Op een of andere manier, heb ik altijd veel gedachten als ik aan het blokken ben. Over efficiëntie gesproken. Net terug even van wat frisse lucht happen van ons dakterras. Soms vergeet je hoe deugd het doet, dat zonnetje op je gezicht, alsof je een batterijtje bent die op zonne-energie kan werken. Volgens mij werk ik zo ook wel een beetje. Wie houdt er nu niet van de zon, misschien uitzondering van de meeste Aziaten, toch wat hun gezicht betreft... witter dan wit mag het zijn. Wit... dan denk ik weer meteen aan bleekmiddelen en witter dan wit wasmiddelen zoals Dash en Ariël... haha...
Als de lente op komst is, iedereen kent dat gevoel wel. Het gevoel van een verlangen naar warmte, vakantie maar vooral mensen rondom je heen, tijd spenderen met mensen die je liefhebt, of gewoon ergens zitten een koffie of biertje pakken. Lente-geluiden. Je kent dat wel. Het geluid van een vliegtuig die in de verte over de lucht scheert en een witte streep op de helderblauwe canvas achterlaat. Lente-geluiden. Het geluid en geroezemoes van mensen die terug naar buiten komen, kinderen die spelen, een stad die stilaan terug ontwaakt, blaadjes die uit hun knoppen komen, het geruis van de wind door de planten die stilaan terug tot leven komen, het gelach van jonge vrouwen die genieten van de aandacht van mannen, moeders die naar hun kinderen roepen in de verte...o
Lente-geluiden, ik word er sentimenteel en melancholisch van. Het verlangen naar iemand, om die momenten met iemand te kunnen delen.
Soms besef ik weer dat ik in Seoul leef, een kleiner onderdeel in een groter geheel dat ik ben. Zo iedere dag een 'dagelijks' leven terug leven, het doet deugd, de regelmaat. Het maakt dat je niet teveel meer moet denken in welke richting je moet wandelen. Toch, in dat dagelijks leven blijf ik toch altijd weer verwonderd stilstaan als ik iets nieuw ontdek, als is het maar dat je van bovenuit dat dakterras een mogelijke binnenweg hebt gevonden, waardoor ik voortaan hopelijk op tijd in de les kom ;-).
Leven. Hoe een mens ook leeft. Een mens is gemaakt om momenten te delen, althans mijn standpunt. Om gedachten te delen, om vreugde te delen, alsook verdriet en pijn.
Op dat dakterras zonet... dat moment, had ik graag met jullie willen delen. Welk leven ik ook leef, dat ik mensen met mij meedraag, waar ik ook ga. Het leven op jezelf, heeft weinig zin. Want besta je dan? Als je toch maar op je eentje bent?
Maar ik was eigenlijk niet alleen op dat terras. De twee zoontjes van de huisbaas waren aan het experimenteren in de zon, met een vergrootglas. Je moet het niet raden : ja, ja, een klein brandje stichten zonder wetenschap van de moeder ;-).
De tijd van het klein, avontuurlijk en onbezonnen zijn. Soms verlang ik er terug naar. Maar tegelijkertijd ben ik ook blij, dat ik bij momenten dat meisje terug gevonden heb :-)
Saturday, March 13, 2010
Saturday, March 06, 2010
Ontdekking
Het is weer een tijdje geleden dat ik iets heb gepost. Eigenlijk heb ik voorbije weken wel vele gedachten gehad om op te schrijven, mede te delen, maar op een of andere manier vliegen die gedachten dan weer zo voorbij. Denken is makkelijker en vlugger dan schrijven, hoewel ik ook wel capabel ben om gewoon mijn gedachten neer te typen, zoals het uit dat hoofdje van mijn komt. Grammatica regels en zo... dat is dan wat anders als ik zo schrijf.
Heb eventjes pauze genomen van mijn blok. Het is weer het einde van het semester en de examens zijn weer in zicht. Heb laatste tijd zoals ik altijd wel doe, goed gestudeerd, maar gedachten hier en daar en piekeringen hier en daar helpen me niet echt vooruit om te concentreren op de leerstof, laat staan dat ik iemand ben niet die goed is in 'ontspannen', omdat ik al van, kleins af gewoon ben lange uren aan een stuk te studeren. Als je jong bent, lukt dat nog wel, maar aangezien ik ondertussen 30 gepasseerd ben, moet ik ook wel toegeven dat je hersenen niet meer zo werken, zoals toen. Gezien ook de levenservaringen, indrukken, beelden, gedachten, zorgen die je met je al levende in je geheugen opslaat... De RAM van een pc, geraakt bij momenten ook wel overbelast, als je van tijd tot tijd nutteloze werkende programma's niet delete zodat je weer wat meer ruimte maakt voor hetgeen dat moet werken.
