... Vandaag rond 6 uur voelde ik het gebouw van mijn kot een 5-tal seconden trillen alsof er een enorme truck voorbij kwam gereden - blijkbaar denk ik dat wel vaker als gebouwen bewegen...Ik dacht nog even 'Nee, in Seoul toch niet'... en toch... nu hoor ik op het nieuws van de radio dat er inderdaad een kleine aardbeving was geweest hier in Seoul, schaal 3.0. Eigenlijk zeer klein, vergeleken met de schaal die ik heb meegemaakt toen in California in 2007. Klein zeker vergeleken met de desastreuze aardbeving in Haïti onlangs, klein maar toch voelbaar.

Vandaag en gisteren heb ik net mijn mid-terms examen afgelegd voor niveau 4. Vergeleken met niveau 3 is het examen toch een stuk moeilijker geworden. Vooral voor de luistertest heb ik een aantal dingen gewoon moeten gokken, omdat ik het gewoon niet verstond bij momenten. Maar nu ben ik best wel blij, want ik heb via de Koreaanse radio 'verstaanbaar' vernomen dat er een aardbeving was vandaag in Seoul, dus helemaal slecht met mijn luistervaardigheden gaat het ook weer niet.

Een nieuw begin. Wanneer er in het leven iets niet loopt zoals je verwacht, zijn er verschillende manieren om er mee om te gaan. Leren aanvaarden de werkelijkheid zoals het is, is een ding. Ermee leren omgaan de werkelijkheid is een ander ding. Ermee leren omgaan en verwerken, alsook veranderen, je manier van kijken, je manier van werken, je manier van denken op een manier zodat je beter vooruit geraakt in het leven.

Leren. Het leven is voortdurend blijven leren van je fouten en van elkaars gemaakte fouten. Omdat een mens anders niet groeit als hij of zij altijd hetzelfde blijft. Dat is toch wat ik heb ondervonden. Als het niet zo ging het examen, dan zou er wel een reden zijn. Eerder dan de reden te steken op dat het te moeilijk was geweest, dacht ik hoe ik beter zou kunnen studeren of een andere manier zodat ik volgende keer betere resultaten haal... Ja, ja, woorden van een blokbeest, haha. Neen, woorden van iemand die vooruit wil geraken in haar leven al werkende aan haarzelf.

Hmm.. Ja ! Laten we dapper door het leven gaan, en welke moeilijkheden ook overwinnen. Als je diep in je hart oprecht iets wilt, zonder de anderen opzettelijke schade toe te brengen; als je echt het beste voor hebt met iedereen diep in je hart... dan geloof ik en blijf ik geloven dat alles goed komt met iedereen :-).

Aan de mensen thuis in België : ik mis jullie enorm ! Aan een aantal mensen in de USA : ook !

Mijn kamer is een puinhoop, niet van de aardbeving, maar het resultaat van een aantal dagen blokken zonder enige zorg voor allerlei rondslingerende objecten ;-).

Het is weer bijna nacht in Seoul. Ik ben rustiger dan ooit. Blij dat ik weer weet in welke richting mijn leven aan het gaan is.

Een dikke knuffel. Tot gauw iedereen !