Smakelijk einde

Wheeheeeeheeee !!! Draadloos gratis internet op Incheon Airport en plaatsje gevonden dichtbij een stekker ook nog... Toch iets dat een beetje meevalt deze week, hehe... Eigenlijk viel de ganse week wel best mee, klagen mag ik niet, zij het dat ik sinds vrijdagavond redelijk ziek ben geworden.

Hoe is het allemaal zover gekomen, denk ik toch? Soms denk ik toch niet dat ik echt overdrijf met weinig slapen of mezelf te veel oververmoeien, sommigen beweren wat anders, maar als ik denk dat het gaat, dan gaat het, maar dan bij momenten gaat het ineens niet meer. Zo plots, boempatat, zo werkt mijn systeem klaarblijkelijk.

Laatste tijd is het weer enorm druk geweest in dit kleine leventje van mij in Seoul. Eerst en vooral was het op werk een heksenketel bij momenten omwille van het winnen van de documentaire Iron Crows van regisseur Park Bong-Nam in de Midlength Competition op het International Documentary Film Festival Amsterdam 2009. Groot nieuws, voor een klein landje als Korea, dat sinds enkele jaren met Koreaanse films als deze van Park Chan-Wook en Kim Ki-duk een plaatsje op de westerse cinemaschermen heeft kunnen veroveren, maar nog steeds, niet overpopulair. Groot nieuws voor een landje als Korea, om voor de eerste keer in de geschiedenis zijn documentaires buiten het thuisfront te laten zien en per toeval dan ook nog een eerste prijs binnen te halen. Groot nieuws voor een bedrijfje als CreativEAST waar ik als freelancer ben begonnen, eerst om een bevriende producer uit de nood te helpen, maar nu begint het al wat serieuzer te worden...
De wereld van de media is me een beetje vreemd, en heb weer veel dingen bijgeleerd, in eerste instantie je prive en werk gescheiden te houden en in tweede instantie beide voeten op de grond te houden. De weg naar beroemde mensen is immens kort, als je het ineens zo bekijkt en wat ik heb gemerkt is dat beroemde mensen vaak maar het 'product' zijn van wat managers en producers van hen maken... Het lijkt alsof deze mensen soms 'geleefd' worden. Wat meer interessant is voor mij, zijn de mensen die echt creëren, zoals regisseurs, omdat deze mensen echt bezig zijn met het creëren van iets : het maken van een film, fictief of echt en er gans hun leven aan wijden. Producers? Die zorgen voor het geld natuurlijk, alsook de contacten en hoe de film het best verkocht wordt of aan de markt wordt gebracht.
Fancy feestjes op het bedrijf zijn er al geweest, ik heb er eentje van mogen meemaken, en ik blijf bij dat eentje, want uiteindelijk komt alles toch neer op 'networking' tussen mensen, vooral tv-mensen... niet mijn ding dus.

Wat is mijn ding dan wel? Contacten 'anoniem' onderhouden met mensen, zonder de mensen te moeten ontmoeten levenden lijve, per mail of telefoon, hahaha. En vertaalwerk schommelende tussen Nederlands-Engels-Koreaans. Iets wat ik gelukkig graag doe. Verder filmfestival applicaties en contact opnemen met festival organisatoren. Wat ook leuk is, bedrijfslunchjes of -diners die betaald worden door het bedrijf... dat is ook wel leuk :-).

Wat heb ik in deze periode geleerd? Iets wat ik tot noch toe nooit goed in ben geweest : assertief zijn bij momenten en ten gepasten tijde 'neen' leren zeggen. 'Neen' als ik vind dat bepaalde dingen voor mij niet prioritair zijn ten opzichte van wat ik in eerste instantie ben komen doen in Korea : mijn Koreaanse studie...

.... tijd om te boarden... mijn stekkertje uitpluggen vooraleer er iemand over struikelt....

blij dat ik richting thuis vlieg... jippie hey :-)

Winterse melancholie

Einde van het semester weer in zicht... Zaterdag vandaag, maar ook vandaag zoals vorige week in de ochtend les gehad, omdat we in het begin van het semester een week uitstel les hadden gekregen omwille van preventie rond H1N1-virus... Zoals in meesta Aziatische landen, kan men hierom nogal paniekerig doen, wat ik paar weken terug nog eens heb ondervonden, toen het gerucht liep dat iemand van onze klas hiernaast het virus had opgelopen en voor de 'midterms' examens terug was gekomen om mee te doen... Resultaat was dat hij terug naar huis werd gestuurd en bleek na onderzoek in het ziekenhuis toch vals alarm te zijn... Zoals ik wel dacht ;-)

Ja, tijd vliegt weer snel. Ben aan het wachten op mijn pizzaatje in de wok, uit de diepvries genomen en bij gebrek aan microgolf moet het zo maar. Hopen dat de bodem maar niet blakerzwart wordt. Winter is ondertussen aangekomen voorgoed in dit land, vorige week hadden we nog zachte temperaturen, met de koude droge wind in het land, lijkt alles rond 0 graden net 5 graden lager. Ten zuiden van de Hangang (de Han rivier die Seoul in twee delen splitst) heb ik al gehoord dat het sneeuwde.

Deze week toch wel een drukke week geweest, met parttime werken en studeren en voorbereiding op mijn examens, vandaag nog les, volgende week dinsdag zal alles achter de rug zijn.

Kwil weer zoveel vertellen, maar het zal weer veel te veel worden. Maar belangrijkste gedachten toch : hmmm... binnenkort kan ik weer van mama's eten genieten, alsook de gezelschap van mijn dierbaarste mensen rondom mij heen. Alleen in het buitenland wonen, kan ik zeggen, leuk is wel anders, maar het went wel :-) Het stelt je in staat meer op je eigen benen te staan, alsook flexibelere met situaties te leren omgaan, alsook positief te blijven in het leven, wat er ook voor je deur komt te staan.

In het buitenland wonen, lijkt voor velen en droom, en soms ook is het dit wel, maar men vergeet dat aan alles wat goed is, ook een keerzijde heeft. Zo is alles in het leven, alleen wilt men dit soms niet inzien.... Het gras is altijd groener aan de andere kant van de heuvel, maar wie weet heeft men ook veel moeite gedaan om dit zo groen en mooi te houden... In mijn mening, voor wat, hoort wat.

Hmmmm... blij dat het weer winter is. Tijd om lekker in huisje te kruipen, onder een deken en lekker weg te zakken in dromenland, liefst met een lekkere kop warme choco of soep naast je, en dicht bij je geliefde. Maar ook zonder overleef ik dit wel op dit moment.

Mooie momenten zullen altijd wel blijven komen, alsook dat mooie momenten in je geheugen niet zullen vergaan. Koesteren zal ik ze, de mooie momenten in mijn leven.. het is winterse melancholie dat ik voel.

Hmm. Pizzaatje uit mijn wokje halen. Pizza met 'goguma' zoete aardappel. Mijn favoriet. Ja, dat hebben ze enkel in Korea. Zoete aardappels in overvloed. Alleen daarom al, ben ik dol op dit land. Omdat zoiets simpels gewaardeerd kan worden hier.

Eet smakelijk. En voor mij bloktijd nu !! Aja, Aja, fighting !!!