Ondertussen is het weer lente aan het worden in Korea. Ben blij dat de winter aan het terugtrekken is, want eerlijk gezegd is de winter de periode waarop ik mij het meeste 'blue' voel. Weinig zon, koud, sneeuw is wel fijn maar het is fijner als mensen er niet opstappen en dan helemaal verbrodden tot bruinachtige moes van een modderpoelen...
Ja, lente is in het land en van tijd tot tijd naar buiten gaan doet deugd. Zonet eventjes terug van een half uurtje wandeling op de campus, en een keertje helemaal het gebouw dat ik bewoon eens afgewandeld, blijkbaar hebben we een dakterras !! Ik woon hier al een half jaar en ik zie nu pas dat we een dakterras hebben !!! Over letterliijke kortzichtigheid gesproken.
Heb gemerkt, dat ik eigenlijk doordat ik teveel in mijn gedachten bezig ben, dat ik soms visueel heel veel dingen niet zie, of niet op dingen op kom, waar normale mensen wel aan denken. Of dat ik op het dakterras zag, hoe gezellig rommelig de omgeving van onze universiteit is, alsook hoe dicht ons gebouw op vogelvlucht met de gebouwen van de universiteit staat.
Ja, ik ga wat meer pauzes nemen op dat dakterras - zij het wel met kiezeltjes bestrooid, af en daar dat wat rondwandelen, ademen, zonlicht opnemen, zodat mijn hersenen weer zuurstof krijgen.
Hmmm. Ik mis thuis, maar het lukt steeds beter om met die gevoelens om te gaan. Het is nu de periode van bezinning voor mij, alsook een beetje tijd te nemen voor mezelf, om achter te laten wat ik moet achter laten, en terug bijeen te zoeken wat rest van wie ik ben.
Soms is het moeilijk, achterlaten. Vooral als het over liefde gaat. Want hoe kan je liefde echt achterlaten, als je ooit zoveel van iemand hebt gehouden? Misschien is iedereen daar anders in, maar ik begrijp mensen soms niet, hoe ze van het ene moment naar het andere, hun ooit geliefde kunnen haten of gewoon zelfs gevoelloos zijn tot op het bot, als je al een hele tijd lang met elkaar samen bent geweest, mooie momenten hebt gedeeld, alsook vooral het belangrijskte 'lief' hebt gehad... Blijft er van die liefde, dan geen liefde meer over, maar dan in een andere vorm?
Zijn wij mensen soms zo geëvolueerd, in deze haastige en haast soms individualistische samenleving, dat wij soms vergeten, wat het inhoudt om echt om iemand te geven, alsook dat het geven om iemand, en er moeite doen voor die iemand, dat het onvoorwaardelijk ergens mag zijn, dat je er niet altijd iets voor in de plaats voor moet verwachten? Zijn wij als mensen vergeten, hoe onze ouders onvoorwaardelijk van ons hielden, alsook ons leven hebben gegeven, in liefde opgevoed, bezorgd om zijn geweest, ... zijn we vergeten hoe we die dingen allemaal moeten doorgeven?
Toegegeven, het is niet iedereen meegegeven, dat weet ik ook wel. Ook niet iedere familie is hetzelfde, dat weet ik ook wel. Maar een mens kan altijd leren, van de mensen, familie of niet, die om hen geven, om hieruit te leren, hoe het wel anders kan.
Hmm... noem mij maar nog eens een idealist of een romanticus, ik weet eigenlijk niet beter dan te zijn, zoals ik ben. Met alle emo-gevolgen van dien ;-)
Goed dit gezegd zijnde, ga ik terug achter mijn boeken kruipen. Hmm. Ik hou van de lente. Het mag nog rapper komen van mij.
Meer nog, ik tel af tot het moment, dat ik terug onder mijn geliefden ben. Thuis in België, bij mijn familie :-). Maar ondertussen, zal ik hier ook leven, het beste van maken, want ook dat is wat mijn opdracht is hier. Hetgeen door te geven, wat ik heb meegekregen in het leven, waarvoor ik dankbaar ben... Een stukje meer menselijkheid :-)
Heb eventjes pauze genomen van mijn blok. Het is weer het einde van het semester en de examens zijn weer in zicht. Heb laatste tijd zoals ik altijd wel doe, goed gestudeerd, maar gedachten hier en daar en piekeringen hier en daar helpen me niet echt vooruit om te concentreren op de leerstof, laat staan dat ik iemand ben niet die goed is in 'ontspannen', omdat ik al van, kleins af gewoon ben lange uren aan een stuk te studeren. Als je jong bent, lukt dat nog wel, maar aangezien ik ondertussen 30 gepasseerd ben, moet ik ook wel toegeven dat je hersenen niet meer zo werken, zoals toen. Gezien ook de levenservaringen, indrukken, beelden, gedachten, zorgen die je met je al levende in je geheugen opslaat... De RAM van een pc, geraakt bij momenten ook wel overbelast, als je van tijd tot tijd nutteloze werkende programma's niet delete zodat je weer wat meer ruimte maakt voor hetgeen dat moet werken.
