Psychologisch geweld

Beste vrienden, deze entry is er ene voor de mensen die het dichtst bij mij staan en die de kern vormen van de persoon en de positieve energie de ik normaal ben. Eigenlijk alle mensen die Nederlands kunnen lezen zeker? Hehe...
Maak je maar geen zorgen, maar ik besef maar eens te meer dat niet alle mensen zijn, zoals de mensen zoals ik gewoon ben te kennen. Mijn vrienden, mijn familie, mijn man.

Het is heel naïef te leven in een wereld als de mijne, te proberen te geloven in het goede van iedere mens, hoe klein of groot de 'slechte' dingen in ieder mens ook zijn, ik wil geloven in het goede van iedere mens, omdat dat mijn levensovertuiging is. Ja, heel idealistisch. Omdat ik tot nu toe nog geen echte slechte ervaringen heb gehad in pure slechtheid... althans op een manier waarop je de tegenpartij zodanig kan kwetsen en wilt kleineren, althans niet onder 'vrienden'...

Vandaag is echt de allereerste keer in heel mijn leven, dat ik van een persoon die ik 'vriend' mag noemen, psychologisch geweld krijg aangedaan... Het is een heel lang verhaal om uit te leggen, maar zoals de meesten mij wel kennen, probeer ik altijddm mensen hun leven beter te maken, of althans een steentje bij te dragen naar het 'goede' in het leven. Ik weet het. Heel naïef en idealistisch. Maar ik ben altijd zo geweest. En ik zeg dit niet om mijzelf op een ladder op zo hoog in de hemel te zetten. Maar mensen die mij kennen, weten ik leef van het 'goede' in de mensen. Ik leef in het geloof van het 'goede'.

Maar vandaag, is dat geloof even helemaal in mekaar gestuikt. Verbaal geweld, tot een 'fuck you' vinger toe naar mij gericht, en dit van iemande die ik een 'vriend' heb genoemd. Weet zelfs niet hoe ik hierover moet nadenken. Weet zelfs niet wat ik in hemelsnaam heb moeten doen om dit te verdienen. Weet zelfs niet waarom de persoon in kwestie kwaad op mij was geworden een week geleden... Ik voel een soort van jaloezie en afgunst van zijnentwege... zou het dat zijn?
Zijn wij niet allemaal volwassen en beschaafd om niet zulke obscene gebaren te gebruiken? Even voelde ik me net op de speelplaats van de lagere school, of een of andere jongen autochauffeur die tegen de bumper van de auto plakt en bij het voorbijsteken een mooie middenvinger tentoonstelt...
Ik had het moeten zien aankomen, mijn hart op tijd sluiten, maar ik doe altijd mijn best, maar tevergeefs... Mijn hart was stuk. Had zoiets nooit zien aankomen, hoeveel woede en kwaadheid, hoeveel slechtheid zo allemaal in een keer naar mij gericht, alsof ik een stress bal ben die je zomaar op en neer kan smijten tegen muur en grond en terug...

Wel, dit ervarende, dit zal ook wel de laatste keer zijn dat ik die persoon ga zien. Ik heb alle geloof in de goedheid die in hem zat verloren. Want 'vrienden', die doen niet zo. Je kan van tijd tot tijd wel ruzie hebben, maar iemand opzettelijk kwetsen en kwellen, neen, dat noem je geen vrienden. Dat is geen vriendschap. Dat is geen liefde voor je medemens. Afgunstig zijn op andere mensen hun geluk of zelfs je medemens zelfs het kleinste grijntje geluk dat ze ervaren willen afbreken zodat de afbreker zich beter kan voelen dan de afgebrokene... dat is geen liefde. Dat is geen warmte. Dat is geen menselijkheid. Dat is niet geven. Dat is zelfs niet nemen. Dat is zelfs hetgeen bestaat niet zomaar laten maar totaal afbreken...

Vandaag is echt de allereerste keer in heel mijn leven, dat ik onder 'vrienden' zulks ervaar. Mijn hart is kapot, maar weer gelijmd mijn brokken, want er is altijd LJ :). En er is altijd mijn familie, vooral mijn moeder. Er is altijd mijn vrienden in België die zelfs niet aan zoiets kunnen denken...
Dat is wel liefde. Dat is wel warmte. Dat is geven. Onvoorwaardelijk.

Wat heb ik hieruit geleerd? Uit mijn eigen fouten weer. Moet ik mijn hart nu afsluiten? Nochtans ben ik met de jaren tijd kieskeuriger geworden. Maar blijkbaar heb ik het verkeerd ingeschat.

Ach ja, een beetje teleurstelling op het einde van mijn trip in Korea... Het is er maar eentje hoor, wees gerust, die ga ik een tijdje niet meer zien voor zover mij betreft. Het is te ver gegaan. Niemand verdient zo behandeld te worden, ook ik niet, ik die toch wel wat verdragen kan als het neer komt op slikken van mijn eigen emoties.

Ach ja, zo weer voorbij. Gelukkig zijn er hier nog een aantal mensen hier in Korea waar ik terecht kan. Mensen die positief zijn. En je niet de dieperik intrekken. Vanavond naar een dansvoorstelling van de mensen van mijn dansschool hier in Seoul en dan afspreken met een andere vriend. Nog enkele dagen te gaan. En dan ben is mijn hart weer volledig 'veilig'... Echt waar :))