Ondertussen is het weer lente aan het worden in Korea. Ben blij dat de winter aan het terugtrekken is, want eerlijk gezegd is de winter de periode waarop ik mij het meeste 'blue' voel. Weinig zon, koud, sneeuw is wel fijn maar het is fijner als mensen er niet opstappen en dan helemaal verbrodden tot bruinachtige moes van een modderpoelen...
Ja, lente is in het land en van tijd tot tijd naar buiten gaan doet deugd. Zonet eventjes terug van een half uurtje wandeling op de campus, en een keertje helemaal het gebouw dat ik bewoon eens afgewandeld, blijkbaar hebben we een dakterras !! Ik woon hier al een half jaar en ik zie nu pas dat we een dakterras hebben !!! Over letterliijke kortzichtigheid gesproken.
Heb gemerkt, dat ik eigenlijk doordat ik teveel in mijn gedachten bezig ben, dat ik soms visueel heel veel dingen niet zie, of niet op dingen op kom, waar normale mensen wel aan denken. Of dat ik op het dakterras zag, hoe gezellig rommelig de omgeving van onze universiteit is, alsook hoe dicht ons gebouw op vogelvlucht met de gebouwen van de universiteit staat.
Ja, ik ga wat meer pauzes nemen op dat dakterras - zij het wel met kiezeltjes bestrooid, af en daar dat wat rondwandelen, ademen, zonlicht opnemen, zodat mijn hersenen weer zuurstof krijgen.
Hmmm. Ik mis thuis, maar het lukt steeds beter om met die gevoelens om te gaan. Het is nu de periode van bezinning voor mij, alsook een beetje tijd te nemen voor mezelf, om achter te laten wat ik moet achter laten, en terug bijeen te zoeken wat rest van wie ik ben.
Soms is het moeilijk, achterlaten. Vooral als het over liefde gaat. Want hoe kan je liefde echt achterlaten, als je ooit zoveel van iemand hebt gehouden? Misschien is iedereen daar anders in, maar ik begrijp mensen soms niet, hoe ze van het ene moment naar het andere, hun ooit geliefde kunnen haten of gewoon zelfs gevoelloos zijn tot op het bot, als je al een hele tijd lang met elkaar samen bent geweest, mooie momenten hebt gedeeld, alsook vooral het belangrijskte 'lief' hebt gehad... Blijft er van die liefde, dan geen liefde meer over, maar dan in een andere vorm?
Zijn wij mensen soms zo geëvolueerd, in deze haastige en haast soms individualistische samenleving, dat wij soms vergeten, wat het inhoudt om echt om iemand te geven, alsook dat het geven om iemand, en er moeite doen voor die iemand, dat het onvoorwaardelijk ergens mag zijn, dat je er niet altijd iets voor in de plaats voor moet verwachten? Zijn wij als mensen vergeten, hoe onze ouders onvoorwaardelijk van ons hielden, alsook ons leven hebben gegeven, in liefde opgevoed, bezorgd om zijn geweest, ... zijn we vergeten hoe we die dingen allemaal moeten doorgeven?
Toegegeven, het is niet iedereen meegegeven, dat weet ik ook wel. Ook niet iedere familie is hetzelfde, dat weet ik ook wel. Maar een mens kan altijd leren, van de mensen, familie of niet, die om hen geven, om hieruit te leren, hoe het wel anders kan.
Hmm... noem mij maar nog eens een idealist of een romanticus, ik weet eigenlijk niet beter dan te zijn, zoals ik ben. Met alle emo-gevolgen van dien ;-)
Goed dit gezegd zijnde, ga ik terug achter mijn boeken kruipen. Hmm. Ik hou van de lente. Het mag nog rapper komen van mij.
Meer nog, ik tel af tot het moment, dat ik terug onder mijn geliefden ben. Thuis in België, bij mijn familie :-). Maar ondertussen, zal ik hier ook leven, het beste van maken, want ook dat is wat mijn opdracht is hier. Hetgeen door te geven, wat ik heb meegekregen in het leven, waarvoor ik dankbaar ben... Een stukje meer menselijkheid :-)
Subscribe to:
Posts (Atom)
